1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω | 1 Job continuó pronunciando su discurso y dijo: |
2 ζη κυριος ος ουτω με κεκρικεν και ο παντοκρατωρ ο πικρανας μου την ψυχην | 2 ¡Vive Dios, que justicia me rehúsa, por Sadday, que me ha amargado el alma, |
3 η μην ετι της πνοης μου ενουσης πνευμα δε θειον το περιον μοι εν ρισιν | 3 mientras siga en mí todo mi espíritu y el aliento de Dios en mis narices, |
4 μη λαλησειν τα χειλη μου ανομα ουδε η ψυχη μου μελετησει αδικα | 4 no dirán mis labios falsedad, ni mi lengua proferirá mentira! |
5 μη μοι ειη δικαιους υμας αποφηναι εως αν αποθανω ου γαρ απαλλαξω μου την ακακιαν | 5 Lejos de mí daros la razón: hasta mi último suspiro mantendré mi inocencia. |
6 δικαιοσυνη δε προσεχων ου μη προωμαι ου γαρ συνοιδα εμαυτω ατοπα πραξας | 6 Me he aferrado a mi justicia, y no la soltaré, mi corazón no se avergüenza de mis días. |
7 ου μην δε αλλα ειησαν οι εχθροι μου ωσπερ η καταστροφη των ασεβων και οι επ' εμε επανιστανομενοι ωσπερ η απωλεια των παρανομων | 7 ¡Tenga la suerte del malvado mi enemigo, la del injusto mi adversario! |
8 και τις γαρ εστιν ελπις ασεβει οτι επεχει πεποιθως επι κυριον αρα σωθησεται | 8 Pues ¿cuál es la esperanza del impío cuando suplica, cuando hacia Dios eleva su alma? |
9 η την δεησιν αυτου εισακουσεται κυριος η επελθουσης αυτω αναγκης | 9 ¿Acaso Dios escucha su gemido, cuando viene sobre él una calamidad? |
10 μη εχει τινα παρρησιαν εναντι αυτου η ως επικαλεσαμενου αυτου εισακουσεται αυτου | 10 ¿Tenía él sus delicias en Sadday? ¿invocaba a Dios en todo instante? |
11 αλλα δη αναγγελω υμιν τι εστιν εν χειρι κυριου α εστιν παρα παντοκρατορι ου ψευσομαι | 11 Yo os muestro el proceder de Dios, sin ocultar los secretos de Sadday. |
12 ιδου δη παντες οιδατε οτι κενα κενοις επιβαλλετε | 12 Y si todos vosotros ya lo habéis comprobado, ¿para qué esos vanos discursos al vacío? |
13 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου κτημα δε δυναστων ελευσεται παρα παντοκρατορος επ' αυτους | 13 Esta es la suerte que al malvado Dios reserva, la herencia que reciben de Sadday los violentos. |
14 εαν δε πολλοι γενωνται οι υιοι αυτου εις σφαγην εσονται εαν δε και ανδρωθωσιν προσαιτησουσιν | 14 Aunque sean muchos sus hijos, son para la espada, y sus vástagos no tendrán pan con que saciarse. |
15 οι δε περιοντες αυτου εν θανατω τελευτησουσιν χηρας δε αυτων ουθεις ελεησει | 15 Los que queden serán sepultados por la Peste, y sus viudas no los llorarán. |
16 εαν συναγαγη ωσπερ γην αργυριον ισα δε πηλω ετοιμαση χρυσιον | 16 Si acumula la plata como polvo, si amontona vestidos como fango, |
17 ταυτα παντα δικαιοι περιποιησονται τα δε χρηματα αυτου αληθινοι καθεξουσιν | 17 ¡que amontone!: un justo se vestirá con ellos, un inocente heredará la plata. |
18 απεβη δε ο οικος αυτου ωσπερ σητες και ωσπερ αραχνη | 18 Se edificó una casa de araña, como garita que un guarda construye. |
19 πλουσιος κοιμηθεις και ου προσθησει οφθαλμους αυτου διηνοιξεν και ουκ εστιν | 19 Rico se acuesta, mas por última vez; cuando abre los ojos, ya no es nada. |
20 συνηντησαν αυτω ωσπερ υδωρ αι οδυναι νυκτι δε υφειλατο αυτον γνοφος | 20 En pleno día le asaltan los terrores, de noche un torbellino le arrebata. |
21 αναλημψεται αυτον καυσων και απελευσεται και λικμησει αυτον εκ του τοπου αυτου | 21 El solano se lo lleva, y desaparece, le arranca del lugar de su mansión. |
22 και επιρριψει επ' αυτον και ου φεισεται εκ χειρος αυτου φυγη φευξεται | 22 Sin compasión por blanco se le toma, trata de huir de la mano que le hiere. |
23 κροτησει επ' αυτου χειρας αυτου και συριει αυτον εκ του τοπου αυτου | 23 Bátense palmas a su ruina, doquiera se encuentre se le silba. |