1 Ποσον ωραια ειναι τα βηματα σου με τα σανδαλια, θυγατερ του ηγεμονος το τορνευμα των μηρων σου ειναι ομοιον με περιδεραιον, εργον χειρων καλλιτεχνου. | 1 Retourne-toi, retourne-toi, Sulamite! Retourne-toi, que nous te voyions! LUI: Pourquoi regardez-vous la Sulamite, quand elle entre dans la danse avec les chœurs? |
2 Ο ομφαλος σου κρατηρ τορνευτος, πληρης κεκερασμενου οινου? η κοιλια σου θημωνια σιτου περιπεφραγμενη με κρινους? | 2 Que tes pas sont gracieux, fille de prince, dans ces sandales! L’arrondi de tes hanches? C’est un collier œuvre d’une main experte. |
3 οι δυο σου μαστοι ως δυο σκυμνοι δορκαδος διδυμοι? | 3 Ton nombril? C’est une coupe évasée, pleine de vin capiteux; ton ventre, un monceau de blé, entouré de lys; |
4 ο τραχηλος σου ως πυργος ελεφαντινος? οι οφθαλμοι σου ως αι κολυμβηθραι εν Εσεβων, προς την πυλην Βαθ-ραββιμ? η μυτη σου ως ο πυργος του Λιβανου, βλεπων προς την Δαμασκον? | 4 tes deux seins, des faons mignons, les jumeaux d’une gazelle; |
5 Η κεφαλη σου επι σε ως Καρμηλος, και η κομη της κεφαλης σου ως πορφυρα? ο βασιλευς ειναι δεδεμενος εις τους πλοκαμους σου. | 5 ton cou, une tour d’ivoire; tes yeux, les étangs de Heshbon, aux portes de Bat-Rabbim; ton nez est égal à la tour du Liban, à l’avancée rocheuse en face de Damas. |
6 Ποσον ωραια και ποσον επιθυμητη εισαι, αγαπητη, δια τας τρυφας. | 6 Ta tête se dresse: c’est le mont Carmel; ta chevelure a des reflets de pourpre, un roi y est pris dans tes boucles. |
7 Τουτο το αναστημα σου ομοιαζει με φοινικα, και οι μαστοι σου με βοτρυας. | 7 Que tu es belle, enchanteresse, mon aimée, mes délices! |
8 Ειπα, Θελω αναβη εις τον φοινικα, θελω πιασει τα βαια αυτου? και ιδου, οι μαστοι σου θελουσιν εισθαι ως βοτρυες της αμπελου, και η οσμη της ρινος σου ως μηλα? | 8 Tu t’élèves comme le palmier, tes seins en sont les grappes. |
9 και ο ουρανισκος σου ως ο καλος οινος ρεων ηδεως δια τον αγαπητον μου, και καμνων να λαλωσι τα χειλη των κοιμωμενων. | 9 Je l’ai dit, je monterai au palmier: à moi les régimes des dattes! Que tes seins ressemblent aux grappes de la vigne, que ton haleine ait la senteur des pommes, |
10 Εγω ειμαι του αγαπητου μου, και η επιθυμια αυτου ειναι προς εμε. | 10 et que ta bouche verse un vin généreux! ELLE: Que ce vin s’épanche droit vers mon aimé, sitôt sorti de mes lèvres! |
11 Ελθε, αγαπητε μου, ας εξελθωμεν εις τον αγρον? ας διανυκτερευσωμεν εν ταις κωμαις. | 11 Je suis à mon aimé, il ne saurait vivre sans moi. |
12 Ας εξημερωθωμεν εις τους αμπελωνας? ας ιδωμεν εαν εβλαστησεν η αμπελος, εαν ηνοιξε το ανθος της σταφυλης και εξηνθησαν αι ροιδιαι? εκει θελω δωσει την αγαπην μου εις σε. | 12 Viens, mon aimé, allons aux champs, passons la nuit dans les villages. |
13 Οι μανδραγοραι εδωκαν οσμην, και εν ταις θυραις ημων ειναι παν ειδος καρπων αρεστων, νεων και παλαιων, τους οποιους εφυλαξα, αγαπητε μου, δια σε. | 13 Tôt le matin nous irons aux vignobles pour voir si la vigne bourgeonne, si les boutons sont en fleur; nous passerons aux grenadiers, là, je te ferai don de mes amours. |
| 14 Sens l’odeur des pommes d’amour et tous ces fruits de choix à nos portes, anciens ou nouveaux, que je gardais pour toi, mon aimé! |