Giobbe 14
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
DIODATI | NOVA VULGATA |
---|---|
1 L’uomo nato di donna È di breve età, e pieno di travagli. | 1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, commotione satiatur. |
2 Egli esce fuori come un fiore, e poi è reciso; E fugge come l’ombra, e non istà fermo. | 2 Qui quasi flos egreditur et arescit et fugit velut umbra et non permanet. |
3 E pur tu apri gli occhi tuoi sopra un tale, E mi fai venire a giudicio teco! | 3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium? |
4 Chi può trarre una cosa monda da una immonda? Niuno. | 4 Quis potest facere mundum de immundo? Ne unus quidem! |
5 Poichè i suoi giorni son determinati, E che il numero de’ suoi mesi è appo te, E che tu gli hai posti i suoi termini, I quali egli non può trapassare, | 5 Si statuti dies hominis sunt, et numerus mensium eius apud te est, et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit, |
6 Rivolgiti d’addosso a lui, sì ch’egli abbia alcuna posa, Infino a tanto che di buona voglia egli fornisca la sua giornata, come un mercenario | 6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat, donec solvat, sicut mercennarius, dies suos. |
7 Perciocchè quantunque un albero sia tagliato, Pur vi è speranza per lui, ch’egli si rinnoverà ancora, E che i suoi rampolli non mancheranno. | 7 Nam lignum habet spem; si praecisum fuerit, rursum virescet, et rami eius non deficient. |
8 Benchè la sua radice sia invecchiata nella terra, E il suo tronco sia morto nella polvere; | 8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, |
9 Pur nondimeno, tosto ch’egli sentirà l’acqua, rigermoglierà, E produrrà rami come una pianta novella. | 9 ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi novellae. |
10 Ma l’uomo muore, e si fiacca; E quando l’uomo è trapassato, ov’è egli? | 10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur, exspirat homo et, ubi, quaeso, est? |
11 Le acque se ne vanno via dal mare, E i fiumi si seccano, e si asciugano; | 11 Recedent aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescet; |
12 Così, quando l’uomo giace in terra, egli non risorge; Finchè non vi sieno più cieli, i morti non si risveglieranno, E non si desteranno dal sonno loro. | 12 sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur caelum, non evigilabit nec consurget de somno suo. |
13 Oh! nascondessimi tu pur sottera, Ed occultassimi, finchè l’ira tua fosse racquetata; E ponessimi alcun termine, dopo il quale tu ti ricordassi di me! | 13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? |
14 Se l’uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterò io tutti i giorni del tempo determinato della mia vita, Finchè mi venga mutamento di condizione? | 14 Putasne mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus, quibus nunc milito, exspectarem, donec veniat immutatio mea. |
15 E che tu mi chiami, e che io ti risponda, E che tu desideri l’opera delle tue mani? | 15 Vocares me, et ego responderem tibi; opus manuum tuarum requireres. |
16 Perciocchè ora tu conti i miei passi, E non riserbi nulla a punir del mio peccato. | 16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares, sed parceres peccatis meis. |
17 I miei misfatti son suggellati in un sacchetto, Tu l’hai cucito sopra le mie iniquità. | 17 Signares quasi in sacculo delicta mea, sed dealbares iniquitatem meam. |
18 Ma certo, come un monte cadendo scoscende, Ed una rupe è divelta dal suo luogo; | 18 Mons cadens decidit, et saxum transfertur de loco suo; |
19 E le acque rodono le pietre, E i lor diluvi inondano la polvere dalla terra; Così tu fai perir la speranza dell’uomo. | 19 lapides excavant aquae, et alluvione terra inundatur: et spem hominis perdes. |
20 Tu lo sopraffai in eterno, ed egli se ne va; Tu gli fai mutar faccia, e lo mandi via. | 20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet; immutas faciem eius et emittis eum. |
21 Se poi i suoi figliuoli sono in onore, egli nol sa; Se altresì sono abbassati, egli non vi pon mente. | 21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit; sive ignobiles, non intellegit. |
22 La sua carne si duole sol di lui, E l’anima sua fa cordoglio sol di lui | 22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet, et anima illius super semetipso luget ”. |