ΙΩΒ - Giobbe - Job 24

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 δια τι δε κυριον ελαθον ωραι	1 Le Puissant n’aura-t-il pas son heure? Ses fidèles ne verront-ils jamais venir son jour?
2 ασεβεις δε οριον υπερεβησαν ποιμνιον συν ποιμενι αρπασαντες	2 Les méchants déplacent les bornes et font paître des troupeaux volés.
3 υποζυγιον ορφανων απηγαγον και βουν χηρας ηνεχυρασαν	3 Ils emmènent l’âne des orphelins et confisquent le bœuf de la veuve.
4 εξεκλιναν αδυνατους εξ οδου δικαιας ομοθυμαδον εκρυβησαν πραεις γης	4 24:9 Ils enlèvent l’orphelin à sa nourrice et prennent en gage le nourrisson du pauvre.
5 απεβησαν δε ωσπερ ονοι εν αγρω υπερ εμου εξελθοντες την εαυτων πραξιν ηδυνθη αυτω αρτος εις νεωτερους	5 Comme les ânes du désert ils sortent dès le matin en quête de nourriture: au soir ils n’y a pas de pain pour leurs enfants.
6 αγρον προ ωρας ουκ αυτων οντα εθερισαν αδυνατοι δε αμπελωνας ασεβων αμισθι και ασιτι ηργασαντο	6 De nuit ils moissonnent dans les champs ou récoltent dans la vigne du méchant.
7 γυμνους πολλους εκοιμισαν ανευ ιματιων αμφιασιν δε ψυχης αυτων αφειλαντο	7 Ils passent la nuit nus, sans vêtements, sans couverture contre le froid.
8 απο ψεκαδων ορεων υγραινονται παρα το μη εχειν αυτους σκεπην πετραν περιεβαλοντο	8 Trempés par les averses de montagne, faute d’abri ils se serrent contre le rocher.
9 ηρπασαν ορφανον απο μαστου εκπεπτωκοτα δε εταπεινωσαν
10 γυμνους δε εκοιμισαν αδικως πεινωντων δε τον ψωμον αφειλαντο	10 Ils vont et viennent, nus et sans vêtement, ils portent les gerbes, mais ils sont affamés.
11 εν στενοις αδικως ενηδρευσαν οδον δε δικαιαν ουκ ηδεισαν	11 Ils écrasent les olives entre les meules, ils foulent dans la cuve les grappes, mais ils ont soif.
12 οι εκ πολεως και οικων ιδιων εξεβαλλοντο ψυχη δε νηπιων εστεναξεν μεγα αυτος δε δια τι τουτων επισκοπην ου πεποιηται	12 Dans la ville les mourants gémissent les blessés appellent au secours, mais Dieu n’entend pas leur prière!
13 επι γης οντων αυτων και ουκ επεγνωσαν οδον δε δικαιοσυνης ουκ ηδεισαν ουδε ατραπους αυτης επορευθησαν	13 24:14 Avant le jour l’assassin s’est levé, pour tuer le pauvre et l’indigent;
14 γνους δε αυτων τα εργα παρεδωκεν αυτους εις σκοτος και νυκτος εσται ως κλεπτης	14 24:15 mais déjà l’adultère attend l’ombre du soir: “Que nul œil ne me voie!” se dit-il, et il met une étoffe sur son visage. 14c Le voleur rôde dans la nuit;
15 και οφθαλμος μοιχου εφυλαξεν σκοτος λεγων ου προσνοησει με οφθαλμος και αποκρυβην προσωπου εθετο	15 24:16 de jour il avait repéré les maisons, dans l’obscurité il les force.
16 διωρυξεν εν σκοτει οικιας ημερας εσφραγισαν εαυτους ουκ επεγνωσαν φως	16 24:13 Tous ceux-là sont de ceux qui haïssent la lumière, ils n’ont pas reconnu ses chemins et ne reviendront pas par ses sentiers.
17 οτι ομοθυμαδον το πρωι αυτοις σκια θανατου οτι επιγνωσεται ταραχας σκιας θανατου	17 L’heure sombre, pour eux, c’est le matin; quand il brille, c’est alors qu’ils ont peur.
18 ελαφρος εστιν επι προσωπον υδατος καταραθειη η μερις αυτων επι γης	18 Ils sont comme l’écume à la surface des eaux et dans le pays on maudit leur domaine, on évite de traverser leurs vignes.
19 αναφανειη δε τα φυτα αυτων επι γης ξηρα αγκαλιδα γαρ ορφανων ηρπασαν	19 Comme la chaleur dessèche les eaux de neige, le royaume des morts absorbe le pécheur.
20 ειτ' ανεμνησθη αυτου η αμαρτια ωσπερ δε ομιχλη δροσου αφανης εγενετο αποδοθειη δε αυτω α επραξεν συντριβειη δε πας αδικος ισα ξυλω ανιατω	20 Le sein qui l’a formé l’oublie, nul ne rappelle son nom: l’injustice déjà n’est qu’un arbre brisé.
21 στειραν γαρ ουκ ευ εποιησεν και γυναιον ουκ ηλεησεν	21 Il maltraitait la femme sans enfants, il ne faisait aucun bien à la veuve.
22 θυμω δε κατεστρεψεν αδυνατους αναστας τοιγαρουν ου μη πιστευση κατα της εαυτου ζωης	22 Mais quand le Puissant s’en prend aux grands seigneurs, quand il se lève, leur vie même n’est plus sûre.
23 μαλακισθεις μη ελπιζετω υγιασθηναι αλλα πεσειται νοσω	23 Il les laissait confiants en leur sécurité, mais ses yeux veillaient sur leurs actes.
24 πολλους γαρ εκακωσεν το υψωμα αυτου εμαρανθη δε ωσπερ μολοχη εν καυματι η ωσπερ σταχυς απο καλαμης αυτοματος αποπεσων	24 Un moment ils ont été grands, et puis plus rien. Ils retombent comme les herbes cueillies, ils se fanent comme la tête des épis.
25 ει δε μη τις εστιν ο φαμενος ψευδη με λεγειν και θησει εις ουδεν τα ρηματα μου	25 Si tout cela n’est pas vrai, prouvez que j’ai menti: qui réfutera mes paroles?