Livre de Judith 13

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Lorsqu’il se fit tard, ses officiers sortirent; Bagoas ferma la porte de l’extérieur, après avoir mis dehors ceux qui étaient encore là. Tout le monde partit se coucher,	1 ως δε οψια εγενετο εσπουδασαν οι δουλοι αυτου αναλυειν και βαγωας συνεκλεισεν την σκηνην εξωθεν και απεκλεισεν τους παρεστωτας εκ προσωπου του κυριου αυτου και απωχοντο εις τας κοιτας αυτων ησαν γαρ παντες κεκοπωμενοι δια το επι πλειον γεγονεναι τον ποτον
2 épuisé par l’excès de la boisson, tandis que Judith restait seule dans la tente avec Holoferne écroulé sur son lit et noyé dans son vin.	2 υπελειφθη δε ιουδιθ μονη εν τη σκηνη και ολοφερνης προπεπτωκως επι την κλινην αυτου ην γαρ περικεχυμενος αυτω ο οινος
3 Judith avait dit à sa servante de se tenir hors de la chambre à coucher et de guetter sa sortie comme chaque jour. Elle devait sortir, avait-elle dit, pour faire sa prière, et elle avait dit la même chose à Bagoas.	3 και ειπεν ιουδιθ τη δουλη αυτης στηναι εξω του κοιτωνος αυτης και επιτηρειν την εξοδον αυτης καθαπερ καθ' ημεραν εξελευσεσθαι γαρ εφη επι την προσευχην αυτης και τω βαγωα ελαλησεν κατα τα ρηματα ταυτα
4 Lorsque tout le monde fut sorti et qu’il n’y eut personne, petit ou grand, dans la chambre à coucher, Judith se tint à côté du lit d’Holoferne et fit cette prière au plus profond de son cœur: “Seigneur, Dieu de toute puissance, pose ton regard à cette heure sur ce que je vais faire pour la gloire de Jérusalem!	4 και απηλθοσαν παντες εκ προσωπου και ουδεις κατελειφθη εν τω κοιτωνι απο μικρου εως μεγαλου και στασα ιουδιθ παρα την κλινην αυτου ειπεν εν τη καρδια αυτης κυριε ο θεος πασης δυναμεως επιβλεψον εν τη ωρα ταυτη επι τα εργα των χειρων μου εις υψωμα ιερουσαλημ
5 C’est maintenant le moment de venir en aide à ton peuple et de faire réussir mon entreprise pour la ruine des ennemis qui se sont dressés contre nous.”	5 οτι νυν καιρος αντιλαβεσθαι της κληρονομιας σου και ποιησαι το επιτηδευμα μου εις θραυσμα εχθρων οι επανεστησαν ημιν
6 Alors elle s’avança vers la traverse du lit qui était à la tête d’Holoferne, elle en décrocha son épée.	6 και προσελθουσα τω κανονι της κλινης ος ην προς κεφαλης ολοφερνου καθειλεν τον ακινακην αυτου απ' αυτου
7 Elle s’approcha du lit et le saisit par ses cheveux: “Seigneur,dit-elle, Dieu d’Israël, donne-moi aujourd’hui ta force!”	7 και εγγισασα της κλινης εδραξατο της κομης της κεφαλης αυτου και ειπεν κραταιωσον με κυριε ο θεος ισραηλ εν τη ημερα ταυτη
8 Elle le frappa à deux reprises au cou, de toutes ses forces, et lui coupa la tête.	8 και επαταξεν εις τον τραχηλον αυτου δις εν τη ισχυι αυτης και αφειλεν την κεφαλην αυτου απ' αυτου
9 Elle fit rouler son corps en bas du lit et décrocha la draperie de ses colonnes; elle sortit ensuite, donnant la tête d’Holoferne à sa servante.	9 και απεκυλισε το σωμα αυτου απο της στρωμνης και αφειλε το κωνωπιον απο των στυλων και μετ' ολιγον εξηλθεν και παρεδωκεν τη αβρα αυτης την κεφαλην ολοφερνου
10 Vite, elle la mit dans le sac à provisions et toutes deux partirent ensemble, comme elles le faisaient chaque jour pour la prière. Elles traversèrent le camp, elle firent le tour du vallon et ensuite montèrent vers Béthulie pour se présenter devant la porte.	10 και ενεβαλεν αυτην εις την πηραν των βρωματων αυτης και εξηλθον αι δυο αμα κατα τον εθισμον αυτων επι την προσευχην και διελθουσαι την παρεμβολην εκυκλωσαν την φαραγγα εκεινην και προσανεβησαν το ορος βαιτυλουα και ηλθοσαν προς τας πυλας αυτης
11 Judith cria de loin à ceux qui montaient la garde près des portes: “Ouvrez! Ouvrez vite la porte! Dieu, notre Dieu est avec nous! Aujourd’hui il a manifesté sa force en Israël et montré sa puissance à nos ennemis!”	11 και ειπεν ιουδιθ μακροθεν τοις φυλασσουσιν επι των πυλων ανοιξατε ανοιξατε δη την πυλην μεθ' ημων ο θεος ο θεος ημων ποιησαι ετι ισχυν εν ισραηλ και κρατος κατα των εχθρων καθα και σημερον εποιησεν
12 Dès que les hommes de la ville entendirent sa voix, ils se dépêchèrent de descendre vers la porte de la ville et appelèrent les anciens.	12 και εγενετο ως ηκουσαν οι ανδρες της πολεως αυτης την φωνην αυτης εσπουδασαν του καταβηναι επι την πυλην της πολεως αυτων και συνεκαλεσαν τους πρεσβυτερους της πολεως
13 Tout le monde accourut, du plus petit jusqu’au plus grand, car on ne s’attendait pas à son retour! Ils ouvrirent la porte et accueillirent les deux femmes. Ils allumèrent un feu pour éclairer et se rassemblèrent autour d’elles.	13 και συνεδραμον παντες απο μικρου εως μεγαλου αυτων οτι παραδοξον ην αυτοις το ελθειν αυτην και ηνοιξαν την πυλην και υπεδεξαντο αυτας και αψαντες πυρ εις φαυσιν περιεκυκλωσαν αυτας
14 Judith leur dit alors d’une voix forte: “Louez Dieu! Louez-le! Louez Dieu qui n’a pas été infidèle à la maison d’Israël, mais qui, cette nuit, a écrasé nos ennemis par ma main!”	14 η δε ειπεν προς αυτους φωνη μεγαλη αινειτε τον θεον αινειτε αινειτε τον θεον ος ουκ απεστησεν το ελεος αυτου απο του οικου ισραηλ αλλ' εθραυσε τους εχθρους ημων δια χειρος μου εν τη νυκτι ταυτη
15 À ces mots, elle tira la tête de son sac et la leur montra: “Voici la tête d’Holoferne, le général en chef de l’armée des Assyriens, et voici la draperie sous laquelle il gisait ivre mort. Le Seigneur l’a frappé par la main d’une femme.	15 και προελουσα την κεφαλην εκ της πηρας εδειξεν και ειπεν αυτοις ιδου η κεφαλη ολοφερνου αρχιστρατηγου δυναμεως ασσουρ και ιδου το κωνωπιον εν ω κατεκειτο εν ταις μεθαις αυτου και επαταξεν αυτον ο κυριος εν χειρι θηλειας
16 Oui! Aussi vrai que le Seigneur est vivant, lui qui m’a gardé sur le chemin où j’ai marché, mon visage l’a séduit pour sa perte, mais il ne m’a ni souillée, ni déshonorée par le péché.”	16 και ζη κυριος ος διεφυλαξεν με εν τη οδω μου η επορευθην οτι ηπατησεν αυτον το προσωπον μου εις απωλειαν αυτου και ουκ εποιησεν αμαρτημα μετ' εμου εις μιασμα και αισχυνην
17 Tout le monde était saisi de stupeur, on se prosternait, on adorait Dieu et tous ensemble disaient: “Béni sois-tu ô notre Dieu, toi qui en ce jour as réduit à rien les ennemis de ton peuple!”	17 και εξεστη πας ο λαος σφοδρα και κυψαντες προσεκυνησαν τω θεω και ειπαν ομοθυμαδον ευλογητος ει ο θεος ημων ο εξουδενωσας εν τη ημερα τη σημερον τους εχθρους του λαου σου
18 Osias lui dit: “Tu es bénie, ma fille, par le Dieu Très-Haut, plus que toutes les femmes de la terre! Béni soit le Seigneur Dieu, Créateur du ciel et de la terre, qui a fait réussir ton projet: tu as donc tranché la tête du chef de nos ennemis!	18 και ειπεν αυτη οζιας ευλογητη συ θυγατερ τω θεω τω υψιστω παρα πασας τας γυναικας τας επι της γης και ευλογημενος κυριος ο θεος ος εκτισεν τους ουρανους και την γην ος κατευθυνεν σε εις τραυμα κεφαλης αρχοντος εχθρων ημων
19 “Désormais tous ceux qui voudront rappeler les exploits de Dieu auront présente à l’esprit ton espérance.	19 οτι ουκ αποστησεται η ελπις σου απο καρδιας ανθρωπων μνημονευοντων ισχυν θεου εως αιωνος
20 “Que Dieu te comble d’honneurs et de toutes sortes de biens, car tu as su risquer ta propre vie pour notre race humiliée, tu nous as sauvé de la ruine en faisant de ton mieux les œuvres de notre Dieu.” Tout le peuple répondit: “Amen! Amen!”	20 και ποιησαι σοι αυτα ο θεος εις υψος αιωνιον του επισκεψασθαι σε εν αγαθοις ανθ' ων ουκ εφεισω της ψυχης σου δια την ταπεινωσιν του γενους ημων αλλ' επεξηλθες τω πτωματι ημων επ' ευθειαν πορευθεισα ενωπιον του θεου ημων και ειπαν πας ο λαος γενοιτο γενοιτο