Lamentacje 3

¹ Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu;

² On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle,

³ przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę.

⁴ Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości,

⁵ osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy;

⁶ ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki.

⁷ Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany.

⁸ Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie;

⁹ głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał.

¹⁰ On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce;

¹¹ sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy;

¹² łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały.

¹³ Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu;

¹⁴ drwią ze mnie wszystkie narody: jam stale treścią ich pieśni,

¹⁵ On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił.

¹⁶ Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół.

¹⁷ Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu.

¹⁸ I rzekłem: Przepadła moc moja i ufność moja do Pana.

¹⁹ Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna;

²⁰ stale je wspomina, rozważa we mnie dusza.

²¹ Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam:

²² Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła.

²³ Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność.

²⁴ Działem mym Pan - mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego.

²⁵ Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka.

²⁶ Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana.

²⁷ Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo w swojej młodości.

²⁸ Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył.

²⁹ Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja?

³⁰ Bijącemu niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą!

³¹ Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki.

³² Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej;

³³ niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich.

³⁴ Gdy pod nogami się depcze wszystkich jeńców kraju -

³⁵ gdy prawa ludzkie się łamie w obliczu Najwyższego,

³⁶ gdy gnębi się w sądzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega?

³⁷ Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał?

³⁸ Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście?

³⁹ Czemu się skarży człowiek żyjący? Mąż - na [karę za] grzechy?

⁴⁰ Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana;

⁴¹ wraz z dłońmi wznieśmy i serca do Boga w niebiosach;

⁴² myśmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś.

⁴³ Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości.

⁴⁴ Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła.

⁴⁵ Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo pomiędzy ludami.

⁴⁶ Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele -

⁴⁷ naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie.

⁴⁸ Strumienie łez płyną mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu.

⁴⁹ Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi,

⁵⁰ póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios.

⁵¹ Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta.

⁵² Łowili mnie stale jak ptaka - niesłusznie prześladujący;

⁵³ w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie;

⁵⁴ wody wezbrały ponad moją głowę: rzekłem: Jestem zgubiony.

⁵⁵ Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy,

⁵⁶ słyszałeś mój krzyk: Nie zatykaj uszu na moją prośbę!

⁵⁷ Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś - Nie bój się!

⁵⁸ [Już kiedyś], Panie, obroniłeś mą sprawę, ocaliłeś mi życie;

⁵⁹ Panie, Ty widzisz mą krzywdę, sprawę mą rozsądź!

⁶⁰ Ty widzisz całą ich żądzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knują.

⁶¹ Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knują;

⁶² podstępne słowa mych wrogów, cały dzień godzą we mnie;

⁶³ popatrz - czy siedzą, czy stoją, ja jestem treścią ich pieśni.

⁶⁴ Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich rąk:

⁶⁵ Ześlij ślepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo!

⁶⁶ Dopędź ich gniewem i wyniszcz spod niebios "Twoich", o Panie!