1 Τοτε Ελιφας ο Θαιμανιτης απεκριθη και ειπεν? | 1 Entonces Elifaz de Temán tomó la palabra y dijo: |
2 Εαν επιχειρισθωμεν να λαλησωμεν προς σε, θελεις δυσαρεστηθη; αλλα τις δυναται να κρατηθη απο του να ομιληση; | 2 ¿Se atrevería alguien a hablarte, estando tú tan deprimido? Pero ¿quién puede contener sus palabras? |
3 Ιδου, συ ενουθετησας πολλους? και χειρας αδυνατους ενισχυσας. | 3 Tú has aleccionado a mucha gente y has fortalecido las manos debilitadas; |
4 Οι λογοι σου υπεστηριξαν τους κλονιζομενους, και γονατα καμπτοντα ενεδυναμωσας. | 4 tus palabras sostuvieron al que tropezaba y has robustecido las rodillas vacilantes. |
5 Τωρα δε ηλθεν επι σε τουτο, και βαρυθυμεις? σε εγγιζει, και ταραττεσαι. | 5 Pero ahora te llega el turno, y te deprimes, te ha tocado a ti, y estás desconcertado. |
6 Ο φοβος σου δεν ειναι το θαρρος σου, και η ευθυτης των οδων σου η ελπις σου; | 6 ¿Acaso tu piedad no te infunde confianza y tu vida íntegra no te da esperanza? |
7 Ενθυμηθητι, παρακαλω? τις αθωος ων απωλεσθη; και που εξωλοθρευθησαν οι ευθεις; | 7 Recuerda esto: ¿quién pereció siendo inocente o dónde fueron exterminados los hombres rectos? |
8 Καθως εγω ειδον, οσοι ηροτριασαν ανομιαν και εσπειραν ασεβειαν, θεριζουσιν αυτας? | 8 Por lo que he visto, los que cultivan la maldad y siembran la miseria, cosechan eso mismo: |
9 εξολοθρευονται υπο του φυσηματος του Θεου, και απο της πνοης των μυκτηρων αυτου αφανιζονται? | 9 ellos perecen bajo el aliento de Dios, desaparecen al soplo de su ira. |
10 ο βρυγμος του λεοντος και η φωνη του αγριου λεοντος και το γαυριαμα των σκυμνων, εσβεσθησαν? | 10 Los leones cesan de rugir y bramar y los dientes de sus cachorros son quebrados; |
11 ο λεων απολλυται δι' ελλειψιν θηραματος, και οι σκυμνοι της λεαινας διασκορπιζονται. | 11 el león perece por falta de presa] y las crías de la leona se dispersan. |
12 Και λογος ηλθεν επ' εμε κρυφιως, και το ωτιον μου ελαβε τι παρ' αυτου. | 12 Una palabra me llegó furtivamente, su leve susurro cautivó mis oídos. |
13 Εν μεσω των στοχασμων δια τα οραματα της νυκτος, οτε βαθυς υπνος πιπτει επι τους ανθρωπους, | 13 Entre las pesadillas de las visiones nocturnas, cuando un profundo sopor invada a los hombres. |
14 Φρικη συνελαβε με και τρομος, και μεγαλως τα οστα μου συνεσεισε. | 14 me sobrevino un temor, un escalofrío, que estremeció todos mis huesos: |
15 Και πνευμα διηλθεν απ' εμπροσθεν μου, αι τριχες του σωματος μου ανεσηκωθησαν? | 15 una ráfaga de viento para sobre mi rostro, eriza los pelos de mi cuerpo; |
16 εσταθη, αλλ' εγω δεν διεκρινα την μορφην αυτου? σχημα εφανη εμπροσθεν των οφθαλμων μου? ηκουσα λεπτον φυσημα και φωνην λεγουσαν, | 16 alguien está de pie, pero no reconozco su semblante, es sólo una forma delante de mis ojos; hay un silencio, y luego oigo una voz: |
17 Ο ανθρωπος θελει εισθαι δικαιοτερος του Θεου; θελει εισθαι ο ανθρωπος καθαρωτερος του Ποιητου αυτου; | 17 ¿Puede un mortal ser justo ante Dios? ¿Es puro un hombre ante su Creador? |
18 Ιδου, αυτος δεν εμπιστευεται εις τους δουλους αυτου, και εν τοις αγγελοις αυτου βλεπει ελαττωμα? | 18 Si él no se fía de sus propios servidores y hasta en sus ángeles encuentra errores, |
19 ποσω μαλλον εις τους κατοικουντας οικιας πηλινας, αιτινες εχουσι το θεμελιον αυτων εν τω χωματι και αφανιζονται εμπροσθεν του σαρακιου; | 19 ¡cuánto más en los que habitan en casas de arcilla, y tienen sus cimientos en el polvo! Ellos son aplastados como una polilla, |
20 Απο πρωι εως εσπερας φθειρονται? χωρις να νοηση τις, αφανιζονται δια παντος. | 20 de la noche a la mañana quedan pulverizados: sin que nadie se preocupe, perecen para siempre. |
21 Το μεγαλειον αυτων το εν αυτοις δεν παρερχεται; Αποθνησκουσιν, αλλ' ουχι εν σοφια. | 21 ¿No se les arranca la estaca de su carpa, y mueren por falta de sabiduría? |