1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω | 1 Job continuó pronunciando su poema, y dijo: |
2 ζη κυριος ος ουτω με κεκρικεν και ο παντοκρατωρ ο πικρανας μου την ψυχην | 2 ¡Por el Dios viviente, que me priva de mi derecho, y por el Todopoderoso, que me llenó de amargura; |
3 η μην ετι της πνοης μου ενουσης πνευμα δε θειον το περιον μοι εν ρισιν | 3 mientras haya en mí un aliento de vida y el soplo de Dios esté en mis narices, |
4 μη λαλησειν τα χειλη μου ανομα ουδε η ψυχη μου μελετησει αδικα | 4 mis labios no dirán nada falso ni mi lengua pronunciará una mentira! |
5 μη μοι ειη δικαιους υμας αποφηναι εως αν αποθανω ου γαρ απαλλαξω μου την ακακιαν | 5 ¡Lejos de mí darles la razón a ustedes: hasta que expire, no renunciaré a mi integridad! |
6 δικαιοσυνη δε προσεχων ου μη προωμαι ου γαρ συνοιδα εμαυτω ατοπα πραξας | 6 Me aferré a mi justicia, y no la soltaré mi corazón no se avergüenza de ninguno de mis días. |
7 ου μην δε αλλα ειησαν οι εχθροι μου ωσπερ η καταστροφη των ασεβων και οι επ' εμε επανιστανομενοι ωσπερ η απωλεια των παρανομων | 7 ¡Que mi enemigo tenga la suerte del malvado, y mi adversario, la del hombre injusto! |
8 και τις γαρ εστιν ελπις ασεβει οτι επεχει πεποιθως επι κυριον αρα σωθησεται | 8 Porque ¿qué puede esperar el impío, aunque suplique, aunque eleve su alma a Dios? |
9 η την δεησιν αυτου εισακουσεται κυριος η επελθουσης αυτω αναγκης | 9 ¿Acaso Dios escuchará su grito cuando le sobrevenga la calamidad? |
10 μη εχει τινα παρρησιαν εναντι αυτου η ως επικαλεσαμενου αυτου εισακουσεται αυτου | 10 ¿Se deleita él en el Todopoderoso e invoca a Dios en todo tiempo? |
11 αλλα δη αναγγελω υμιν τι εστιν εν χειρι κυριου α εστιν παρα παντοκρατορι ου ψευσομαι | 11 Yo los instruyo sobre la conducta de Dios, no oculto las intenciones del Todopoderoso, ¿por qué se pierden en pensamientos vanos? |
12 ιδου δη παντες οιδατε οτι κενα κενοις επιβαλλετε | 12 Si todos ustedes ya lo han comprobado, ¿por qué se pierden en pensamientos vanos? |
13 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου κτημα δε δυναστων ελευσεται παρα παντοκρατορος επ' αυτους | 13 Esta es la parte que Dios asigna al malvado y la herencia que los violentos reciben del Todopoderoso. |
14 εαν δε πολλοι γενωνται οι υιοι αυτου εις σφαγην εσονται εαν δε και ανδρωθωσιν προσαιτησουσιν | 14 Si tienen muchos hijos, la espada los espera, y sus vástagos no se saciarán de pan. |
15 οι δε περιοντες αυτου εν θανατω τελευτησουσιν χηρας δε αυτων ουθεις ελεησει | 15 A los que sobrevivan, los sepultará la Muerte, y sus viudas no llorarán. |
16 εαν συναγαγη ωσπερ γην αργυριον ισα δε πηλω ετοιμαση χρυσιον | 16 Si él acumula plata como polvo y amontona ropa fina como arcilla, |
17 ταυτα παντα δικαιοι περιποιησονται τα δε χρηματα αυτου αληθινοι καθεξουσιν | 17 ¡que siga amontonando!: un justo se vestirá con ella y un inocente heredará la plata. |
18 απεβη δε ο οικος αυτου ωσπερ σητες και ωσπερ αραχνη | 18 Se edificó una casa como la araña, como la choza que hace un guardián. |
19 πλουσιος κοιμηθεις και ου προσθησει οφθαλμους αυτου διηνοιξεν και ουκ εστιν | 19 Se acuesta rico, pero es por última vez: abre los ojos, y no queda nada. |
20 συνηντησαν αυτω ωσπερ υδωρ αι οδυναι νυκτι δε υφειλατο αυτον γνοφος | 20 En pleno día lo asaltan los terrores y por la noche lo arrebata un torbellino. |
21 αναλημψεται αυτον καυσων και απελευσεται και λικμησει αυτον εκ του τοπου αυτου | 21 El viento del este lo levanta y se lo lleva, lo barre del lugar donde habita. |
22 και επιρριψει επ' αυτον και ου φεισεται εκ χειρος αυτου φυγη φευξεται | 22 Se lo hostiga sin compasión y tiene que huir de la mano que lo hiere. |
23 κροτησει επ' αυτου χειρας αυτου και συριει αυτον εκ του τοπου αυτου | 23 La gente aplaude por su ruina y se lo silba por todas partes. |