Psalmi 38

NOVA VULGATA	LXX
1 Psalmus. David. Ad commemorandum.	1 εις το τελος τω ιδιθουν ωδη τω δαυιδ
2 Domine, ne in furore tuo arguas me neque in ira tua corripias me,	2 ειπα φυλαξω τας οδους μου του μη αμαρτανειν εν γλωσση μου εθεμην τω στοματι μου φυλακην εν τω συστηναι τον αμαρτωλον εναντιον μου
3 quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi, et descendit super me manus tua.	3 εκωφωθην και εταπεινωθην και εσιγησα εξ αγαθων και το αλγημα μου ανεκαινισθη
4 Non est sanitas in carne mea a facie indignationis tuae, non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum.	4 εθερμανθη η καρδια μου εντος μου και εν τη μελετη μου εκκαυθησεται πυρ ελαλησα εν γλωσση μου
5 Quoniam iniquitates meae supergressae sunt caput meum et sicut onus grave gravant me nimis. -	5 γνωρισον μοι κυριε το περας μου και τον αριθμον των ημερων μου τις εστιν ινα γνω τι υστερω εγω
6 Putruerunt et corrupti sunt livores mei a facie insipientiae meae.	6 ιδου παλαιστας εθου τας ημερας μου και η υποστασις μου ωσει ουθεν ενωπιον σου πλην τα συμπαντα ματαιοτης πας ανθρωπος ζων διαψαλμα
7 Inclinatus sum et incurvatus nimis; tota die contristatus ingrediebar.	7 μεντοιγε εν εικονι διαπορευεται ανθρωπος πλην ματην ταρασσονται θησαυριζει και ου γινωσκει τινι συναξει αυτα
8 Quoniam lumbi mei impleti sunt ardoribus, et non est sanitas in carne mea.	8 και νυν τις η υπομονη μου ουχι ο κυριος και η υποστασις μου παρα σου εστιν
9 Afflictus sum et humiliatus sum nimis, rugiebam a gemitu cordis mei.	9 απο πασων των ανομιων μου ρυσαι με ονειδος αφρονι εδωκας με
10 Domine, ante te omne desiderium meum, et gemitus meus a te non est absconditus.	10 εκωφωθην και ουκ ηνοιξα το στομα μου οτι συ ει ο ποιησας με
11 Palpitavit cor meum, dereliquit me virtus mea, et lumen oculorum meorum, et ipsum non est mecum.	11 αποστησον απ' εμου τας μαστιγας σου απο της ισχυος της χειρος σου εγω εξελιπον
12 Amici mei et proximi mei procul a plaga mea steterunt, et propinqui mei de longe steterunt.	12 εν ελεγμοις υπερ ανομιας επαιδευσας ανθρωπον και εξετηξας ως αραχνην την ψυχην αυτου πλην ματην ταρασσεται πας ανθρωπος διαψαλμα
13 Et laqueos posuerunt, qui quaerebant animam meam; et, qui requirebant mala mihi, locuti sunt insidias et dolos tota die meditabantur.	13 εισακουσον της προσευχης μου κυριε και της δεησεως μου ενωτισαι των δακρυων μου μη παρασιωπησης οτι παροικος εγω ειμι παρα σοι και παρεπιδημος καθως παντες οι πατερες μου
14 Ego autem tamquam surdus non audiebam et sicut mutus non aperiens os suum;	14 ανες μοι ινα αναψυξω προ του με απελθειν και ουκετι μη υπαρξω
15 et factus sum sicut homo non audiens et non habens in ore suo redargutiones.
16 Quoniam in te, Domine, speravi, tu exaudies, Domine Deus meus.
17 Quia dixi: “Ne quando supergaudeant mihi; dum commoventur pedes mei, magnificantur super me ”.
18 Quoniam ego in lapsum paratus sum, et dolor meus in conspectu meo semper.
19 Quoniam iniquitatem meam annuntiabo et sollicitus sum de peccato meo.
20 Inimici autem mei vivunt et confirmati sunt; et multiplicati sunt, qui oderunt me inique.
21 Retribuentes mala pro bonis detrahebant mihi, pro eo quod sequebar bonitatem.
22 Ne derelinquas me, Domine; Deus meus, ne discesseris a me.
23 Festina in adiutorium meum, Domine, salus mea.