| 1 Post hæc vero, cum esset dies festus Domini, et factum esset prandium bonum in domo Tobiæ, |
| 2 dixit filio suo : Vade, et adduc aliquos de tribu nostra, timentes Deum, ut epulentur nobiscum. |
| 3 Cumque abiisset, reversus nuntiavit ei unum ex filiis Israël jugulatum jacere in platea. Statimque exiliens de accubitu suo, relinquens prandium, jejunus pervenit ad corpus : |
| 4 tollensque illud portavit ad domum suam occulte, ut dum sol occubuisset, caute sepeliret eum. |
| 5 Cumque occultasset corpus, manducavit panem cum luctu et tremore, |
| 6 memorans illum sermonem, quem dixit Dominus per Amos prophetam : Dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum. |
| 7 Cum vero sol occubuisset, abiit, et sepelivit eum. |
| 8 Arguebant autem eum omnes proximi ejus, dicentes : Jam hujus rei causa interfici jussus es, et vix effugisti mortis imperium, et iterum sepelis mortuos ? |
| 9 Sed Tobias plus timens Deum quam regem, rapiebat corpora occisorum, et occultabat in domo sua, et mediis noctibus sepeliebat ea.
|
| 10 Contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura, veniens in domum suam, jactasset se juxta parietem, et obdormisset, |
| 11 et ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora inciderent super oculos ejus, fieretque cæcus. |
| 12 Hanc autem tentationem ideo permisit Dominus evenire illi, ut posteris daretur exemplum patientiæ ejus, sicut et sancti Job. |
| 13 Nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit, et mandata ejus custodierit, non est contristatus contra Deum quod plaga cæcitatis evenerit ei, |
| 14 sed immobilis in Dei timore permansit, agens gratias Deo omnibus diebus vitæ suæ. |
| 15 Nam sicut beato Job insultabant reges, ita isti parentes et cognati ejus irridebant vitam ejus, dicentes : |
| 16 Ubi est spes tua, pro qua eleemosynas et sepulturas faciebas ? |
| 17 Tobias vero increpabat eos, dicens : Nolite ita loqui : |
| 18 quoniam filii sanctorum sumus, et vitam illam expectamus, quam Deus daturus est his qui fidem suam numquam mutant ab eo. |
| 19 Anna vero uxor ejus ibat ad opus textrinum quotidie, et de labore manuum suarum victum quem consequi poterat, deferebat. |
| 20 Unde factum est ut hædum caprarum accipiens detulisset domi : |
| 21 cujus cum vocem balantis vir ejus audisset, dixit : Videte, ne forte furtivus sit : reddite eum dominis suis, quia non licet nobis aut edere ex furto aliquid, aut contingere. |
| 22 Ad hæc uxor ejus irata respondit : Manifeste vana facta est spes tua, et eleemosynæ tuæ modo apparuerunt. |
| 23 Atque his et aliis hujuscemodi verbis exprobrabat ei. |