Job 30

NEW AMERICAN BIBLE	LXX
1 But now they hold me in derision who are younger in years than I; Whose fathers I should have disdained to rank with the dogs of my flock.	1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων
2 Such strength as they had, to me meant nought; they were utterly destitute.	2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια
3 In want and hunger was their lot, they who fled to the parched wastelands:	3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν
4 They plucked saltwort and shrubs; the roots of the broom plant were their food.	4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου
5 They were banished from among men, with an outcry like that against a thief--	5 επανεστησαν μοι κλεπται
6 To dwell on the slopes of the wadies, in caves of sand and stone;	6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων
7 Among the bushes they raised their raucous cry; under the nettles they huddled together.	7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο
8 Irresponsible, nameless men, they were driven out of the land.	8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης
9 Yet now they sing of me in mockery; I am become a byword among them.	9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν
10 They abhor me, they stand aloof from me, they do not hesitate to spit in my face!	10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον
11 Indeed, they have loosed their bonds; they lord it over me, and have thrown off restraint in my presence.	11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν
12 To subvert my paths they rise up; they build their approaches for my ruin.	12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων
13 To destroy me, they attack with none to stay them;	13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην
14 as through a wide breach they advance. Amid the uproar they come on in waves;	14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι
15 over me rolls the terror. My dignity is borne off on the wind, and my welfare vanishes like a cloud.	15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου
16 My soul ebbs away from me;	16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων
17 My frame takes no rest by night; my inward parts seethe and will not be stilled.	17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται
18 One with great power lays hold of my clothing; by the collar of my tunic he seizes me:	18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με
19 He has cast me into the mire; I am leveled with the dust and ashes.	19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις
20 I cry to you, but you do not answer me; you stand off and look at me,	20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με
21 Then you turn upon me without mercy and with your strong hand you buffet me.	21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας
22 You raise me up and drive me before the wind; I am tossed about by the tempest.	22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας
23 Indeed I know you will turn me back in death to the destined place of everyone alive.	23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη
24 Yet should not a hand be held out to help a wretched man in his calamity?	24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο
25 Or have I not wept for the hardships of others; was not my soul grieved for the destitute?	25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις
26 Yet when I looked for good, then evil came; when I expected light, then came darkness.	26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων
27 days of affliction have overtaken me.	27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας
28 I go about in gloom, without the sun; I rise up in public to voice my grief.	28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως
29 I have become the brother of jackals, companion to the ostrich.	29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων
30 My blackened skin falls away from me; the heat scorches my very frame.	30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος
31 My harp is turned to mourning, and my reed pipe to sounds of weeping.	31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι