Księga Przysłów 5

¹ Ku mojej mądrości zwróć się, mój synu, ku mojej rozwadze nakłoń swe ucho,

² abyś zachował roztropność, twe usta niech strzegą rozsądku!

³ Bo miód wycieka z warg obcej, podniebienie jej gładkie jak olej,

⁴ lecz w końcu będzie gorzka niby piołun i ostra jak miecz obosieczny.

⁵ Jej nogi zstępują ku śmierci, do Szeolu zmierzają jej kroki,

⁶ byś nie ujrzał drogi życia, jej ścieżki wiją się niedostrzegalnie.

⁷ Więc teraz, mój synu, posłuchaj: nie odstępuj od moich pouczeń;

⁸ idź drogą swą od niej daleko, pod drzwi jej domu nie podchodź,

⁹ byś obcym swej sławy nie oddał, a lat swych okrutnikowi,

¹⁰ by z pracy twej inni nie tyli, by mienie twe nie szło w dom obcy.

¹¹ Na końcu przyjdzie ci wzdychać, gdy ciało i siły wyczerpiesz.

¹² Powiesz: Nie cierpiałem upomnień - nauką wzgardziło me serce,

¹³ nie dbałem na głos wychowawców, nie dawałem posłuchu nauczającym mnie;

¹⁴ o włos, a popadłbym w wielkie nieszczęście pośród rady i zgromadzenia.

¹⁵ Pij wodę z własnej cysterny, tę, która płynie z twej studni.

¹⁶ Na zewnątrz mają bić twoje źródła? Tworzyć na placach strumienie?

¹⁷ Niech służy dla ciebie samego, a nie innym wraz z tobą;

¹⁸ niech źródło twe świętym zostanie, znajduj radość w żonie młodości.

¹⁹ Przemiła to łania i wdzięczna kozica, jej piersią upajaj się zawsze, w miłości jej stale czuj rozkosz!

²⁰ Po cóż, mój synu, upajać się obcą i obejmować piersi nieznanej?

²¹ Bo drogi ludzkie - przed oczyma Pana, On widzi wszystkie ich ścieżki.

²² Gdy grzesznym nieprawość owładnie, trzymają go więzy występku.

²³ Umrze on z braku nauki, pobłądzi z ogromu głupoty.