Livre de Job 14

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 L’humain, né de la femme, sa vie est courte, et jamais sans problèmes.	1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης
2 Comme la fleur il sort et puis se fane, comme l’ombre il court et jamais ne s’arrête.	2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη
3 Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert, c’est lui que tu fais comparaître devant toi?	3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου
4 Qui fera sortir le pur de l’impur? Personne!	4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις
5 Puisque ses jours lui sont comptés, que de toi dépend le nombre de ses mois, et qu’il ne peut passer le terme fixé par toi,	5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη
6 alors: regarde ailleurs et laisse-le, comme un ouvrier, finir sa journée.	6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος
7 Pour l’arbre il y a un espoir: on l’a coupé, il reprendra vie, il ne cessera de pousser des rejets.	7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη
8 Sa racine peut vieillir en terre et son tronc mourir dans le sol,	8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου
9 rien qu’à l’odeur de l’eau il bourgeonne et comme un jeune plant il refait un feuillage.	9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον
10 Mais l’homme aussitôt mort se défait: quand il a expiré, où voudrait-on qu’il soit?	10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν
11 La mer pourrait perdre ses eaux, les fleuves se vider et rester secs,	11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη
12 celui qui gît ne se relèvera pas! Pas de réveil pour lui tant que durent les cieux, les humains ne sortiront pas de leur sommeil.	12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων
13 14:14 S’il était possible qu’un mort revive,	13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση
14 14:13 je voudrais que tu me gardes dans le monde d’en bas, que tu m’y caches, le temps que passe ta colère, et que tu fixes un jour pour te souvenir de moi. 14b Là-bas, tant que durerait mon service, j’attendrais l’heure de la relève,	14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι
15 Alors tu appellerais et je te répondrais, tu viendrais réclamer l’œuvre de tes mains.	15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου
16 Fini le temps où tu comptais tous mes pas: tu ne regarderais plus mes péchés,	16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου
17 tu bouclerais ma faute dans un sac et blanchirais mes dettes.	17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην
18 Mais non! La montagne s’éboule, le rocher cède,	18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης
19 les eaux creusent les pierres, l’averse emporte les terres; et l’espoir de l’homme, tu l’enlèves!	19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας
20 Tu le terrasses: c’est fini, il s’en est allé; tu le défigures et tu l’envoies au diable.	20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας
21 Si ses fils sont honorés, il ne le sait pas, s’ils sont méprisés, il n’en a nulle idée:	21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται
22 il n’a de chagrin que pour son propre corps, il n’a plus d’autre deuil que le sien.	22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν