Deuxième livre des Macchabées 7

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Voici ce qui arriva encore: on avait arrêté sept frères avec leur mère, et le roi voulait les obliger, en les déchirant à coups de fouets et de nerfs de bœuf, à prendre de la viande de porc interdite par la Loi.	1 συνεβη δε και επτα αδελφους μετα της μητρος συλλημφθεντας αναγκαζεσθαι υπο του βασιλεως απο των αθεμιτων υειων κρεων εφαπτεσθαι μαστιξιν και νευραις αικιζομενους
2 L’un d’eux prit la parole au nom de tous: “Que demandes-tu et que veux-tu savoir de nous? Nous sommes prêts à mourir plutôt que de désobéir à la Loi de nos pères.”	2 εις δε αυτων γενομενος προηγορος ουτως εφη τι μελλεις ερωταν και μανθανειν ημων ετοιμοι γαρ αποθνησκειν εσμεν η παραβαινειν τους πατριους νομους
3 Furieux, le roi ordonna de mettre sur le feu des poêles et des chaudrons. Aussitôt qu’elles furent brûlantes,	3 εκθυμος δε γενομενος ο βασιλευς προσεταξεν τηγανα και λεβητας εκπυρουν
4 il ordonna de couper la langue à celui qui avait parlé au nom de tous, puis de lui arracher la peau de la tête et de lui couper les extrémités, sous les yeux de ses frères et de sa mère.	4 των δε παραχρημα εκπυρωθεντων τον γενομενον αυτων προηγορον προσεταξεν γλωσσοτομειν και περισκυθισαντας ακρωτηριαζειν των λοιπων αδελφων και της μητρος συνορωντων
5 Lorsqu’il fut complètement mutilé, le roi ordonna de l’approcher du feu et de le brûler à la poêle alors qu’il respirait encore. Pendant que la fumée de la poêle se répandait au loin, ses frères et leur mère s’encourageaient les uns les autres à mourir courageusement; ils disaient:	5 αχρηστον δε αυτον τοις ολοις γενομενον εκελευσεν τη πυρα προσαγειν εμπνουν και τηγανιζειν της δε ατμιδος εφ' ικανον διαδιδουσης του τηγανου αλληλους παρεκαλουν συν τη μητρι γενναιως τελευταν λεγοντες ουτως
6 “Le Seigneur Dieu regarde, il aura sûrement pitié de nous, selon la parole de Moïse dans le Cantique qu’il a prononcé face à tous. Il y est dit: Il aura pitié de ses serviteurs.”	6 ο κυριος ο θεος εφορα και ταις αληθειαις εφ' ημιν παρακαλειται καθαπερ δια της κατα προσωπον αντιμαρτυρουσης ωδης διεσαφησεν μωυσης λεγων και επι τοις δουλοις αυτου παρακληθησεται
7 Lorsque le premier eut passé ainsi à une autre vie, on amena le second pour le supplice, on lui arracha la peau de la tête avec les cheveux et on lui demanda s’il voulait manger du porc plutôt que d’être torturé dans tous les membres de son corps.	7 μεταλλαξαντος δε του πρωτου τον τροπον τουτον τον δευτερον ηγον επι τον εμπαιγμον και το της κεφαλης δερμα συν ταις θριξιν περισυραντες επηρωτων ει φαγεσαι προ του τιμωρηθηναι το σωμα κατα μελος
8 Il répondit dans la langue de ses pères: “Non!” C’est pourquoi à son tour il subit les mêmes supplices que le premier.	8 ο δε αποκριθεις τη πατριω φωνη προσειπεν ουχι διοπερ και ουτος την εξης ελαβεν βασανον ως ο πρωτος
9 Au moment de rendre le dernier soupir, il dit: “Tu n’es qu’un criminel! Tu nous ôtes la vie présente, mais le Roi de l’Univers nous ressuscitera pour une vie éternelle, nous qui mourons par fidélité à ses Lois.”	9 εν εσχατη δε πνοη γενομενος ειπεν συ μεν αλαστωρ εκ του παροντος ημας ζην απολυεις ο δε του κοσμου βασιλευς αποθανοντας ημας υπερ των αυτου νομων εις αιωνιον αναβιωσιν ζωης ημας αναστησει
10 Après lui on tortura le troisième; à la demande du bourreau il présenta aussitôt sa langue et tendit sans hésiter ses mains.	10 μετα δε τουτον ο τριτος ενεπαιζετο και την γλωσσαν αιτηθεις ταχεως προεβαλεν και τας χειρας ευθαρσως προετεινεν
11 Il eut le courage de déclarer: “Je tiens du Ciel ces mains, mais à cause de ses lois je les sacrifie, et c’est de lui que j’attends qu’il me les rende.”	11 και γενναιως ειπεν εξ ουρανου ταυτα κεκτημαι και δια τους αυτου νομους υπερορω ταυτα και παρ' αυτου ταυτα παλιν ελπιζω κομισασθαι
12 Le roi lui-même et son entourage furent étonnés du courage de ce jeune homme qui comptait pour rien ses souffrances.	12 ωστε αυτον τον βασιλεα και τους συν αυτω εκπλησσεσθαι την του νεανισκου ψυχην ως εν ουδενι τας αλγηδονας ετιθετο
13 Lorsqu’il fut mort, on fit subir au quatrième les mêmes supplices.	13 και τουτου δε μεταλλαξαντος τον τεταρτον ωσαυτως εβασανιζον αικιζομενοι
14 Sur le point de mourir il dit: “Heureux ceux qui meurent de la main des hommes avec l’espérance qu’ils ont reçue de Dieu, d’être ressuscités par lui; mais pour toi il n’y aura pas de résurrection pour la vie.”	14 και γενομενος προς το τελευταν ουτως εφη αιρετον μεταλλασσοντας υπ' ανθρωπων τας υπο του θεου προσδοκαν ελπιδας παλιν αναστησεσθαι υπ' αυτου σοι μεν γαρ αναστασις εις ζωην ουκ εσται
15 On amena ensuite le cinquième et on le tortura. Les yeux fixés sur le roi, il dit:	15 εχομενως δε τον πεμπτον προσαγοντες ηκιζοντο
16 “Quoique mortel, tu as autorité sur les hommes et tu fais ce que tu veux, mais ne crois pas que notre race soit abandonnée par Dieu.	16 ο δε προς αυτον ιδων ειπεν εξουσιαν εν ανθρωποις εχων φθαρτος ων ο θελεις ποιεις μη δοκει δε το γενος ημων υπο του θεου καταλελειφθαι
17 Attends, et tu verras sa grande puissance et comment il te tourmentera, toi et ta race.”	17 συ δε καρτερει και θεωρει το μεγαλειον αυτου κρατος ως σε και το σπερμα σου βασανιει
18 Après lui on amena le sixième. Sur le point de mourir il dit: “Ne te fais aucune illusion, c’est en péchant contre notre Dieu que nous nous sommes attiré ces malheurs, et maintenant nous passons par des épreuves peu communes.	18 μετα δε τουτον ηγον τον εκτον και μελλων αποθνησκειν εφη μη πλανω ματην ημεις γαρ δι' εαυτους ταυτα πασχομεν αμαρτοντες εις τον εαυτων θεον αξια θαυμασμου γεγονεν
19 Mais toi qui oses faire la guerre à Dieu, ne pense pas que tu resteras sans châtiment.”	19 συ δε μη νομισης αθωος εσεσθαι θεομαχειν επιχειρησας
20 Elle fut vraiment admirable, et elle mérite de rester célèbre, cette mère qui vit mourir ses sept fils en l’espace d’un jour! Elle le supporta sans faiblir à cause de l’espérance qu’elle mettait dans le Seigneur.	20 υπεραγοντως δε η μητηρ θαυμαστη και μνημης αγαθης αξια ητις απολλυμενους υιους επτα συνορωσα μιας υπο καιρον ημερας ευψυχως εφερεν δια τας επι κυριον ελπιδας
21 Elle encourageait chacun d’eux dans la langue de ses pères, et remplie des plus beaux sentiments, elle soutenait par un courage viril sa tendresse de mère.	21 εκαστον δε αυτων παρεκαλει τη πατριω φωνη γενναιω πεπληρωμενη φρονηματι και τον θηλυν λογισμον αρσενι θυμω διεγειρασα λεγουσα προς αυτους
22 Elle leur disait: “Je ne sais comment vous êtes apparus dans mes entrailles: ce n’est pas moi qui vous ai donné l’esprit et la vie, ce n’est pas moi qui ai assemblé les différents membres qui forment votre corps.	22 ουκ οιδ' οπως εις την εμην εφανητε κοιλιαν ουδε εγω το πνευμα και την ζωην υμιν εχαρισαμην και την εκαστου στοιχειωσιν ουκ εγω διερρυθμισα
23 Le Créateur du monde, qui a formé l’homme à sa naissance et qui a conçu l’origine de tous les êtres, vous rendra dans sa miséricorde l’esprit et la vie, puisque maintenant vous vous méprisez vous-mêmes par amour pour ses lois.”	23 τοιγαρουν ο του κοσμου κτιστης ο πλασας ανθρωπου γενεσιν και παντων εξευρων γενεσιν και το πνευμα και την ζωην υμιν παλιν αποδιδωσιν μετ' ελεους ως νυν υπερορατε εαυτους δια τους αυτου νομους
24 Antiocus pensa qu’elle était en train de l’insulter et de le maudire. Comme le plus jeune était encore en vie, le roi lui dit, et même il lui promit par serment de le rendre à la fois riche et heureux s’il abandonnait les traditions de ses ancêtres. Il lui promettait d’en faire son ami et de lui confier de hautes fonctions.	24 ο δε αντιοχος οιομενος καταφρονεισθαι και την ονειδιζουσαν υφορωμενος φωνην ετι του νεωτερου περιοντος ου μονον δια λογων εποιειτο την παρακλησιν αλλα και δι' ορκων επιστου αμα πλουτιειν και μακαριστον ποιησειν μεταθεμενον απο των πατριων και φιλον εξειν και χρειας εμπιστευσειν
25 Comme le garçon n’y prêtait aucune attention, le roi fit approcher la mère et lui parla avec insistance pour qu’elle conseille à son fils de sauver sa vie.	25 του δε νεανιου μηδαμως προσεχοντος προσκαλεσαμενος ο βασιλευς την μητερα παρηνει γενεσθαι του μειρακιου συμβουλον επι σωτηρια
26 Comme il insistait tellement, elle accepta de persuader son fils.	26 πολλα δε αυτου παραινεσαντος επεδεξατο πεισειν τον υιον
27 Elle se pencha donc vers lui et, trompant le cruel tyran, elle parla ainsi à son fils dans la langue de ses pères: “Mon fils, aie pitié de moi! Je t’ai porté neuf mois dans mon sein, je t’ai allaité durant trois ans, je t’ai nourri et élevé jusqu’à l’âge où tu es: en toutes choses j’ai pris soin de toi.	27 προσκυψασα δε αυτω χλευασασα τον ωμον τυραννον ουτως εφησεν τη πατριω φωνη υιε ελεησον με την εν γαστρι περιενεγκασαν σε μηνας εννεα και θηλασασαν σε ετη τρια και εκθρεψασαν σε και αγαγουσαν εις την ηλικιαν ταυτην και τροφοφορησασαν
28 Je t’en supplie, mon enfant, regarde le ciel et la terre, vois tout ce qu’ils contiennent, et sache que c’est Dieu qui les a faits de rien: c’est ainsi qu’est apparue la race humaine.	28 αξιω σε τεκνον αναβλεψαντα εις τον ουρανον και την γην και τα εν αυτοις παντα ιδοντα γνωναι οτι ουκ εξ οντων εποιησεν αυτα ο θεος και το των ανθρωπων γενος ουτω γινεται
29 Ne redoute pas ce bourreau, mais montre-toi digne de tes frères, accepte la mort pour que je te retrouve avec tes frères au temps de la miséricorde.”	29 μη φοβηθης τον δημιον τουτον αλλα των αδελφων αξιος γενομενος επιδεξαι τον θανατον ινα εν τω ελεει συν τοις αδελφοις σου κομισωμαι σε
30 Elle parlait encore quand le jeune homme dit: “Qu’attendez-vous? Je n’obéis pas aux ordres du roi, j’obéis aux prescriptions de la Loi donnée par Moïse à nos pères.	30 ετι δε ταυτης καταληγουσης ο νεανιας ειπεν τινα μενετε ουχ υπακουω του προσταγματος του βασιλεως του δε προσταγματος ακουω του νομου του δοθεντος τοις πατρασιν ημων δια μωυσεως
31 Mais toi qui as amené tant de malheurs sur les Hébreux, tu n’échapperas pas aux mains de Dieu!	31 συ δε πασης κακιας ευρετης γενομενος εις τους εβραιους ου μη διαφυγης τας χειρας του θεου
32 Nous, nous souffrons à cause de nos péchés,	32 ημεις γαρ δια τας εαυτων αμαρτιας πασχομεν
33 Notre Seigneur, qui est vivant, nous a montré un moment sa colère pour nous corriger et nous éduquer, mais il se réconciliera avec ses serviteurs.	33 ει δε χαριν επιπληξεως και παιδειας ο ζων κυριος ημων βραχεως επωργισται και παλιν καταλλαγησεται τοις εαυτου δουλοις
34 Toi par contre, impie et le plus impur de tous les hommes, ne te gonfle pas d’orgueil, laisse là tes rêves et cesse de lever la main contre les serviteurs de Dieu,	34 συ δε ω ανοσιε και παντων ανθρωπων μιαρωτατε μη ματην μετεωριζου φρυαττομενος αδηλοις ελπισιν επι τους ουρανιους παιδας επαιρομενος χειρα
35 car tu n’as pas encore échappé au jugement du Dieu tout-puissant qui veille sur toute chose.	35 ουπω γαρ την του παντοκρατορος εποπτου θεου κρισιν εκπεφευγας
36 Nos frères ont souffert une épreuve passagère en échange d’une vie qui ne finit pas, ils sont déjà couverts par l’Alliance de Dieu. Toi au contraire, par la justice de Dieu, tu porteras le châtiment de ton orgueil.	36 οι μεν γαρ νυν ημετεροι αδελφοι βραχυν υπενεγκαντες πονον αεναου ζωης υπο διαθηκην θεου πεπτωκασιν συ δε τη του θεου κρισει δικαια τα προστιμα της υπερηφανιας αποιση
37 Comme mes frères, je livre mon corps et ma vie pour les lois de mes pères. Je supplie Dieu d’avoir bientôt pitié de notre race et de t’amener par les tourments et la souffrance à reconnaître qu’il est le seul Dieu.	37 εγω δε καθαπερ οι αδελφοι και σωμα και ψυχην προδιδωμι περι των πατριων νομων επικαλουμενος τον θεον ιλεως ταχυ τω εθνει γενεσθαι και σε μετα ετασμων και μαστιγων εξομολογησασθαι διοτι μονος αυτος θεος εστιν
38 Que la colère du Tout-Puissant, justement déchaînée contre toute notre race, s’arrête enfin sur moi et sur mes frères.”	38 εν εμοι δε και τοις αδελφοις μου στησαι την του παντοκρατορος οργην την επι το συμπαν ημων γενος δικαιως επηγμενην
39 Le roi fut profondément blessé par ces paroles de défi. Devenu furieux, il tortura celui-ci plus cruellement que les autres.	39 εκθυμος δε γενομενος ο βασιλευς τουτω παρα τους αλλους χειριστως απηντησεν πικρως φερων επι τω μυκτηρισμω
40 C’est ainsi que ce jeune homme mourut, dans la droiture et la totale confiance dans le Seigneur.	40 και ουτος ουν καθαρος μετηλλαξεν παντελως επι τω κυριω πεποιθως
41 Enfin la mère mourut, la dernière, après ses fils.	41 εσχατη δε των υιων η μητηρ ετελευτησεν
42 Mais en voilà assez sur la question des repas rituels et sur des supplices qui passèrent toute mesure.	42 τα μεν ουν περι τους σπλαγχνισμους και τας υπερβαλλουσας αικιας επι τοσουτον δεδηλωσθω