1 συ την σοφιαν κηρυξεις ινα φρονησις σοι υπακουση | 1 Non è forse la sapienza che chiama? L'intelligenza non fa sentir la voce? |
2 επι γαρ των υψηλων ακρων εστιν ανα μεσον δε των τριβων εστηκεν | 2 In cima alle alture, lungo la strada, agli incroci delle vie ella si pone; |
3 παρα γαρ πυλαις δυναστων παρεδρευει εν δε εισοδοις υμνειται | 3 accanto alle porte, all'ingresso dei villaggi, sulle vie di scorrimento grida: |
4 υμας ω ανθρωποι παρακαλω και προιεμαι εμην φωνην υιοις ανθρωπων | 4 "Voi, uomini, io chiamo, grido ai figli dell'uomo. |
5 νοησατε ακακοι πανουργιαν οι δε απαιδευτοι ενθεσθε καρδιαν | 5 Imparate, ingenui, la prudenza, voi, insensati, diventate giudiziosi! |
6 εισακουσατε μου σεμνα γαρ ερω και ανοισω απο χειλεων ορθα | 6 Ascoltate, perché cose importanti io dirò, ciò che le mie labbra proferiscono è retto. |
7 οτι αληθειαν μελετησει ο φαρυγξ μου εβδελυγμενα δε εναντιον εμου χειλη ψευδη | 7 Cose vere pronunzia il mio palato, abominio delle mie labbra è l'empietà. |
8 μετα δικαιοσυνης παντα τα ρηματα του στοματος μου ουδεν εν αυτοις σκολιον ουδε στραγγαλωδες | 8 Giuste sono tutte le parole della mia bocca, niente c'è in esse di tortuoso e perverso. |
9 παντα ενωπια τοις συνιουσιν και ορθα τοις ευρισκουσι γνωσιν | 9 Tutte sono sincere per chi le sa comprendere, rette per chi ha trovato la scienza. |
10 λαβετε παιδειαν και μη αργυριον και γνωσιν υπερ χρυσιον δεδοκιμασμενον ανθαιρεισθε δε αισθησιν χρυσιου καθαρου | 10 Accogliete la mia istruzione, non l'argento, la scienza invece dell'oro fino. |
11 κρεισσων γαρ σοφια λιθων πολυτελων παν δε τιμιον ουκ αξιον αυτης εστιν | 11 Sì, la sapienza è migliore delle perle, quanto può desiderarsi non l'eguaglia. |
12 εγω η σοφια κατεσκηνωσα βουλην και γνωσιν και εννοιαν εγω επεκαλεσαμην | 12 Io, sapienza, abito insieme alla prudenza, ho trovato la scienza dei consigli. |
13 φοβος κυριου μισει αδικιαν υβριν τε και υπερηφανιαν και οδους πονηρων μεμισηκα δε εγω διεστραμμενας οδους κακων | 13 Il timore del Signore è l'odio del male. Superbia, orgoglio, cattiva condotta e bocca perversa io li odio. |
14 εμη βουλη και ασφαλεια εμη φρονησις εμη δε ισχυς | 14 A me il consiglio e l'abilità, io sono l'intelligenza, a me la forza. |
15 δι' εμου βασιλεις βασιλευουσιν και οι δυνασται γραφουσιν δικαιοσυνην | 15 Per me i re regnano, i capi amministrano la giustizia; |
16 δι' εμου μεγιστανες μεγαλυνονται και τυραννοι δι' εμου κρατουσι γης | 16 per me i prìncipi governano, i nobili giudicano la terra. |
17 εγω τους εμε φιλουντας αγαπω οι δε εμε ζητουντες ευρησουσιν | 17 Io amo coloro che mi amano; coloro che mi cercano, mi trovano. |
18 πλουτος και δοξα εμοι υπαρχει και κτησις πολλων και δικαιοσυνη | 18 Ricchezza e gloria sono con me, i beni che perdurano e la giustizia. |
19 βελτιον εμε καρπιζεσθαι υπερ χρυσιον και λιθον τιμιον τα δε εμα γενηματα κρεισσω αργυριου εκλεκτου | 19 Il mio frutto è migliore dell'oro, quello fino, i miei prodotti preferibili all'argento puro. |
20 εν οδοις δικαιοσυνης περιπατω και ανα μεσον τριβων δικαιωματος αναστρεφομαι | 20 Nella via della giustizia io cammino, nei sentieri del diritto, |
21 ινα μερισω τοις εμε αγαπωσιν υπαρξιν και τους θησαυρους αυτων εμπλησω αγαθων [21α] εαν αναγγειλω υμιν τα καθ' ημεραν γινομενα μνημονευσω τα εξ αιωνος αριθμησαι | 21 per provvedere a chi mi ama il bene, riempire i suoi tesori. |
22 κυριος εκτισεν με αρχην οδων αυτου εις εργα αυτου | 22 Il Signore mi ha creata all'inizio del suo operare, prima delle sue opere più antiche. |
23 προ του αιωνος εθεμελιωσεν με εν αρχη | 23 Dall'eternità sono stata costituita, dall'inizio, prima dei primordi della terra. |
24 προ του την γην ποιησαι και προ του τας αβυσσους ποιησαι προ του προελθειν τας πηγας των υδατων | 24 Quando non c'erano gli abissi io fui partorita, quando non c'erano le sorgenti delle acque profonde. |
25 προ του ορη εδρασθηναι προ δε παντων βουνων γεννα με | 25 Prima che le montagne fossero piantate, prima delle colline io fui partorita; |
26 κυριος εποιησεν χωρας και αοικητους και ακρα οικουμενα της υπ' ουρανον | 26 ancora non aveva fatto la terra e le campagne e i primi elementi della terra. |
27 ηνικα ητοιμαζεν τον ουρανον συμπαρημην αυτω και οτε αφωριζεν τον εαυτου θρονον επ' ανεμων | 27 Quando fissò il cielo, io ero là, quando stabilì il firmamento sopra la faccia dell'abisso. |
28 ηνικα ισχυρα εποιει τα ανω νεφη και ως ασφαλεις ετιθει πηγας της υπ' ουρανον | 28 Quando condensò le nuvole del cielo, quando chiuse le sorgenti dell'abisso. |
29 και ισχυρα εποιει τα θεμελια της γης | 29 Quando impose al mare la sua legge, che le acque non trasgredissero la sua parola; quando fissò i fondamenti della terra, |
30 ημην παρ' αυτω αρμοζουσα εγω ημην η προσεχαιρεν καθ' ημεραν δε ευφραινομην εν προσωπω αυτου εν παντι καιρω | 30 io ero al suo fianco, come ordinatrice, io ero la sua delizia giorno per giorno, godendo alla sua presenza sempre, |
31 οτε ευφραινετο την οικουμενην συντελεσας και ενευφραινετο εν υιοις ανθρωπων | 31 godendo sul suolo della terra e mia delizia erano i figli dell'uomo. |
32 νυν ουν υιε ακουε μου | 32 E ora, figli, ascoltatemi! Felici quelli che osservano le mie vie. |
33 - | 33 Ascoltate l'ammonimento e siate saggi, non lo trascurate! |
34 μακαριος ανηρ ος εισακουσεται μου και ανθρωπος ος τας εμας οδους φυλαξει αγρυπνων επ' εμαις θυραις καθ' ημεραν τηρων σταθμους εμων εισοδων | 34 Felice l'uomo che mi ascolta, vegliando alle mie porte ogni giorno, custodendone i battenti! |
35 αι γαρ εξοδοι μου εξοδοι ζωης και ετοιμαζεται θελησις παρα κυριου | 35 Sì! Chi trova me, trova la vita, e incontrerà la benevolenza del Signore. |
36 οι δε εις εμε αμαρτανοντες ασεβουσιν τας εαυτων ψυχας και οι μισουντες με αγαπωσιν θανατον | 36 Ma chi mi offende, distrugge se stesso: tutti coloro che mi odiano, amano la morte! |