Ewangelia wg św. Łukasza 1

¹ Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas,

² tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa.

³ Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu,

⁴ abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.

⁵ Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta.

⁶ Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich.

⁷ Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.

⁸ Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem,

⁹ jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia.

¹⁰ A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia.

¹¹ Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia.

¹² Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.

¹³ Lecz anioł rzekł do niego: Nie bój się Zachariasz! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan.

¹⁴ Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie.

¹⁵ Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym.

¹⁶ Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, Boga ich;

¹⁷ on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych - do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały.

¹⁸ Na to rzekł Zachariasz do anioła: Po czym to poznam? Bo ja jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku.

¹⁹ Odpowiedział mu anioł: Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną.

²⁰ A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie.

²¹ Lud tymczasem czekał na Zachariasza i dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku.

²² Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić, i zrozumieli, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy.

²³ A gdy upłynęły dni jego posługi kapłańskiej, powrócił do swego domu.

²⁴ Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i pozostawała w ukryciu przez pięć miesięcy.

²⁵ Tak uczynił mi Pan - mówiła - wówczas, kiedy wejrzał łaskawie i zdjął ze mnie hańbę w oczach ludzi.

²⁶ W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret,

²⁷ do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

²⁸ Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, "błogosławiona jesteś między niewiastami".

²⁹ Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

³⁰ Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga.

³¹ Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus.

³² Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.

³³ Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca.

³⁴ Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?

³⁵ Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym.

³⁶ A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną.

³⁷ Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.

³⁸ Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł.

³⁹ W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy.

⁴⁰ Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

⁴¹ Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.

⁴² Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona.

⁴³ A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?

⁴⁴ Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie.

⁴⁵ Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.

⁴⁶ Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana,

⁴⁷ i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.

⁴⁸ Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,

⁴⁹ gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię -

⁵⁰ a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją.

⁵¹ On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich.

⁵² Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.

⁵³ Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia.

⁵⁴ Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje -

⁵⁵ jak przyobiecał naszym ojcom - na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki.

⁵⁶ Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

⁵⁷ Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna.

⁵⁸ Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem.

⁵⁹ Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.

⁶⁰ Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan.

⁶¹ Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię.

⁶² Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.

⁶³ On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili.

⁶⁴ A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga.

⁶⁵ I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło.

⁶⁶ A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

⁶⁷ Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc:

⁶⁸ Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go,

⁶⁹ i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida:

⁷⁰ jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków,

⁷¹ że nas wybawi od nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;

⁷² że miłosierdzie okaże ojcom naszym i wspomni na swoje święte Przymierze -

⁷³ na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi, że nam użyczy tego,

⁷⁴ iż z mocy nieprzyjaciół wyrwani bez lęku służyć Mu będziemy

⁷⁵ w pobożności i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie dni nasze.

⁷⁶ A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi;

⁷⁷ Jego ludowi dasz poznać zbawienie [co się dokona] przez odpuszczenie mu grzechów,

⁷⁸ dzięki litości serdecznej Boga naszego. Przez nią z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi,

⁷⁹ by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju.

⁸⁰ Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.