ΙΩΒ - Giobbe - Job 7

LXX	NOVA VULGATA
1 ποτερον ουχι πειρατηριον εστιν ο βιος ανθρωπου επι της γης και ωσπερ μισθιου αυθημερινου η ζωη αυτου	1 Nonne militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercennarii dies eius?
2 η ωσπερ θεραπων δεδοικως τον κυριον αυτου και τετευχως σκιας η ωσπερ μισθωτος αναμενων τον μισθον αυτου	2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercennarius praestolatur mercedem suam,
3 ουτως καγω υπεμεινα μηνας κενους νυκτες δε οδυνων δεδομεναι μοι εισιν	3 sic et ego habui menses vacuos et noctes laboriosas enumeravi mihi.
4 εαν κοιμηθω λεγω ποτε ημερα ως δ' αν αναστω παλιν ποτε εσπερα πληρης δε γινομαι οδυνων απο εσπερας εως πρωι	4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? Et rursum exspectabo vesperam et replebor doloribus usque crepusculum.
5 φυρεται δε μου το σωμα εν σαπρια σκωληκων τηκω δε βωλακας γης απο ιχωρος ξυων	5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris; cutis mea scinditur et diffluit.
6 ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος λαλιας απολωλεν δε εν κενη ελπιδι	6 Dies mei velocius transierunt quam navicula texentis et consumpti sunt deficiente filo.
7 μνησθητι ουν οτι πνευμα μου η ζωη και ουκετι επανελευσεται ο οφθαλμος μου ιδειν αγαθον	7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus, ut videat bona.
8 ου περιβλεψεται με οφθαλμος ορωντος με οι οφθαλμοι σου εν εμοι και ουκετι ειμι	8 Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.
9 ωσπερ νεφος αποκαθαρθεν απ' ουρανου εαν γαρ ανθρωπος καταβη εις αδην ουκετι μη αναβη	9 Sicut consumitur nubes et pertransit, sic, qui descenderit ad inferos, non ascendet
10 ουδ' ου μη επιστρεψη ετι εις τον ιδιον οικον ουδε μη επιγνω αυτον ετι ο τοπος αυτου	10 nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
11 αταρ ουν ουδε εγω φεισομαι τω στοματι μου λαλησω εν αναγκη ων ανοιξω πικριαν ψυχης μου συνεχομενος	11 Quapropter et ego non parcam ori meo; loquar in tribulatione spiritus mei, confabulabor cum amaritudine animae meae.
12 ποτερον θαλασσα ειμι η δρακων οτι κατεταξας επ' εμε φυλακην	12 Numquid mare ego sum aut cetus, quia posuisti super me custodiam?
13 ειπα οτι παρακαλεσει με η κλινη μου ανοισω δε προς εμαυτον ιδια λογον τη κοιτη μου	13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et assumet stratum meum querelam meam,
14 εκφοβεις με ενυπνιοις και εν οραμασιν με καταπλησσεις	14 terrebis me per somnia et per visiones horrore concuties.
15 απαλλαξεις απο πνευματος μου την ψυχην μου απο δε θανατου τα οστα μου	15 Quam ob rem eligit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
16 ου γαρ εις τον αιωνα ζησομαι ινα μακροθυμησω αποστα απ' εμου κενος γαρ μου ο βιος	16 Desperavi; nequaquam ultra iam vivam. Parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
17 τι γαρ εστιν ανθρωπος οτι εμεγαλυνας αυτον η οτι προσεχεις τον νουν εις αυτον	17 Quid est homo, quia magnificas eum? Aut quid apponis erga eum cor tuum?
18 η επισκοπην αυτου ποιηση εως το πρωι και εις αναπαυσιν αυτον κρινεις	18 Visitas eum diluculo et singulis momentis probas illum.
19 εως τινος ουκ εας με ουδε προιη με εως αν καταπιω τον πτυελον μου εν οδυνη	19 Usquequo non avertes oculos a me? Nec dimittis me, ut glutiam salivam meam?
20 ει εγω ημαρτον τι δυναμαι σοι πραξαι ο επισταμενος τον νουν των ανθρωπων δια τι εθου με κατεντευκτην σου ειμι δε επι σοι φορτιον	20 Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? Quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
21 και δια τι ουκ εποιησω της ανομιας μου ληθην και καθαρισμον της αμαρτιας μου νυνι δε εις γην απελευσομαι ορθριζων δε ουκετι ειμι	21 Cur non tollis peccatum meum et quare non aufers iniquitatem meam? Ecce, nunc in pulvere dormiam; et, si mane me quaesieris, non subsistam! ”.