1 Corinthians 13

DOUAI-RHEIMS	GREEK BIBLE
1 If I speak with the tongues of men, and of angels, and have not charity, I am become as sounding brass, or a tinkling cymbal.	1 Εαν λαλω τας γλωσσας των ανθρωπων και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, εγεινα χαλκος ηχων η κυμβαλον αλαλαζον.
2 And if I should have prophecy and should know all mysteries, and all knowledge, and if I should have all faith, so that I could remove mountains, and have not charity, I am nothing.	2 Και εαν εχω προφητειαν και εξευρω παντα τα μυστηρια και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν, ωστε να μετατοπιζω ορη, αγαπην δε μη εχω, ειμαι ουδεν.
3 And if I should distribute all my goods to feed the poor, and if I should deliver my body to be burned, and have not charity, it profiteth me nothing.	3 Και εαν παντα τα υπαρχοντα μου διανειμω, και εαν παραδωσω το σωμα μου δια να καυθω, αγαπην δε μη εχω, ουδεν ωφελουμαι.
4 Charity is patient, is kind: charity envieth not, dealeth not perversely; is not puffed up;	4 Η αγαπη μακροθυμει, αγαθοποιει, η αγαπη δεν φθονει, η αγαπη δεν αυθαδιαζει, δεν επαιρεται,
5 Is not ambitious, seeketh not her own, is not provoked to anger, thinketh no evil;	5 δεν ασχημονει, δεν ζητει τα εαυτης, δεν παροξυνεται, δεν διαλογιζεται το κακον,
6 Rejoiceth not in iniquity, but rejoiceth with the truth;	6 δεν χαιρει εις την αδικιαν, συγχαιρει δε εις την αληθειαν?
7 Beareth all things, believeth all things, hopeth all things, endureth all things.	7 παντα ανεχεται, παντα πιστευει, παντα ελπιζει, παντα υπομενει.
8 Charity never falleth away: whether prophecies shall be made void, or tongues shall cease, or knowledge shall be destroyed.	8 Η αγαπη ουδεποτε εκπιπτει? τα αλλα ομως, ειτε προφητειαι ειναι, θελουσι καταργηθη? ειτε γλωσσαι, θελουσι παυσει? ειτε γνωσις, θελει καταργηθη.
9 For we know in part, and we prophesy in part.	9 Διοτι κατα μερος γινωσκομεν και κατα μερος προφητευομεν?
10 But when that which is perfect is come, that which is in part shall be done away.	10 οταν ομως ελθη το τελειον, τοτε το κατα μερος θελει καταργηθη.
11 When I was a child, I spoke as a child, I understood as a child, I thought as a child. But, when I became a man, I put away the things of a child.	11 Οτε ημην νηπιος, ως νηπιος ελαλουν, ως νηπιος εφρονουν, ως νηπιος εσυλλογιζομην? οτε ομως εγεινα ανηρ, κατηργησα τα του νηπιου.
12 We see now through a glass in a dark manner; but then face to face. Now I know I part; but then I shall know even as I am known.	12 Διοτι τωρα βλεπομεν δια κατοπτρου αινιγματωδως, τοτε δε προσωπον προς προσωπον? τωρα γνωριζω κατα μερος, τοτε δε θελω γνωρισει καθως και εγνωρισθην.
13 And now there remain faith, hope, and charity, these three: but the greatest of these is charity.	13 Τωρα δε μενει πιστις, ελπις, αγαπη, τα τρια ταυτα. μεγαλητερα δε τουτων ειναι η αγαπη.