Księga Hioba 7

Biblia Tysiąclecia	EL LIBRO DEL PUEBLO DE DIOS
1 Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik?	1 ¿No es una servidumbre la vida del hombre sobre la tierra? ¿No son sus jornadas las de un asalariado?
2 Jak niewolnik, co wzdycha do cienia, jak robotnik, co czeka zapłaty.	2 ¿Como un esclavo que suspira por la sombra, como un asalariado que espera su jornal,
3 Zyskałem miesiące męczarni, przeznaczono mi noce udręki.	3 así me han tocado en herencia meses vacíos, me han sido asignadas noches de dolor.
4 Położę się, mówiąc do siebie: Kiedyż zaświta i wstanę? Lecz noc wiecznością się staje i boleść mną targa do zmroku.	4 Al acostarme, pienso: «¿Cuándo me levantaré?». Pero la noche se hace muy larga y soy presa de la inquietud hasta la aurora.
5 Ciało moje okryte robactwem, strupami, skóra rozchodzi się i pęka.	5 Gusanos y costras polvorientas cubren mi carne, mi piel se agrieta y supura.
6 Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei.	6 Mis días corrieron más veloces que una lanzadera: al terminarse el hilo, llegaron a su fin.
7 Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęścia nie zazna.	7 Recuerda que mi vida es un soplo y que mis ojos no verán más la felicidad.
8 Nikt już mnie powtórnie nie ujrzy: spojrzysz, a już mnie nie będzie.	8 El ojo que ahora me mira, ya no me verá; me buscará tu mirada, pero ya no existiré.
9 Jak obłok przeleci i zniknie, kto schodzi do Szeolu, nie wraca,	9 Una nube se disipa y desaparece: así el que baja al Abismo no sube más.
10 by mieszkać we własnym domostwie; nie zobaczą go strony rodzinne.	10 No regresa otra vez a su casa ni el lugar donde estaba lo vuelve a ver.
11 Ja ust ujarzmić nie mogę, mówić chcę w utrapieniu, narzekać w boleści mej duszy.	11 Por eso, no voy a refrenar mi lengua: hablaré con toda la angustia de mi espíritu, me quejaré con amargura en el alma.
12 Czy jestem morzem lub smokiem głębiny, żeś straże przy mnie postawił?	12 ¿Acaso yo soy el Mar o el Dragón marino para que dispongas una guardia contra mí?
13 Myślałem: Wypocznę na łóżku, posłanie to trosk mych powiernik.	13 Cuando pienso: «Mi lecho me consolará, mi cama compartirá mis quejidos»,
14 Lecz Ty mnie snami przestraszasz, przerażasz mnie widziadłami.	14 entonces tú me horrorizas con sueños y me sobresaltas con visiones.
15 Moja dusza wybrała uduszenie, a śmierć - moje członki.	15 ¡Más me valdría ser estrangulado, prefiero la muerte a estos huesos despreciables!
16 Zginę. Nie będę żył wiecznie. Zostaw mnie - dni me jak tchnienie.	16 Yo no viviré eternamente: déjame solo, porque mis días son un soplo.
17 A kim jest człowiek, abyś go cenił i zwracał ku niemu swe serce?	17 ¿Qué es el hombre para que lo tengas tan en cuenta y fijes en él tu atención,
18 Czemu go badać co ranka? Na co doświadczać co chwilę?	18 visitándolo cada mañana y examinándolo a cada instante?
19 Czy wzrok swój kiedyś odwrócisz? Pozwól mi choćby ślinę przełknąć.	19 ¿Cuándo dejarás de mirarme? ¿No me darás tregua ni para tragar saliva?
20 Zgrzeszyłem. Cóż mogłem Ci zrobić? Przecież człowieka przenikasz. Dlaczego na cel mnie wziąłeś? Mam być ciężarem Najwyższemu?	20 Si pequé, ¿qué daño te hice, a ti, guardián de los hombres? ¿Por qué me has tomado como blanco y me he convertido en una carga para ti?
21 Czemu to grzechu nie zgładzisz? Nie zmażesz mej nieprawości? Wkrótce położę się w ziemi, nie będzie mnie, choćbyś mnie szukał.	21 ¿Por qué no perdonas mis ofensas y pasas por alto mis culpas? ¡Mira que muy pronto me acostaré en el polvo, me buscarás, y ya no existiré!