Livre de Zacharie 11

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Ouvre tes portes, Liban, que le feu dévore tes cèdres!	1 διανοιξον ο λιβανος τας θυρας σου και καταφαγετω πυρ τας κεδρους σου
2 Que le cyprès se lamente car le cèdre est tombé; des arbres magnifiques ont été saccagés. Lamentez-vous chênes de Bashan, car la forêt impénétrable est détruite.	2 ολολυξατω πιτυς διοτι πεπτωκεν κεδρος οτι μεγαλως μεγιστανες εταλαιπωρησαν ολολυξατε δρυες της βασανιτιδος οτι κατεσπασθη ο δρυμος ο συμφυτος
3 Écoutez la plainte des bergers, car leur belle prairie est saccagée, écoutez le rugissement des petits lions, car la gloire du Jourdain est détruite.	3 φωνη θρηνουντων ποιμενων οτι τεταλαιπωρηκεν η μεγαλωσυνη αυτων φωνη ωρυομενων λεοντων οτι τεταλαιπωρηκεν το φρυαγμα του ιορδανου
4 Voici ce que dit Yahvé mon Dieu: Prends soin de ces brebis qu’on égorge.	4 ταδε λεγει κυριος παντοκρατωρ ποιμαινετε τα προβατα της σφαγης
5 Leurs acheteurs les abattent sans être inquiétés, leurs vendeurs disent: “Béni soit Yahvé, je me suis enrichi!” et leurs pasteurs ne s’occupent pas d’elles.	5 α οι κτησαμενοι κατεσφαζον και ου μετεμελοντο και οι πωλουντες αυτα ελεγον ευλογητος κυριος και πεπλουτηκαμεν και οι ποιμενες αυτων ουκ επασχον ουδεν επ' αυτοις
6 (Oui, je n’épargnerai plus les habitants du pays, parole de Yahvé. Je vais livrer chaque homme aux mains de son prochain, aux mains de son roi; ils écraseront le pays et je ne les délivrerai pas de leurs mains.”)	6 δια τουτο ου φεισομαι ουκετι επι τους κατοικουντας την γην λεγει κυριος και ιδου εγω παραδιδωμι τους ανθρωπους εκαστον εις χειρας του πλησιον αυτου και εις χειρας βασιλεως αυτου και κατακοψουσιν την γην και ου μη εξελωμαι εκ χειρος αυτων
7 Alors je me fais pasteur de ces brebis destinées aux marchands de brebis; je prends deux bâtons, j’appelle le premier: “bienveillance” et l’autre: “union”, et je m’occupe des brebis.	7 και ποιμανω τα προβατα της σφαγης εις την χαναανιτιν και λημψομαι εμαυτω δυο ραβδους την μιαν εκαλεσα καλλος και την ετεραν εκαλεσα σχοινισμα και ποιμανω τα προβατα
8 Le premier mois je fais disparaître les trois pasteurs, mais ensuite je perds patience avec les brebis et elles se dégoûtent de moi.	8 και εξαρω τους τρεις ποιμενας εν μηνι ενι και βαρυνθησεται η ψυχη μου επ' αυτους και γαρ αι ψυχαι αυτων επωρυοντο επ' εμε
9 Alors je décide: Je ne m’occuperai plus de vous. Que celles qui doivent mourir meurent, que celles qui doivent disparaître disparaissent, et que celles qui restent se déchirent entre elles.	9 και ειπα ου ποιμανω υμας το αποθνησκον αποθνησκετω και το εκλειπον εκλειπετω και τα καταλοιπα κατεσθιετωσαν εκαστος τας σαρκας του πλησιον αυτου
10 Après quoi je prends mon bâton “bienveillance” et je le brise: c’est la rupture de l’accord que Yahvé avait passé avec les autres peuples.	10 και λημψομαι την ραβδον μου την καλην και απορριψω αυτην του διασκεδασαι την διαθηκην μου ην διεθεμην προς παντας τους λαους
11 Ce jour-là donc il est rompu et les marchands de brebis qui m’observent comprennent que c’est une parole de Yahvé.	11 και διασκεδασθησεται εν τη ημερα εκεινη και γνωσονται οι χαναναιοι τα προβατα τα φυλασσομενα διοτι λογος κυριου εστιν
12 Je leur dis: “Si cela vous semble bon, donnez-moi mon salaire, sinon, peu importe.” Et ils pèsent trente pièces d’argent qu’ils me donnent comme salaire.	12 και ερω προς αυτους ει καλον ενωπιον υμων εστιν δοτε στησαντες τον μισθον μου η απειπασθε και εστησαν τον μισθον μου τριακοντα αργυρους
13 Alors Yahvé me dit: “Jette dans le trésor cette si belle somme à laquelle ils m’ont estimé.” Je prends donc les trente pièces d’argent et je les jette dans le trésor du Temple de Yahvé.	13 και ειπεν κυριος προς με καθες αυτους εις το χωνευτηριον και σκεψαι ει δοκιμον εστιν ον τροπον εδοκιμασθην υπερ αυτων και ελαβον τους τριακοντα αργυρους και ενεβαλον αυτους εις τον οικον κυριου εις το χωνευτηριον
14 Ensuite je brise mon deuxième bâton “union”, et c’est la fraternité entre Juda et Israël qui est rompue.	14 και απερριψα την ραβδον την δευτεραν το σχοινισμα του διασκεδασαι την κατασχεσιν ανα μεσον ιουδα και ανα μεσον του ισραηλ
15 Yahvé me dit encore: “Prends l’allure d’un berger sans cervelle.	15 και ειπεν κυριος προς με ετι λαβε σεαυτω σκευη ποιμενικα ποιμενος απειρου
16 Car c’est le genre de berger que je donne maintenant à ce pays; il ne s’inquiétera pas de la brebis qui manque, il n’ira pas chercher celle qui s’est égarée, il ne soignera pas celle qui est blessée, il ne portera pas celle qui n’arrive pas à suivre, mais il dévorera la chair des bêtes grasses ou leur arrachera les sabots.”	16 διοτι ιδου εγω εξεγειρω ποιμενα επι την γην το εκλιμπανον ου μη επισκεψηται και το διεσκορπισμενον ου μη ζητηση και το συντετριμμενον ου μη ιασηται και το ολοκληρον ου μη κατευθυνη και τα κρεα των εκλεκτων καταφαγεται και τους αστραγαλους αυτων εκστρεψει
17 Malheur à ce pasteur de rien qui délaisse son troupeau! Que l’épée le blesse au bras et à l’œil droit, que son bras devienne sec, et son œil droit aveugle.	17 ω οι ποιμαινοντες τα ματαια και οι καταλελοιποτες τα προβατα μαχαιρα επι τους βραχιονας αυτου και επι τον οφθαλμον τον δεξιον αυτου ο βραχιων αυτου ξηραινομενος ξηρανθησεται και ο οφθαλμος ο δεξιος αυτου εκτυφλουμενος εκτυφλωθησεται