Livre de Job 29

JERUSALEM	LXX
1 Job continua de s'exprimer en sentences et dit:	1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω
2 Qui me fera revivre les mois d'antan, ces jours où Dieu veillait sur moi,	2 τις αν με θειη κατα μηνα εμπροσθεν ημερων ων με ο θεος εφυλαξεν
3 où sa lampe brillait sur ma tête et sa lumière me guidait dans les ténèbres!	3 ως οτε ηυγει ο λυχνος αυτου υπερ κεφαλης μου οτε τω φωτι αυτου επορευομην εν σκοτει
4 Puissé-je revoir les jours de mon automne, quand Dieu protégeait ma tente,	4 οτε ημην επιβριθων οδοις οτε ο θεος επισκοπην εποιειτο του οικου μου
5 que Shaddaï demeurait avec moi et que mes garçons m'entouraient;	5 οτε ημην υλωδης λιαν κυκλω δε μου οι παιδες
6 quand mes pieds baignaient dans le laitage, et du rocher coulaient des ruisseaux d'huile!	6 οτε εχεοντο μου αι οδοι βουτυρω τα δε ορη μου εχεοντο γαλακτι
7 Si je sortais vers la porte de la ville, si j'installais mon siège sur la place,	7 οτε εξεπορευομην ορθριος εν πολει εν δε πλατειαις ετιθετο μου ο διφρος
8 à ma vue, les jeunes gens se retiraient, les vieillards se mettaient debout.	8 ιδοντες με νεανισκοι εκρυβησαν πρεσβυται δε παντες εστησαν
9 Les notables arrêtaient leurs discours et mettaient la main sur leur bouche.	9 αδροι δε επαυσαντο λαλουντες δακτυλον επιθεντες επι στοματι
10 La voix des chefs s'étouffait et leur langue se collait au palais.	10 οι δε ακουσαντες εμακαρισαν με και γλωσσα αυτων τω λαρυγγι αυτων εκολληθη
11 A m'entendre, on me félicitait, à me voir, on me rendait témoignage.	11 οτι ους ηκουσεν και εμακαρισεν με οφθαλμος δε ιδων με εξεκλινεν
12 Car je délivrais le pauvre en détresse et l'orphelin privé d'appui.	12 διεσωσα γαρ πτωχον εκ χειρος δυναστου και ορφανω ω ουκ ην βοηθος εβοηθησα
13 La bénédiction du mourant se posait sur moi et je rendais la joie au coeur de la veuve.	13 ευλογια απολλυμενου επ' εμε ελθοι στομα δε χηρας με ευλογησεν
14 J'avais revêtu la justice comme un vêtement, j'avais le droit pour manteau et turban.	14 δικαιοσυνην δε ενεδεδυκειν ημφιασαμην δε κριμα ισα διπλοιδι
15 J'étais les yeux de l'aveugle, les pieds du boiteux.	15 οφθαλμος ημην τυφλων πους δε χωλων
16 C'était moi le père des pauvres; la cause d'un inconnu, je l'examinais.	16 εγω ημην πατηρ αδυνατων δικην δε ην ουκ ηδειν εξιχνιασα
17 Je brisais les crocs de l'homme inique, d'entre ses dents j'arrachais sa proie.	17 συνετριψα δε μυλας αδικων εκ δε μεσου των οδοντων αυτων αρπαγμα εξεσπασα
18 Et je disais: "Je mourrai dans ma fierté, après des jours nombreux comme le sable.	18 ειπα δε η ηλικια μου γηρασει ωσπερ στελεχος φοινικος πολυν χρονον βιωσω
19 Mes racines ont accès à l'eau, la rosée se dépose la nuit sur mon feuillage.	19 η ριζα μου διηνοικται επι υδατος και δροσος αυλισθησεται εν τω θερισμω μου
20 Ma gloire sera toujours nouvelle et dans ma main mon arc reprendra force.	20 η δοξα μου καινη μετ' εμου και το τοξον μου εν χειρι αυτου πορευσεται
21 Ils m'écoutaient, dans l'attente, silencieux pour entendre mon avis.	21 εμου ακουσαντες προσεσχον εσιωπησαν δε επι τη εμη βουλη
22 Quand j'avais parlé, nul ne répliquait, et sur eux, goutte à goutte, tombaient mes paroles.	22 επι δε τω εμω ρηματι ου προσεθεντο περιχαρεις δε εγινοντο οποταν αυτοις ελαλουν
23 Ils m'attendaient comme la pluie, leur bouche s'ouvrait comme pour l'ondée tardive.	23 ωσπερ γη διψωσα προσδεχομενη τον υετον ουτως ουτοι την εμην λαλιαν
24 Si je leur souriais, ils n'osaient y croire, ils recueillaient sur mon visage tout signe de faveur.	24 εαν γελασω προς αυτους ου μη πιστευσωσιν και φως του προσωπου μου ουκ απεπιπτεν
25 Je leur indiquais la route en siégeant à leur tête, tel un roi installé parmi ses troupes, et je les menaispartout à mon gré.	25 εξελεξαμην οδον αυτων και εκαθισα αρχων και κατεσκηνουν ωσει βασιλευς εν μονοζωνοις ον τροπον παθεινους παρακαλων