1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω | 1 Moreover Job continued his parable, and said, |
2 ζη κυριος ος ουτω με κεκρικεν και ο παντοκρατωρ ο πικρανας μου την ψυχην | 2 As God liveth, who hath taken away my judgment; and the Almighty, who hath vexed my soul; |
3 η μην ετι της πνοης μου ενουσης πνευμα δε θειον το περιον μοι εν ρισιν | 3 All the while my breath is in me, and the spirit of God is in my nostrils; |
4 μη λαλησειν τα χειλη μου ανομα ουδε η ψυχη μου μελετησει αδικα | 4 My lips shall not speak wickedness, nor my tongue utter deceit. |
5 μη μοι ειη δικαιους υμας αποφηναι εως αν αποθανω ου γαρ απαλλαξω μου την ακακιαν | 5 God forbid that I should justify you: till I die I will not remove mine integrity from me. |
6 δικαιοσυνη δε προσεχων ου μη προωμαι ου γαρ συνοιδα εμαυτω ατοπα πραξας | 6 My righteousness I hold fast, and will not let it go: my heart shall not reproach me so long as I live. |
7 ου μην δε αλλα ειησαν οι εχθροι μου ωσπερ η καταστροφη των ασεβων και οι επ' εμε επανιστανομενοι ωσπερ η απωλεια των παρανομων | 7 Let mine enemy be as the wicked, and he that riseth up against me as the unrighteous. |
8 και τις γαρ εστιν ελπις ασεβει οτι επεχει πεποιθως επι κυριον αρα σωθησεται | 8 For what is the hope of the hypocrite, though he hath gained, when God taketh away his soul? |
9 η την δεησιν αυτου εισακουσεται κυριος η επελθουσης αυτω αναγκης | 9 Will God hear his cry when trouble cometh upon him? |
10 μη εχει τινα παρρησιαν εναντι αυτου η ως επικαλεσαμενου αυτου εισακουσεται αυτου | 10 Will he delight himself in the Almighty? will he always call upon God? |
11 αλλα δη αναγγελω υμιν τι εστιν εν χειρι κυριου α εστιν παρα παντοκρατορι ου ψευσομαι | 11 I will teach you by the hand of God: that which is with the Almighty will I not conceal. |
12 ιδου δη παντες οιδατε οτι κενα κενοις επιβαλλετε | 12 Behold, all ye yourselves have seen it; why then are ye thus altogether vain? |
13 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου κτημα δε δυναστων ελευσεται παρα παντοκρατορος επ' αυτους | 13 This is the portion of a wicked man with God, and the heritage of oppressors, which they shall receive of the Almighty. |
14 εαν δε πολλοι γενωνται οι υιοι αυτου εις σφαγην εσονται εαν δε και ανδρωθωσιν προσαιτησουσιν | 14 If his children be multiplied, it is for the sword: and his offspring shall not be satisfied with bread. |
15 οι δε περιοντες αυτου εν θανατω τελευτησουσιν χηρας δε αυτων ουθεις ελεησει | 15 Those that remain of him shall be buried in death: and his widows shall not weep. |
16 εαν συναγαγη ωσπερ γην αργυριον ισα δε πηλω ετοιμαση χρυσιον | 16 Though he heap up silver as the dust, and prepare raiment as the clay; |
17 ταυτα παντα δικαιοι περιποιησονται τα δε χρηματα αυτου αληθινοι καθεξουσιν | 17 He may prepare it, but the just shall put it on, and the innocent shall divide the silver. |
18 απεβη δε ο οικος αυτου ωσπερ σητες και ωσπερ αραχνη | 18 He buildeth his house as a moth, and as a booth that the keeper maketh. |
19 πλουσιος κοιμηθεις και ου προσθησει οφθαλμους αυτου διηνοιξεν και ουκ εστιν | 19 The rich man shall lie down, but he shall not be gathered: he openeth his eyes, and he is not. |
20 συνηντησαν αυτω ωσπερ υδωρ αι οδυναι νυκτι δε υφειλατο αυτον γνοφος | 20 Terrors take hold on him as waters, a tempest stealeth him away in the night. |
21 αναλημψεται αυτον καυσων και απελευσεται και λικμησει αυτον εκ του τοπου αυτου | 21 The east wind carrieth him away, and he departeth: and as a storm hurleth him out of his place. |
22 και επιρριψει επ' αυτον και ου φεισεται εκ χειρος αυτου φυγη φευξεται | 22 For God shall cast upon him, and not spare: he would fain flee out of his hand. |
23 κροτησει επ' αυτου χειρας αυτου και συριει αυτον εκ του τοπου αυτου | 23 Men shall clap their hands at him, and shall hiss him out of his place. |