Księga Hioba 20

¹ Wtedy zabrał głos Sofar z Naamy i rzekł:

² Zaprawdę, odpowiedź moją dyktuje niepokój wywołany wewnętrznym wzburzeniem.

³ Słuchając łajań złośliwych, duch mądry gotuje odpowiedź.

⁴ Czyż nie wiesz? Od dawien dawna, odkąd jest człowiek na ziemi,

⁵ radość występnych jest krótka, szczęście niewiernego trwa chwilkę,

⁶ choć w pysze chce sięgać po niebo i głową dotykać obłoków.

⁷ Na zawsze zaginie jak mierzwa, obecni powiedzą: A gdzież on?

⁸ Jak sen przeminął, nie można go znaleźć - znikł niby nocne marzenie.

⁹ Choć goni go oko, nie sięgnie, to miejsce nie ujrzy go więcej.

¹⁰ Synowie zwracają mienie ubogim, jego ręce oddają bogactwa.

¹¹ Jego kości tak pełne były krzepy: wraz z nim ją kładą do prochu.

¹² Słodkie zło w jego ustach, chętnie je miał pod językiem,

¹³ trzymał i nie chciał wypuścić, język do niego przykleił.

¹⁴ Pokarm spleśniał mu w trzewiach, żołądek zawiera truciznę;

¹⁵ dobra sam połknął i zwrócił: Bóg wyrzucił je z niego.

¹⁶ Wchłaniał on jad padalców, zabije go język żmijowy.

¹⁷ Nie spojrzy na wody płynące, choć płyną miodem i śmietaną.

¹⁸ Zwrócił swój zysk nie połknięty. Nie cieszy go złupione bogactwo.

¹⁹ Skrzywdził, zasmucił ubogich, domy zagrabiał, nie stawiał;

²⁰ nie zaznał spokoju w swym wnętrzu, nie uratował się swoim skarbem.

²¹ Nic nie uszło jego chciwości, stąd jego dobra nietrwałe.

²² Poczuje głód mimo obfitości, owładnie nim siła nieszczęścia.

²³ Gdy będzie czym wnętrze napełnić, Bóg ześle na niego żar swego gniewu, wyleje nań fale swej zapalczywości.

²⁴ Uciekł przed bronią żelazną, przebije go łuk brązowy.

²⁵ Przeszyje go, wyjdzie mu z grzbietu, błysk ostrza - z wątroby, owładnie nim przerażenie.

²⁶ Ciemność jak skarb zachowana, nie wzniecony ogień go strawi, zniszczy, co skryte w namiocie.

²⁷ Niebo odsłoni przewiny, ziemia dlań wrogiem się stanie.

²⁸ Rozdrapią mu skarby w jego domu, rozpłyną się w dzień Jego gniewu.

²⁹ To los odstępcy od Boga, dziedzictwo przez Boga przyznane.