ΙΩΒ - Giobbe - Job 24

LXX	JERUSALEM
1 δια τι δε κυριον ελαθον ωραι	1 Pourquoi Shaddaï n'a-t-il pas des temps en réserve, et ses fidèles ne voient-ils pas ses jours?
2 ασεβεις δε οριον υπερεβησαν ποιμνιον συν ποιμενι αρπασαντες	2 Les méchants déplacent les bornes, ils enlèvent troupeau et berger.
3 υποζυγιον ορφανων απηγαγον και βουν χηρας ηνεχυρασαν	3 On emmène l'âne des orphelins, on prend en gage le boeuf de la veuve.
4 εξεκλιναν αδυνατους εξ οδου δικαιας ομοθυμαδον εκρυβησαν πραεις γης	4 Les indigents s'écartent du chemin, les pauvres du pays se cachent tous de même.
5 απεβησαν δε ωσπερ ονοι εν αγρω υπερ εμου εξελθοντες την εαυτων πραξιν ηδυνθη αυτω αρτος εις νεωτερους	5 Tels les onagres du désert, ils sortent à leur travail, cherchant dès l'aube une proie, et le soir, du painpour leurs petits.
6 αγρον προ ωρας ουκ αυτων οντα εθερισαν αδυνατοι δε αμπελωνας ασεβων αμισθι και ασιτι ηργασαντο	6 Ils moissonnent dans le champ d'un vaurien, ils pillent la vigne d'un méchant.
7 γυμνους πολλους εκοιμισαν ανευ ιματιων αμφιασιν δε ψυχης αυτων αφειλαντο	7 Ils passent la nuit nus, sans vêtements, sans couverture contre le froid.
8 απο ψεκαδων ορεων υγραινονται παρα το μη εχειν αυτους σκεπην πετραν περιεβαλοντο	8 L'averse des montagnes les transperce; faute d'abri, ils étreignent le rocher.
9 ηρπασαν ορφανον απο μαστου εκπεπτωκοτα δε εταπεινωσαν	9 On arrache l'orphelin à la mamelle, on prend en gage le nourrisson du pauvre.
10 γυμνους δε εκοιμισαν αδικως πεινωντων δε τον ψωμον αφειλαντο	10 Ils s'en vont nus, sans vêtements; affamés, ils portent les gerbes.
11 εν στενοις αδικως ενηδρευσαν οδον δε δικαιαν ουκ ηδεισαν	11 En plein midi ils restent entre deux murettes, altérés, ils foulent les cuves.
12 οι εκ πολεως και οικων ιδιων εξεβαλλοντο ψυχη δε νηπιων εστεναξεν μεγα αυτος δε δια τι τουτων επισκοπην ου πεποιηται	12 De la ville on entend gémir les mourants, les blessés, dans un souffle, crier à l'aide. Et Dieu restesourd à la prière!
13 επι γης οντων αυτων και ουκ επεγνωσαν οδον δε δικαιοσυνης ουκ ηδεισαν ουδε ατραπους αυτης επορευθησαν	13 D'autres sont de ceux qui repoussent la lumière: ils en méconnaissent les chemins, n'en fréquententpas les sentiers.
14 γνους δε αυτων τα εργα παρεδωκεν αυτους εις σκοτος και νυκτος εσται ως κλεπτης	14 Il fait noir quand l'assassin se lève, pour tuer le pauvre et l'indigent. Durant la nuit rôde le voleur,
15 και οφθαλμος μοιχου εφυλαξεν σκοτος λεγων ου προσνοησει με οφθαλμος και αποκρυβην προσωπου εθετο	15 L'oeil de l'adultère épie le crépuscule: "Personne ne me verra", dit-il, et il met un voile sur son visage.
16 διωρυξεν εν σκοτει οικιας ημερας εσφραγισαν εαυτους ουκ επεγνωσαν φως	16 Dans les ténèbres, il perfore les maisons. Pendant le jour, ils se cachent, ceux qui ne veulent pasconnaître la lumière.
17 οτι ομοθυμαδον το πρωι αυτοις σκια θανατου οτι επιγνωσεται ταραχας σκιας θανατου	17 Pour eux tous, le matin devient ténèbres, car ils en éprouvent alors les terreurs.
18 ελαφρος εστιν επι προσωπον υδατος καταραθειη η μερις αυτων επι γης	18 Ce n'est plus qu'un fétu à la surface des eaux, son domaine est maudit dans le pays, nul ne prend lechemin de sa vigne.
19 αναφανειη δε τα φυτα αυτων επι γης ξηρα αγκαλιδα γαρ ορφανων ηρπασαν	19 Comme une chaleur sèche fait disparaître la neige. Ainsi le shéol celui qui a péché.
20 ειτ' ανεμνησθη αυτου η αμαρτια ωσπερ δε ομιχλη δροσου αφανης εγενετο αποδοθειη δε αυτω α επραξεν συντριβειη δε πας αδικος ισα ξυλω ανιατω	20 Le sein qui l'a formé l'oublie et son nom n'est plus mentionné. Ainsi est foudroyée comme un arbrel'iniquité.
21 στειραν γαρ ουκ ευ εποιησεν και γυναιον ουκ ηλεησεν	21 Il a maltraité la femme stérile, privée d'enfants, il s'est montré dur pour la veuve.
22 θυμω δε κατεστρεψεν αδυνατους αναστας τοιγαρουν ου μη πιστευση κατα της εαυτου ζωης	22 Mais Celui qui se saisit des tyrans avec force surgit et lui ôte l'assurance de la vie.
23 μαλακισθεις μη ελπιζετω υγιασθηναι αλλα πεσειται νοσω	23 Il le laissait s'appuyer sur une sécurité trompeuse, mais, des yeux, il surveillait ses démarches.
24 πολλους γαρ εκακωσεν το υψωμα αυτου εμαρανθη δε ωσπερ μολοχη εν καυματι η ωσπερ σταχυς απο καλαμης αυτοματος αποπεσων	24 Elevé pour un temps, il disparaît, il s'affaisse comme l'arroche qu'on cueille, il se fane comme la têtedes épis.
25 ει δε μη τις εστιν ο φαμενος ψευδη με λεγειν και θησει εις ουδεν τα ρηματα μου	25 N'en est-il pas ainsi? Qui me convaincra de mensonge et réduira mes paroles à néant?