1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει | 1 Elifaz de Temã tomou a palavra nestes termos: |
2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει | 2 Se arriscarmos uma palavra, talvez ficarás aflito, mas quem poderá impedir-me de falar? |
3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας | 3 Eis: exortaste muita gente, deste força a mãos débeis, |
4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας | 4 tuas palavras levantavam aqueles que caíam, fortificaste os joelhos vacilantes. |
5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας | 5 Agora que é a tua vez, enfraqueces; quando és atingido, te perturbas. |
6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου | 6 Não é tua piedade a tua esperança, e a integridade de tua vida, a tua segurança? |
7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο | 7 Lembra-te: qual o inocente que pereceu? Ou quando foram destruídos os justos? |
8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις | 8 Tanto quanto eu saiba, os que praticam a iniqüidades e os que semeiam sofrimento, também os colhem. |
9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται | 9 Ao sopro de Deus eles perecem, e são aniquilados pelo vento de seu furor. |
10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη | 10 Urra o leão, e seu rugido é abafado; os dentes dos leõezinhos são quebrados. |
11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους | 11 A fera morreu porque não tinha presa, e os filhotes da leoa são dispersados. |
12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου | 12 Uma palavra chegou a mim furtivamente, meu ouvido percebeu o murmúrio, |
13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους | 13 na confusão das visões da noite, na hora em que o sono se apodera dos humanos. |
14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν | 14 Assaltaram-me o medo e o terror, e sacudiram todos os meus ossos; |
15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες | 15 um sopro perpassou pelo meu rosto, e fez arrepiar o pêlo de minha pele. |
16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον | 16 Lá estava um ser - não lhe vi o rosto - como um espectro sob meus olhos. |
17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ | 17 Ouvi uma débil voz: Pode um homem ser justo na presença de Deus, pode um mortal ser puro diante de seu Criador? |
18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν | 18 Ele não confia nem em seus próprios servos; até mesmo em seus anjos encontra defeitos, |
19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον | 19 quanto mais em seus hóspedes das casas de argila que têm o pó por fundamento! São esmagados como uma traça; |
20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο | 20 entre a noite e a manhã são aniquilados; sem que neles se preste atenção, morrem para sempre. |
21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν | 21 Não foi arrancada a estaca da tenda deles? Morrem por não terem conhecido a sabedoria. |