ΙΩΒ - Giobbe - Job 29

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω	1 Alors Job reprit son discours de sagesse:
2 τις αν με θειη κατα μηνα εμπροσθεν ημερων ων με ο θεος εφυλαξεν	2 Que ne puis-je revenir aux lunes d’autrefois, aux jours où Dieu veillait sur moi,
3 ως οτε ηυγει ο λυχνος αυτου υπερ κεφαλης μου οτε τω φωτι αυτου επορευομην εν σκοτει	3 quand brillait sa lampe au dessus de ma tête et qu’à sa lumière je traversais les ténèbres!
4 οτε ημην επιβριθων οδοις οτε ο θεος επισκοπην εποιειτο του οικου μου	4 Comme je voudrais retrouver mon âge mûr, lorsque Dieu protégeait ma tente,
5 οτε ημην υλωδης λιαν κυκλω δε μου οι παιδες	5 lorsque le Puissant était encore avec moi, et que mes garçons se tenaient autour de moi,
6 οτε εχεοντο μου αι οδοι βουτυρω τα δε ορη μου εχεοντο γαλακτι	6 lorsque mes pieds baignaient dans la crème et que l’huile pour moi ruisselait de la roche!
7 οτε εξεπορευομην ορθριος εν πολει εν δε πλατειαις ετιθετο μου ο διφρος	7 Quand j’allais à la Porte, au haut de la cité, j’installais mon siège sur la place.
8 ιδοντες με νεανισκοι εκρυβησαν πρεσβυται δε παντες εστησαν	8 À ma vue les jeunes s’écartaient, les personnes d’âge se mettaient debout,
9 αδροι δε επαυσαντο λαλουντες δακτυλον επιθεντες επι στοματι	9 les chefs interrompaient leurs discours et tenaient la main sur leur bouche;
10 οι δε ακουσαντες εμακαρισαν με και γλωσσα αυτων τω λαρυγγι αυτων εκολληθη	10 les princes baissaient la voix et devenaient comme muets.
11 οτι ους ηκουσεν και εμακαρισεν με οφθαλμος δε ιδων με εξεκλινεν	11 29:21Ils m’écoutaient et ne bronchaient pas, ils se taisaient attendant mon avis.
12 διεσωσα γαρ πτωχον εκ χειρος δυναστου και ορφανω ω ουκ ην βοηθος εβοηθησα	12 29:22 Quand j’avais parlé, nul ne répliquait; mon discours tombait sur eux goutte à goutte:
13 ευλογια απολλυμενου επ' εμε ελθοι στομα δε χηρας με ευλογησεν	13 29:23 c’était la pluie qu’ils attendaient, l’averse de printemps qui calmait leur soif.
14 δικαιοσυνην δε ενεδεδυκειν ημφιασαμην δε κριμα ισα διπλοιδι	14 29:24 Si je leur souriais, ils n’osaient y croire, ils ne perdaient rien de mes signes de bonne humeur.
15 οφθαλμος ημην τυφλων πους δε χωλων	15 29:25 Je prenais la tête et leur montrais un chemin; j’étais comme le roi au milieu de ses troupes, je les menais à mon gré.
16 εγω ημην πατηρ αδυνατων δικην δε ην ουκ ηδειν εξιχνιασα	16 29:11 Celui qui m’écoutait me félicitait, celui qui me voyait m’approuvait.
17 συνετριψα δε μυλας αδικων εκ δε μεσου των οδοντων αυτων αρπαγμα εξεσπασα	17 29:12 Car je délivrais le pauvre qui appelle, l’orphelin et celui qui n’a pas d’appui.
18 ειπα δε η ηλικια μου γηρασει ωσπερ στελεχος φοινικος πολυν χρονον βιωσω	18 29:13 À moi la bénédiction du désespéré! je rendais la joie au cœur de la veuve.
19 η ριζα μου διηνοικται επι υδατος και δροσος αυλισθησεται εν τω θερισμω μου	19 29:14 Je faisais de la justice mon vêtement, la droiture était mon manteau, mon turban.
20 η δοξα μου καινη μετ' εμου και το τοξον μου εν χειρι αυτου πορευσεται	20 29:15 J’étais les yeux de l’aveugle, et le pied du boiteux c’était encore moi.
21 εμου ακουσαντες προσεσχον εσιωπησαν δε επι τη εμη βουλη	21 29:16 J’étais un père pour les pauvres, je défendais la cause de l’étranger.
22 επι δε τω εμω ρηματι ου προσεθεντο περιχαρεις δε εγινοντο οποταν αυτοις ελαλουν	22 29:17 Je brisais les crocs du criminel, et d’entre ses dents je faisais tomber sa proie.
23 ωσπερ γη διψωσα προσδεχομενη τον υετον ουτως ουτοι την εμην λαλιαν	23 29:18 Aussi je pensais: “Je mourrai déjà vieux, mes jours seront nombreux comme les grains de sable.
24 εαν γελασω προς αυτους ου μη πιστευσωσιν και φως του προσωπου μου ουκ απεπιπτεν	24 29:19 Mes racines s’allongent vers les eaux, et sur mon feuillage la rosée se dépose.
25 εξελεξαμην οδον αυτων και εκαθισα αρχων και κατεσκηνουν ωσει βασιλευς εν μονοζωνοις ον τροπον παθεινους παρακαλων	25 29:20 Ma gloire, tout comme moi se garde neuve mon arc dans ma main reste vert.”