Livre de Job 19

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Job prit la parole et dit:	1 υπολαβων δε ιωβ λεγει
2 Combien de temps encore allez-vous me fatiguer, et m’assommer à force de paroles?	2 εως τινος εγκοπον ποιησετε ψυχην μου και καθαιρειτε με λογοις
3 Dix fois déjà vous m’avez insulté, n’avez-vous pas honte de me maltraiter?	3 γνωτε μονον οτι ο κυριος εποιησε με ουτως καταλαλειτε μου ουκ αισχυνομενοι με επικεισθε μοι
4 Si réellement je me suis trompé, mon péché ne regarde que moi.	4 ναι δη επ' αληθειας εγω επλανηθην παρ' εμοι δε αυλιζεται πλανος [4α] λαλησαι ρημα ο ουκ εδει τα δε ρηματα μου πλαναται και ουκ επι καιρου
5 Mais vous me regardez de haut: voilà la vérité, et vous me reprochez mon malheur.	5 εα δε οτι επ' εμοι μεγαλυνεσθε εναλλεσθε δε μοι ονειδει
6 Sachez que Dieu me traite injustement et qu’il a jeté sur moi ses filets.	6 γνωτε ουν οτι ο κυριος εστιν ο ταραξας οχυρωμα δε αυτου επ' εμε υψωσεν
7 Je crie à la violence, pas de réponse, j’appelle au secours, personne pour me défendre!	7 ιδου γελω ονειδει και ου λαλησω κεκραξομαι και ουδαμου κριμα
8 Il a barré ma route, je n’ai plus de passage, il a mis sur mon chemin les ténèbres.	8 κυκλω περιωκοδομημαι και ου μη διαβω επι προσωπον μου σκοτος εθετο
9 Il m’a privé de ma gloire, il a ôté de ma tête la couronne,	9 την δε δοξαν απ' εμου εξεδυσεν αφειλεν δε στεφανον απο κεφαλης μου
10 Il me descelle tout autour et me fait partir, il déracine mon espérance.	10 διεσπασεν με κυκλω και ωχομην εξεκοψεν δε ωσπερ δενδρον την ελπιδα μου
11 Il décharge sur moi sa colère, il me traite en ennemi.	11 δεινως δε μοι οργη εχρησατο ηγησατο δε με ωσπερ εχθρον
12 Toutes ses troupes arrivent à la fois, elles se frayent un chemin jusqu’à moi, elles font le siège de ma demeure.	12 ομοθυμαδον δε ηλθον τα πειρατηρια αυτου επ' εμοι ταις οδοις μου εκυκλωσαν με εγκαθετοι
13 Il a éloigné de moi mes frères, mes connaissances cherchent à m’éviter.	13 απ' εμου δε αδελφοι μου απεστησαν εγνωσαν αλλοτριους η εμε φιλοι δε μου ανελεημονες γεγονασιν
14 Mes proches, mes compagnons ne me voient plus, les hôtes de ma maison m’ont oublié.	14 ου προσεποιησαντο με οι εγγυτατοι μου και οι ειδοτες μου το ονομα επελαθοντο μου
15 Mes servantes me sont devenues étrangères, comme si pour elles j’étais un inconnu.	15 γειτονες οικιας θεραπαιναι τε μου αλλογενης ημην εναντιον αυτων
16 J’appelle mon serviteur, il ne me répond pas lorsque je vais jusqu’à le supplier.	16 θεραποντα μου εκαλεσα και ουχ υπηκουσεν στομα δε μου εδεετο
17 Mon haleine répugne à ma femme, mes propres frères sont dégoûtés de moi.	17 και ικετευον την γυναικα μου προσεκαλουμην δε κολακευων υιους παλλακιδων μου
18 Les gamins eux-mêmes me méprisent, si je me lève ils se moquent de moi.	18 οι δε εις τον αιωνα με απεποιησαντο οταν αναστω κατ' εμου λαλουσιν
19 Tous mes intimes maintenant me détestent, ceux que j’aimais se sont retournés contre moi.	19 εβδελυξαντο δε με οι ειδοτες με ους δη ηγαπηκειν επανεστησαν μοι
20 Sous ma peau ma chair a pourri, mes os se dénudent comme des dents:	20 εν δερματι μου εσαπησαν αι σαρκες μου τα δε οστα μου εν οδουσιν εχεται
21 Pitié! Pitié pour moi, ô vous, mes amis: c’est la main de Dieu qui m’a frappé!	21 ελεησατε με ελεησατε με ω φιλοι χειρ γαρ κυριου η αψαμενη μου εστιν
22 Faut-il me persécuter parce que Dieu le fait? n’en avez-vous pas assez de me dévorer?	22 δια τι δε με διωκετε ωσπερ και ο κυριος απο δε σαρκων μου ουκ εμπιπλασθε
23 Ah, je voudrais qu’on écrive mes paroles, et qu’on les grave sur du bronze	23 τις γαρ αν δωη γραφηναι τα ρηματα μου τεθηναι δε αυτα εν βιβλιω εις τον αιωνα
24 avec un ciseau de fer, un burin, et qu’elles soient pour toujours inscrites dans la pierre.	24 εν γραφειω σιδηρω και μολιβω η εν πετραις εγγλυφηναι
25 Je sais que mon libérateur est vivant, et qu’à la fin il se présentera sur terre.	25 οιδα γαρ οτι αεναος εστιν ο εκλυειν με μελλων επι γης
26 Alors je me mettrai debout derrière ma peau, et de ma chair je verrai Dieu!	26 αναστησαι το δερμα μου το ανατλων ταυτα παρα γαρ κυριου ταυτα μοι συνετελεσθη
27 Je le verrai, moi, le même, et c’est lui que mes yeux verront, pas un autre: mon cœur déjà s’épuise dans cette attente.	27 α εγω εμαυτω συνεπισταμαι α ο οφθαλμος μου εορακεν και ουκ αλλος παντα δε μοι συντετελεσται εν κολπω
28 Mais vous en êtes à dire: “Comment l’attaquer? trouvons-lui quelque parole à reprendre”.	28 ει δε και ερειτε τι ερουμεν εναντι αυτου και ριζαν λογου ευρησομεν εν αυτω
29 Alors craignez que l’épée ne vous frappe, car la Colère s’enflamme contre les fautes, et vous saurez qu’il y a une justice!	29 ευλαβηθητε δη και υμεις απο επικαλυμματος θυμος γαρ επ' ανομους επελευσεται και τοτε γνωσονται που εστιν αυτων η υλη