Księga Hioba 29

Biblia Tysiąclecia	STUTTGARTENSIA-DELITZSCH
1 Hiob tak dalej prowadził swą mowę i rzekł:	1 וַיֹּסֶף אִיֹּוב שְׂאֵת מְשָׁלֹו וַיֹּאמַר
2 Kto dawne szczęście mi wróci, czas, kiedy Bóg mnie osłaniał, gdy świecił mi lampą nad głową?	2 מִי־יִתְּנֵנִי כְיַרְחֵי־קֶדֶם כִּימֵי אֱלֹוהַּ יִשְׁמְרֵנִי
3 Z Jego światłem kroczyłem w ciemności,	3 בְּהִלֹּו נֵרֹו עֲלֵי רֹאשִׁי לְאֹורֹו אֵלֶךְ חֹשֶׁךְ
4 gdym lata jesienne przeżywał, gdy Bóg osłaniał mój namiot.	4 כַּאֲשֶׁר הָיִיתִי בִּימֵי חָרְפִּי בְּסֹוד אֱלֹוהַּ עֲלֵי אָהֳלִי
5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, gdy moi chłopcy mnie otaczali,	5 בְּעֹוד דַּי עִמָּדִי סְבִיבֹותַי נְעָרָי
6 nogi w mleku kąpałem, oliwa płynęła ze skały.	6 בִּרְחֹץ הֲלִיכַי בְּחֵמָה וְצוּר יָצוּק עִמָּדִי פַּלְגֵי־שָׁמֶן
7 Gdy z bramy miasta wyszedłem, zająłem miejsce na placu,	7 בְּצֵאתִי שַׁעַר עֲלֵי־קָרֶת בָּרְחֹוב אָכִין מֹושָׁבִי
8 widząc mnie usuwali się młodzi, starcy z miejsc powstawali,	8 רָאוּנִי נְעָרִים וְנֶחְבָּאוּ וִישִׁישִׁים קָמוּ עָמָדוּ
9 książęta kończyli swą mowę i ręce kładli na ustach.	9 רִים עָצְרוּ בְמִלִּים וְכַף יָשִׂימוּ לְפִיהֶם
10 Szlachetny głos się uciszał, do podniebienia język przywierał;	10 קֹול־נְגִידִים נֶחְבָּאוּ וּלְשֹׁונָם לְחִכָּם דָּבֵקָה
11 ucho chwaliło mnie, słysząc, a oko godziło się, patrząc.	11 כִּי אֹזֶן מְעָה וַתְּאַשְּׁרֵנִי וְעַיִן רָאֲתָה וַתְּעִידֵנִי
12 Bo ratowałem biednego przed możnym, sierotę, co nie miał pomocy.	12 כִּי־אֲמַלֵּט עָנִי מְשַׁוֵּעַ וְיָתֹום וְלֹא־עֹזֵר לֹו
13 Nędzarze składali mi dzięki i serce wdowy radowałem.	13 בִּרְכַּת אֹבֵד עָלַי תָּבֹא וְלֵב אַלְמָנָה אַרְנִן
14 Zdobiła mnie dotąd uczciwość, prawość mi płaszczem, zawojem.	14 צֶדֶק לָבַשְׁתִּי וַיִּלְבָּשֵׁנִי כִּמְעִיל וְצָנִיף מִשְׁפָּטִי
15 Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi.	15 עֵינַיִם הָיִיתִי לַעִוֵּר וְרַגְלַיִם לַפִּסֵּחַ אָנִי
16 Dla biednych stałem się ojcem, pomagałem w sporze i nieznajomemu,	16 אָב אָנֹכִי לָאֶבְיֹונִים וְרִב לֹא־יָדַעְתִּי אֶחְקְרֵהוּ
17 rozbijałem szczękę łotrowi i wydzierałem mu łupy z zębów.	17 וָאֲשַׁבְּרָה מְתַלְּעֹות עַוָּל וּמִשִּׁנָּיו אַשְׁלִיךְ טָרֶף
18 Myślałem: Skończę w rodzinie, będę miał dni niby piasku;	18 וָאֹמַר עִם־קִנִּי אֶגְוָע וְכַחֹול אַרְבֶּה יָמִים
19 zapuszczę korzenie nad wodą, konary me rosa w noc zwilży;	19 שָׁרְשִׁי פָתוּחַ אֱלֵי־מָיִם וְטַל יָלִין בִּקְצִירִי
20 cześć moja bez przerwy świeża, jak łuk, co stale jest giętki.	20 כְּבֹודִי חָדָשׁ עִמָּדִי וְקַשְׁתִּי בְּיָדִי תַחֲלִיף
21 Cierpliwie mnie przecież słuchają, w milczeniu przyjmują mą radę;	21 לִי־שָׁמְעוּ וְיִחֵלּוּ וְיִדְּמוּ לְמֹו עֲצָתִי
22 po mnie już nikt nie przemawia, tak moja mowa w nich wsiąka;	22 אַחֲרֵי דְבָרִי לֹא יִשְׁנוּ וְעָלֵימֹו תִּטֹּף מִלָּתִי
23 wyczekują mnie jak deszczu, otwarli usta jak na wody wiosenne.	23 וְיִחֲלוּ כַמָּטָר לִי וּפִיהֶם פָּעֲרוּ לְמַלְקֹושׁ
24 Uśmiecham się do nich - nie wierzą, nie dają zniknąć pogodzie mej twarzy.	24 אֶשְׂחַק אֲלֵהֶם לֹא יַאֲמִינוּ וְאֹור פָּנַי לֹא יַפִּילוּן
25 Drogę wyznaczam, przewodzę, przebywam jak król wśród żołnierzy, jak ktoś, kto smutnych pociesza.	25 אֶבֲחַר דַּרְכָּם וְאֵשֵׁב רֹאשׁ וְאֶשְׁכֹּון כְּמֶלֶךְ בַּגְּדוּד כַּאֲשֶׁר אֲבֵלִים יְנַחֵם