Księga Hioba 5

¹ Wołaj! Czy ktoś ci odpowie? Do kogo ze świętych się zwrócisz?

² Żal nierozsądnych zabija, a gniew uśmierca niemądrych.

³ Patrzałem, jak głupiec zapuszczał korzenie, gdy wtem widzę, że w jego siedzibie

⁴ synowie są bez pomocy, w bramie ich sąd bez obrońcy,

⁵ zbiory ich głodni zjadają lub do kryjówek zanoszą; chciwi bogactwa ich pragną.

⁶ Wszak boleść nie z roli wyszła, ni z ziemi cierpienie wyrosło.

⁷ To człowiek się rodzi, by jęczeć, jak iskra, by unieść się w górę.

⁸ Lecz ja bym się zwrócił do Boga, Bogu przedstawiłbym sprawę.

⁹ On czyni niezmierne dziwy, a cudów Jego bez liku:

¹⁰ On udziela glebie deszczu, posyła wody na powierzchnię ziemi,

¹¹ wysoko podnosi zgnębionych, smutni się szczęściem weselą.

¹² Udaremnia zamysły przebiegłych: dzieło ich rąk - nieskuteczne;

¹³ chytrzy złapani, choć sprytni - daremne knowania podstępnych.

¹⁴ Za dnia popadają w ciemność, w południe macają jak w nocy.

¹⁵ Sierotę ratuje od miecza, biedaka - z przemocy mocarza,

¹⁶ ubogi się karmi nadzieją, bo nieprawość zamyka swe usta.

¹⁷ Szczęśliwy, kogo Bóg karci, więc nie odrzucaj nagan Wszechmocnego.

¹⁸ On zrani, On także uleczy, skaleczy - i ręką swą własną uzdrowi.

¹⁹ Od sześciu nieszczęść uwolni, w siedmiu - zło ciebie nie dotknie;

²⁰ w nędzy wykupi od śmierci, na wojnie od miecza wybawi.

²¹ Unikniesz chłosty języka, nie strwoży cię nieszczęście, gdy spadnie;

²² będziesz się śmiał z suszy i głodu, nie zadrżysz przed dzikim zwierzęciem,

²³ gdyż zawrzesz pakt z kamieniami i przyjaźń z polną zwierzyną.

²⁴ Ujrzysz twój namiot spokojnym, mieszkanie zastaniesz bez braków.

²⁵ Poznasz, że wielu masz potomków, że twych dzieci - jak trawy na łące.

²⁶ Dojrzały zejdziesz do grobu, jak snopy zbierane w swym czasie.

²⁷ Tośmy zbadali i tak jest; posłuchaj i sam to chciej pojąć!