ΙΩΒ - Giobbe - Job 4

LXX	JERUSALEM
1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει	1 Eliphaz de Témân prit la parole et dit:
2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει	2 Si on t'adresse la parole, le supporteras-tu? Mais qui pourrait garder le silence!
3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας	3 Vois, tu faisais la leçon à beaucoup d'autres, tu rendais vigueur aux mains débiles;
4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας	4 tes propos redressaient l'homme qui chancelle, fortifiaient les genoux qui ploient.
5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας	5 Et maintenant, ton tour venu, tu perds patience, atteint toi-même, te voilà tout bouleversé!
6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου	6 Ta piété ne t'inspire-t-elle pas confiance, ta vie intègre n'est-elle pas ton assurance?
7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο	7 Souviens-toi: quel est l'innocent qui a péri? Où donc a-t-on vu des justes exterminés?
8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις	8 Je parle d'expérience: ceux qui labourent l'iniquité et sèment le malheur, les moissonnent.
9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται	9 Sous l'haleine de Dieu ils périssent, au souffle de sa colère ils sont anéantis.
10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη	10 Les rugissements du lion, les cris du fauve, comme les crocs des lionceaux sont brisés.
11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους	11 Le lion périt faute de proie, et les petits de la lionne se dispersent.
12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου	12 J'ai eu aussi une révélation furtive, mon oreille en a perçu le murmure.
13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους	13 A l'heure où les rêves agitent confusément l'esprit, quand une torpeur envahit les humains,
14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν	14 un frisson d'épouvante me saisit et remplit tous mes os d'effroi.
15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες	15 Un souffle glissa sur ma face, hérissa le poil de ma chair.
16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον	16 Quelqu'un se dressa... je ne reconnus pas son visage, mais l'image restait devant mes yeux. Unsilence... puis une voix se fit entendre:
17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ	17 "Un mortel est-il juste devant Dieu, en face de son Auteur, un homme serait-il pur?
18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν	18 A ses serviteurs mêmes, Dieu ne fait pas confiance, et il convainc ses anges d'égarement.
19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον	19 Que dire des hôtes de ces maisons d'argile, posées elles-mêmes sur la poussière? On les écrase commeune mite;
20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο	20 un jour suffit à les pulvériser. A jamais ils disparaissent, car nul ne les ramène,
21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν	21 Leur piquet de tente est arraché, et ils meurent dénués de sagesse."