1 Job continuó pronunciando su poema, y dijo: | 1 Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν? |
2 ¡Si pudiera volver a los tiempos pasados, a los días en que Dios cuidaba de mí, | 2 Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν? |
3 cuando hacía brillar su lámpara sobre mi cabeza y yo caminaba a su luz entre las tinieblas! | 3 οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει? |
4 ¡Si estuviera como en el otoño de mi vida, cuando Dios protegía mi carpa, | 4 καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου? |
5 cuando el Todopoderoso aún estaba conmigo y me rodeaban mis hijos; | 5 οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ' εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου? |
6 cuando mis pies se bañaban en lecha cuajada y la roca derramaba para mí arroyos de aceite! | 6 οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι' εμε ποταμους ελαιου? |
7 Si yo salía a la puerta principal de la ciudad y ocupaba mi puesto en la plaza, | 7 οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια |
8 los jóvenes se retiraban al verme, los ancianos se levantaban y permanecían de pie. | 8 Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο? και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο. |
9 Los príncipes retenían sus palabras y se tapaban la boca con la mano; | 9 Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων. |
10 a los jefes se les apagaba la voz, se les pegaba la lengua al paladar. | 10 Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων. |
11 Sí, el que me oía me felicitaba y el que me veía daba testimonio a mi favor. | 11 Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου? |
12 Porque yo salvaba al pobre que pedía auxilio y al huérfano privado de ayuda. | 12 διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον. |
13 El desesperado me hacía llegar su bendición, y yo alegraba el corazón de la viuda. | 13 Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ' εμε? και την καρδιαν της χηρας ευφραινον. |
14 Me había revestido de justicia, y ella me cubría, mi rectitud era como un manto y un turbante. | 14 Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα. |
15 Yo era ojos para el ciego y pies para el lisiado, | 15 Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω. |
16 era un padre para los indigentes y examinaba a fondo el caso del desconocido. | 16 Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον. |
17 Rompía las mandíbulas del injusto y le hacía soltar la presa de sus dientes. | 17 Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου. |
18 Entonces pensaba: «Moriré en mi nido, multiplicaré mis días como el ave fénix | 18 Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου. |
19 Mi raíz se extenderá hacia el agua y el rocío se posará en mi ramaje. | 19 Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου. |
20 Mi gloria será siempre nueva en mí y el arco rejuvenecerá en mi mano». | 20 Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου. |
21 Ellos me escuchaban con expectación, callaban para oír mi consejo. | 21 Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων. |
22 Después que yo hablaba, nadie replicaba, mi palabra caía sobre ellos gota a gota. | 22 Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ' αυτους. |
23 Me esperaban como a la lluvia, abrían su boca como a la lluvia de primavera. | 23 Και με περιεμενον ως την βροχην? και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην. |
24 Si les sonreía, les costaba creerlo y no querían perderse la luz de mi rostro. | 24 Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον? και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση. |
25 Yo les elegía el camino y me ponía al frente; me instalaba como un rey con sus tropas y adonde yo los llevaba, se dejaban guiar. | 25 Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους. |