1 οργη απολλυσιν και φρονιμους αποκρισις δε υποπιπτουσα αποστρεφει θυμον λογος δε λυπηρος εγειρει οργας | 1 Una dolce risposta rompe l'ira: una parola cruda accende il furore. |
2 γλωσσα σοφων καλα επισταται στομα δε αφρονων αναγγελει κακα | 2 La lingua dei saggj da ornamenta alla scienza: la bocca degli insensati versa stoltezza. |
3 εν παντι τοπω οφθαλμοι κυριου σκοπευουσιν κακους τε και αγαθους | 3 In ogni luogo gli occhi del Signore contemplano i buoni, ed i cattivi. |
4 ιασις γλωσσης δενδρον ζωης ο δε συντηρων αυτην πλησθησεται πνευματος | 4 La lingua di pace o albero di vita: ma quella, che non ha freno infrange lo spirito. |
5 αφρων μυκτηριζει παιδειαν πατρος ο δε φυλασσων εντολας πανουργοτερος | 5 Lo stolto si burla della correzione di suo padre ma chi fa caso delle riprensioni diventerà più saggio. Nella abbondante giustizia si trova somma fortezza: ma gli empj co' lor disegni saranno schiantati. |
6 εν πλεοναζουση δικαιοσυνη ισχυς πολλη οι δε ασεβεις ολορριζοι εκ γης ολουνται οικοις δικαιων ισχυς πολλη καρποι δε ασεβων απολουνται | 6 La casa del giusto è ben munita: i guadagni dell'empio son dissipati. |
7 χειλη σοφων δεδεται αισθησει καρδιαι δε αφρονων ουκ ασφαλεις | 7 Le labbra dei saggi semineranno la scienza: il cuor degli stolti sarà variabile. |
8 θυσιαι ασεβων βδελυγμα κυριω ευχαι δε κατευθυνοντων δεκται παρ' αυτω | 8 Il Signore ha in abbominazione le vittime degli empj: i voti dei giusti lo placano. |
9 βδελυγμα κυριω οδοι ασεβους διωκοντας δε δικαιοσυνην αγαπα | 9 Il Signore ha in abbominazione la via dell'empio: chi segue la giustizia è amato da lui. |
10 παιδεια ακακου γνωριζεται υπο των παριοντων οι δε μισουντες ελεγχους τελευτωσιν αισχρως | 10 La disciplina è ingrata a colui, che abbandona la via della vita: chi odia la riprensione perirà. |
11 αδης και απωλεια φανερα παρα τω κυριω πως ουχι και αι καρδιαι των ανθρωπων | 11 L'inferno, e la perdizione sono sotto gli occhi del Signore: quanto più i cuori degli uomini? |
12 ουκ αγαπησει απαιδευτος τους ελεγχοντας αυτον μετα δε σοφων ουχ ομιλησει | 12 L'uomo corrotto non ama chi lo corregge: e non va in cerca dei saggi. |
13 καρδιας ευφραινομενης προσωπον θαλλει εν δε λυπαις ουσης σκυθρωπαζει | 13 Il cuore allegro esilara il volto: la tristezza dell'anima abbatte lo spirito. |
14 καρδια ορθη ζητει αισθησιν στομα δε απαιδευτων γνωσεται κακα | 14 Il cuore del saggio cerca di imparare: e la bocca degli stolti si pasce di ignoranza. |
15 παντα τον χρονον οι οφθαλμοι των κακων προσδεχονται κακα οι δε αγαθοι ησυχαζουσιν δια παντος | 15 Tutti i giorni del povero son cattivi: ma la mente tranquilla è come un perenne convito. |
16 κρεισσων μικρα μερις μετα φοβου κυριου η θησαυροι μεγαλοι μετα αφοβιας | 16 Val più un pocolino col timor del Signore, che i grandi tesori, i quali non saziano. |
17 κρεισσων ξενισμος λαχανων προς φιλιαν και χαριν η παραθεσις μοσχων μετα εχθρας | 17 Val più essere invitato con amore a mangiar dell'erbe, che essere invitato di mala grazia ad un grasso vitello. |
18 ανηρ θυμωδης παρασκευαζει μαχας μακροθυμος δε και την μελλουσαν καταπραυνει [18α] μακροθυμος ανηρ κατασβεσει κρισεις ο δε ασεβης εγειρει μαλλον | 18 L'uomo iracondo fa nascere le risse: il paziente spegne quelle, che sono nate. |
19 οδοι αεργων εστρωμεναι ακανθαις αι δε των ανδρειων τετριμμεναι | 19 La strada dei pigri è quasi cinta di spine; la via de' giusti è senza inciampo. |
20 υιος σοφος ευφραινει πατερα υιος δε αφρων μυκτηριζει μητερα αυτου | 20 Il figliuol saggio è la letizia del padre: l'uomo stolto vilipende la propria madre. |
21 ανοητου τριβοι ενδεεις φρενων ανηρ δε φρονιμος κατευθυνων πορευεται | 21 Lo stolto gode di sua stoltezza: ma l'uomo prudente è circospetto ne' suoi andamenti. |
22 υπερτιθενται λογισμους οι μη τιμωντες συνεδρια εν δε καρδιαις βουλευομενων μενει βουλη | 22 Dove il consiglio manca vanno in fumo i desegni: ma acquistan fermezza dove sono molti consiglieri. |
23 ου μη υπακουση ο κακος αυτη ουδε μη ειπη καιριον τι και καλον τω κοινω | 23 L'uomo si affeziona alla opinione detta da lui; ma ottima parola è quella, che è opportuna. |
24 οδοι ζωης διανοηματα συνετου ινα εκκλινας εκ του αδου σωθη | 24 L'uomo intelligente va in alto pel sentiero della vita per ischivare l'abisso dell'inferno. |
25 οικους υβριστων κατασπα κυριος εστηρισεν δε οριον χηρας | 25 Il Signore demolirà le case de superbi: e stabili farà i termini (del podere) della vedova. |
26 βδελυγμα κυριω λογισμος αδικος αγνων δε ρησεις σεμναι | 26 I mali pensieri souo l'abbominazione del Signore: i discorsi casti sono accettissimi, e approvati da lui. |
27 εξολλυσιν εαυτον ο δωρολημπτης ο δε μισων δωρων λημψεις σωζεται [27α] ελεημοσυναις και πιστεσιν αποκαθαιρονται αμαρτιαι τω δε φοβω κυριου εκκλινει πας απο κακου | 27 Chi va dietro all'avarizia mette in iscompiglio la propria casa: colui, che odia i regali, avrà vita. Mediante la misericordia, e la fede si purgano i peccati, e mediante il timor del Signore, l'uomo schiverà il male. |
28 καρδιαι δικαιων μελετωσιν πιστεις στομα δε ασεβων αποκρινεται κακα [28α] δεκται παρα κυριω οδοι ανθρωπων δικαιων δια δε αυτων και οι εχθροι φιλοι γινονται | 28 La mente del giusto fa suo stadio dell'ubbidienza: la bocca degli empj ridonda di malvagità. |
29 μακραν απεχει ο θεος απο ασεβων ευχαις δε δικαιων επακουει [29α] κρεισσων ολιγη λημψις μετα δικαιοσυνης η πολλα γενηματα μετα αδικιας [29β] καρδια ανδρος λογιζεσθω δικαια ινα υπο του θεου διορθωθη τα διαβηματα αυτου | 29 Il Signore va lungi dagli empj: ed esaudirà le preghiere de' giusti. |
30 θεωρων οφθαλμος καλα ευφραινει καρδιαν φημη δε αγαθη πιαινει οστα | 30 La luce degli occhi è letizia dell'anima: e la buona fama impingua le ossa. |
31 - | 31 L'orecchio, che ascolta le riprensioni salutevoli, avrà luogo nel consesso de' saggj. |
32 ος απωθειται παιδειαν μισει εαυτον ο δε τηρων ελεγχους αγαπα ψυχην αυτου | 32 Chi rigetta la disciplina, odia l'anima propria; ma chi piega il capo alle riprensioni, è padron del suo cuore. |
33 φοβος θεου παιδεια και σοφια και αρχη δοξης αποκριθησεται αυτη | 33 Il timor del Signore è maestro di sapienza: e alla gloria va innanzi l'umiltà. |