Livre d'Ézéchiel 19

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Tu vas prononcer une lamentation sur les princes d’Israël.	1 και συ λαβε θρηνον επι τον αρχοντα του ισραηλ
2 Tu diras: Quelle lionne était ta mère au milieu des lions! Elle se couchait entre ses petits et les nourrissait.	2 και ερεις τι η μητηρ σου σκυμνος εν μεσω λεοντων εγενηθη εν μεσω λεοντων επληθυνεν σκυμνους αυτης
3 Elle éleva un de ses petits qui devint un jeune lion, il apprit à déchirer la proie et à dévorer les hommes.	3 και απεπηδησεν εις των σκυμνων αυτης λεων εγενετο και εμαθεν του αρπαζειν αρπαγματα ανθρωπους εφαγεν
4 Mais les nations entendirent parler de lui, il fut capturé dans leur fosse et on le mena en Égypte enchaîné.	4 και ηκουσαν κατ' αυτου εθνη εν τη διαφθορα αυτων συνελημφθη και ηγαγον αυτον εν κημω εις γην αιγυπτου
5 La lionne fut déçue, ses espoirs étaient perdus; elle prit un autre de ses petits dont elle fit un jeune lion.	5 και ειδεν οτι απωσται απ' αυτης και απωλετο η υποστασις αυτης και ελαβεν αλλον εκ των σκυμνων αυτης λεοντα εταξεν αυτον
6 Comme un jeune lion, il alla avec les lions; il apprit à déchirer la proie et à dévorer les hommes.	6 και ανεστρεφετο εν μεσω λεοντων λεων εγενετο και εμαθεν αρπαζειν αρπαγματα ανθρωπους εφαγεν
7 Il détruisit leurs palais, il ravagea leurs villes, son rugissement terrorisait le pays et ses habitants.	7 και ενεμετο τω θρασει αυτου και τας πολεις αυτων εξηρημωσεν και ηφανισεν γην και το πληρωμα αυτης απο φωνης ωρυματος αυτου
8 Des étrangers sont venus l’attaquer de toutes leurs provinces; ils ont tendu sur lui leurs filets, il est tombé dans leur fosse.	8 και εδωκαν επ' αυτον εθνη εκ χωρων κυκλοθεν και εξεπετασαν επ' αυτον δικτυα αυτων εν διαφθορα αυτων συνελημφθη
9 On l’a mis en cage avec des anneaux, on l’a conduit à Babylone ( ) où on l’a fait garder: on n’entendra plus sa voix sur les montagnes d’Israël!	9 και εθεντο αυτον εν κημω και εν γαλεαγρα ηλθεν προς βασιλεα βαβυλωνος και εισηγαγεν αυτον εις φυλακην οπως μη ακουσθη η φωνη αυτου επι τα ορη του ισραηλ
10 Ta mère était comme une vigne plantée au bord de l’eau, une vigne fertile et verdoyante car l’eau ne manquait pas.	10 η μητηρ σου ως αμπελος ως ανθος εν ροα εν υδατι πεφυτευμενη ο καρπος αυτης και ο βλαστος αυτης εγενετο εξ υδατος πολλου
11 Elle a même donné une branche assez forte pour faire un sceptre de roi. Elle a grandi jusqu’aux nuages; on admirait sa hauteur et son feuillage bien fourni.	11 και εγενετο αυτη ραβδος ισχυος επι φυλην ηγουμενων και υψωθη τω μεγεθει αυτης εν μεσω στελεχων και ειδεν το μεγεθος αυτης εν πληθει κληματων αυτης
12 Mais on l’a arrachée avec colère et jetée à terre, le vent d’est a desséché ses fruits qui sont tombés. La branche vigoureuse s’est desséchée, le feu l’a dévorée.	12 και κατεκλασθη εν θυμω επι γην ερριφη και ανεμος ο καυσων εξηρανεν τα εκλεκτα αυτης εξεδικηθη και εξηρανθη η ραβδος ισχυος αυτης πυρ ανηλωσεν αυτην
13 La voici maintenant plantée dans une terre aride, au désert.	13 και νυν πεφυτευκαν αυτην εν τη ερημω εν γη ανυδρω
14 (Un feu sorti de son tronc a dévoré branches et fruits.) La branche vigoureuse, le sceptre royal, c’est fini pour elle. C’est bien une lamentation, et voilà comment on se lamentera.	14 και εξηλθεν πυρ εκ ραβδου εκλεκτων αυτης και κατεφαγεν αυτην και ουκ ην εν αυτη ραβδος ισχυος φυλη εις παραβολην θρηνου εστιν και εσται εις θρηνον