1 L’uomo, il quale, essendo spesso ripreso, indura il suo collo, Di subito sarà fiaccato, senza rimedio | 1 μη καυχω τα εις αυριον ου γαρ γινωσκεις τι τεξεται η επιουσα |
2 Quando i giusti sono aggranditi, il popolo si rallegra; Ma quando gli empi signoreggiano, il popolo geme | 2 εγκωμιαζετω σε ο πελας και μη το σον στομα αλλοτριος και μη τα σα χειλη |
3 L’uomo, che ama sapienza, rallegra suo padre; Ma il compagno delle meretrici dissipa i suoi beni | 3 βαρυ λιθος και δυσβαστακτον αμμος οργη δε αφρονος βαρυτερα αμφοτερων |
4 Il re mantiene il paese con dirittura; Ma chi è dato a’ presenti lo distrugge | 4 ανελεημων θυμος και οξεια οργη αλλ' ουδενα υφισταται ζηλος |
5 L’uomo che lusinga il suo prossimo, Tende una rete davanti a’ passi di esso | 5 κρεισσους ελεγχοι αποκεκαλυμμενοι κρυπτομενης φιλιας |
6 Nel misfatto dell’uomo malvagio vi è un laccio; Ma il giusto canterà, e si rallegrerà | 6 αξιοπιστοτερα εστιν τραυματα φιλου η εκουσια φιληματα εχθρου |
7 Il giusto prende conoscenza della causa de’ miseri; Ma l’empio non intende alcun conoscimento | 7 ψυχη εν πλησμονη ουσα κηριοις εμπαιζει ψυχη δε ενδεει και τα πικρα γλυκεια φαινεται |
8 Gli uomini schernitori allacciano la città; Ma i savi stornano l’ira | 8 ωσπερ οταν ορνεον καταπετασθη εκ της ιδιας νοσσιας ουτως ανθρωπος δουλουται οταν αποξενωθη εκ των ιδιων τοπων |
9 L’uomo savio che litiga con un uomo stolto, Or si adira, or ride, e non ha alcuna requie | 9 μυροις και οινοις και θυμιαμασιν τερπεται καρδια καταρρηγνυται δε υπο συμπτωματων ψυχη |
10 Gli uomini di sangue odiano l’uomo intiero; Ma gli uomini diritti hanno cura della vita di esso | 10 φιλον σον η φιλον πατρωον μη εγκαταλιπης εις δε τον οικον του αδελφου σου μη εισελθης ατυχων κρεισσων φιλος εγγυς η αδελφος μακραν οικων |
11 Lo stolto sfoga tutta la sua ira; Ma il savio la racqueta e la rattiene indietro | 11 σοφος γινου υιε ινα ευφραινηται μου η καρδια και αποστρεψον απο σου επονειδιστους λογους |
12 Tutti i ministri del principe, Che attende a parole di menzogna, sono empi | 12 πανουργος κακων επερχομενων απεκρυβη αφρονες δε επελθοντες ζημιαν τεισουσιν |
13 Il povero e l’usuraio si scontrano l’un l’altro; Il Signore è quello che allumina gli occhi di amendue | 13 αφελου το ιματιον αυτου παρηλθεν γαρ υβριστης οστις τα αλλοτρια λυμαινεται |
14 Il trono del re, che fa ragione a’ miseri in verità, Sarà stabilito in perpetuo | 14 ος αν ευλογη φιλον το πρωι μεγαλη τη φωνη καταρωμενου ουδεν διαφερειν δοξει |
15 La verga e la correzione dànno sapienza; Ma il fanciullo lasciato in abbandono fa vergogna a sua madre | 15 σταγονες εκβαλλουσιν ανθρωπον εν ημερα χειμερινη εκ του οικου αυτου ωσαυτως και γυνη λοιδορος εκ του ιδιου οικου |
16 Quando gli empi crescono, cresce il misfatto; Ma i giusti vedranno la ruina di quelli | 16 βορεας σκληρος ανεμος ονοματι δε επιδεξιος καλειται |
17 Gastiga il tuo figliuolo, e tu ne sarai in riposo; Ed egli darà di gran diletti all’anima tua | 17 σιδηρος σιδηρον οξυνει ανηρ δε παροξυνει προσωπον εταιρου |
18 Quando non vi è visione, il popolo è dissipato; Ma beato chi guarda la Legge | 18 ος φυτευει συκην φαγεται τους καρπους αυτης ος δε φυλασσει τον εαυτου κυριον τιμηθησεται |
19 Il servo non si corregge con parole; Benchè intenda, non però risponderà | 19 ωσπερ ουχ ομοια προσωπα προσωποις ουτως ουδε αι καρδιαι των ανθρωπων |
20 Hai tu mai veduto un uomo precipitoso nel suo parlare? Vi è maggiore speranza d’uno stolto che di lui | 20 αδης και απωλεια ουκ εμπιμπλανται ωσαυτως και οι οφθαλμοι των ανθρωπων απληστοι [20α] βδελυγμα κυριω στηριζων οφθαλμον και οι απαιδευτοι ακρατεις γλωσση |
21 Se alcuno alleva delicatamente da fanciullo il suo servo, Quello sarà figliuolo alla fine | 21 δοκιμιον αργυρω και χρυσω πυρωσις ανηρ δε δοκιμαζεται δια στοματος εγκωμιαζοντων αυτον [21α] καρδια ανομου εκζητει κακα καρδια δε ευθης εκζητει γνωσιν |
22 L’uomo iracondo muove contese, E l’uomo collerico commette molti misfatti | 22 εαν μαστιγοις αφρονα εν μεσω συνεδριου ατιμαζων ου μη περιελης την αφροσυνην αυτου |
23 L’alterezza dell’uomo l’abbassa; Ma chi è umile di spirito otterrà gloria | 23 γνωστως επιγνωση ψυχας ποιμνιου σου και επιστησεις καρδιαν σου σαις αγελαις |
24 Chi partisce col ladro odia l’anima sua; Egli udirà l’esecrazione, e non però manifesterà il fatto | 24 οτι ου τον αιωνα ανδρι κρατος και ισχυς ουδε παραδιδωσιν εκ γενεας εις γενεαν |
25 Lo spavento dell’uomo gli mette un laccio; Ma chi si confida nel Signore sarà levato ad alto in salvo | 25 επιμελου των εν τω πεδιω χλωρων και κερεις ποαν και συναγε χορτον ορεινον |
26 Molti cercano la faccia di colui che signoreggia; Ma dal Signore procede il giudicio di ciascuno | 26 ινα εχης προβατα εις ιματισμον τιμα πεδιον ινα ωσιν σοι αρνες |
27 L’uomo iniquo è l’abbominio de’ giusti; E l’uomo che cammina dirittamente è l’abbominio dell’empio | 27 υιε παρ' εμου εχεις ρησεις ισχυρας εις την ζωην σου και εις την ζωην σων θεραποντων |