Shir ha-Shirim (שיר השירים ) - Cantico dei Cantici 30

STUTTGARTENSIA-DELITZSCH	SMITH VAN DYKE
1 וְעַתָּה ׀ שָׂחֲקוּ עָלַי צְעִירִים מִמֶּנִּי לְיָמִים אֲשֶׁר־מָאַסְתִּי אֲבֹותָם לָשִׁית עִם־כַּלְבֵי צֹאנִי	1 واما الآن فقد ضحك علي اصاغري اياما الذين كنت استنكف من ان اجعل آبائهم مع كلاب غنمي.
2 גַּם־כֹּחַ יְדֵיהֶם לָמָּה לִּי עָלֵימֹו אָבַד כָּלַח	2 قوة ايديهم ايضا ما هي لي. فيهم عجزت الشيخوخة.
3 בְּחֶסֶר וּבְכָפָן גַּלְמוּד הַעֹרְקִים צִיָּה אֶמֶשׁ שֹׁואָה וּמְשֹׁאָה	3 في العوز والمحل مهزولون عارقون اليابسة التي هي منذ امس خراب وخربة.
4 הַקֹּטְפִים מַלּוּחַ עֲלֵי־שִׂיחַ וְשֹׁרֶשׁ רְתָמִים לַחְמָם	4 الذين يقطفون الملاح عند الشيح واصول الرّتم خبزهم.
5 מִן־גֵּו יְגֹרָשׁוּ יָרִיעוּ עָלֵימֹו כַּגַּנָּב	5 من الوسط يطردون. يصيحون عليهم كما على لص.
6 בַּעֲרוּץ נְחָלִים לִשְׁכֹּן חֹרֵי עָפָר וְכֵפִים	6 للسكن في اودية مرعبة وثقب التراب والصخور.
7 בֵּין־שִׂיחִים יִנְהָקוּ תַּחַת חָרוּל יְסֻפָּחוּ	7 بين الشيح ينهقون. تحت العوسج ينكبّون.
8 בְּנֵי־נָבָל גַּם־בְּנֵי בְלִי־שֵׁם נִכְּאוּ מִן־הָאָרֶץ	8 ابناء الحماقة بل ابناء اناس بلا اسم سيطوا من الارض
9 וְעַתָּה נְגִינָתָם הָיִיתִי וָאֱהִי לָהֶם לְמִלָּה	9 اما الآن فصرت اغنيتهم واصبحت لهم مثلا.
10 תִּעֲבוּנִי רָחֲקוּ מֶנִּי וּמִפָּנַי לֹא־חָשְׂכוּ רֹק	10 يكرهونني. يبتعدون عني وامام وجهي لم يمسكوا عن البسق.
11 כִּי־ [יִתְרֹו כ] (יִתְרִי ק) פִתַּח וַיְעַנֵּנִי וְרֶסֶן מִפָּנַי שִׁלֵּחוּ	11 لانه اطلق العنان وقهرني فنزعوا الزمام قدامي.
12 עַל־יָמִין פִּרְחַח יָקוּמוּ רַגְלַי שִׁלֵּחוּ וַיָּסֹלּוּ עָלַי אָרְחֹות אֵידָם	12 عن اليمين الفروخ يقومون يزيحون رجلي ويعدّون عليّ طرقهم للبوار.
13 נָתְסוּ נְתִיבָתִי לְהַוָּתִי יֹעִילוּ לֹא עֹזֵר לָמֹו	13 افسدوا سبلي. اعانوا على سقوطي. لا مساعد عليهم.
14 כְּפֶרֶץ רָחָב יֶאֱתָיוּ תַּחַת אָה הִתְגַּלְגָּלוּ	14 ياتون كصدع عريض. تحت الهدّة يتدحرجون.
15 הָהְפַּךְ עָלַי בַּלָּהֹות תִּרְדֹּף כָּרוּחַ נְדִבָתִי וּכְעָב עָבְרָה יְשֻׁעָתִי	15 انقلبت عليّ اهوال. طردت كالريح نعمتي فعبرت كالسحاب سعادتي
16 וְעַתָּה עָלַי תִּשְׁתַּפֵּךְ נַפְשִׁי יֹאחֲזוּנִי יְמֵי־עֹנִי	16 فالآن انهالت نفسي عليّ واخذتني ايام المذلّة.
17 לַיְלָה עֲצָמַי נִקַּר מֵעָלָי וְעֹרְקַי לֹא יִשְׁכָּבוּן	17 الليل ينخر عظامي فيّ وعارقيّ لا تهجع.
18 בְּרָב־כֹּחַ יִתְחַפֵּשׂ לְבוּשִׁי כְּפִי כֻתָּנְתִּי יַאַזְרֵנִי	18 بكثرة الشدة تنكّر لبسي. مثل جيب قميصي حزمتني.
19 הֹרָנִי לַחֹמֶר וָאֶתְמַשֵּׁל כֶּעָפָר וָאֵפֶר	19 قد طرحني في الوحل فاشبهت التراب والرماد.
20 אֲשַׁוַּע אֵלֶיךָ וְלֹא תַעֲנֵנִי עָמַדְתִּי וַתִּתְבֹּנֶן בִּי	20 اليك اصرخ فما تستجيب لي. اقوم فما تنتبه اليّ.
21 תֵּהָפֵךְ לְאַכְזָר לִי בְּעֹצֶם יָדְךָ תִשְׂטְמֵנִי	21 تحولت الى جاف من نحوي. بقدرة يدك تضطهدني.
22 תִּשָּׂאֵנִי אֶל־רוּחַ תַּרְכִּיבֵנִי וּתְמֹגְגֵנִי [תְּשֻׁוֶּה כ] (תּוּשִׁיָּה׃ ק)	22 حملتني اركبتني الريح وذوبتني تشوها.
23 כִּי־יָדַעְתִּי מָוֶת תְּשִׁיבֵנִי וּבֵית מֹועֵד לְכָל־חָי	23 لاني اعلم انك الى الموت تعيدني والى بيت ميعاد كل حيّ.
24 אַךְ לֹא־בְעִי יִשְׁלַח־יָד אִם־בְּפִידֹו לָהֶן שׁוּעַ	24 ولكن في الخراب ألا يمد يدا. في البليّة ألا يستغيث عليها
25 אִם־לֹא בָכִיתִי לִקְשֵׁה־יֹום עָגְמָה נַפְשִׁי לָאֶבְיֹון	25 ألم ابك لمن عسر يومه. ألم تكتئب نفسي على المسكين.
26 כִּי טֹוב קִוִּיתִי וַיָּבֹא רָע וַאֲיַחֲלָה לְאֹור וַיָּבֹא אֹפֶל	26 حينما ترجيت الخير جاء الشر. وانتظرت النور فجاء الدجى.
27 מֵעַי רֻתְּחוּ וְלֹא־דָמּוּ קִדְּמֻנִי יְמֵי־עֹנִי	27 امعائي تغلي ولا تكف. تقدمتني ايام المذلة.
28 קֹדֵר הִלַּכְתִּי בְּלֹא חַמָּה קַמְתִּי בַקָּהָל אֲשַׁוֵּעַ	28 اسوددت لكن بلا شمس. قمت في الجماعة اصرخ.
29 אָח הָיִיתִי לְתַנִּים וְרֵעַ לִבְנֹות יַעֲנָה	29 صرت اخا للذئاب وصاحبا لرئال النعام.
30 עֹורִי שָׁחַר מֵעָלָי וְעַצְמִי־חָרָה מִנִּי־חֹרֶב	30 حرش جلدي عليّ وعظامي احترّت من الحرارة فيّ.
31 וַיְהִי לְאֵבֶל כִּנֹּרִי וְעֻגָבִי לְקֹול בֹּכִים	31 صار عودي للنوح ومزماري لصوت الباكين