Salmi 103
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
BIBBIA RICCIOTTI | LXX |
---|---|
1 - Di David. Benedici, anima mia, il Signore! Signore mio Dio, grande tu sei sovranamente; di gloria e di splendore ti sei rivestito. | 1 τω δαυιδ ευλογει η ψυχη μου τον κυριον κυριε ο θεος μου εμεγαλυνθης σφοδρα εξομολογησιν και ευπρεπειαν ενεδυσω |
2 Tu che ti ravvolgi nella luce come in un manto, che stendi il cielo come un padiglione; | 2 αναβαλλομενος φως ως ιματιον εκτεινων τον ουρανον ωσει δερριν |
3 che sulle acque fabbrichi la cima di tua casa, che fai delle nuvole il tuo cocchio, che cammini sulle ali de' vènti; | 3 ο στεγαζων εν υδασιν τα υπερωα αυτου ο τιθεις νεφη την επιβασιν αυτου ο περιπατων επι πτερυγων ανεμων |
4 che fai tuoi messaggeri i vèntie tuoi servi il fuoco e la fiamma! | 4 ο ποιων τους αγγελους αυτου πνευματα και τους λειτουργους αυτου πυρ φλεγον |
5 Che hai stabilito la terra sulle sue fondamenta, [sì che] mai non crolli nè secoli. | 5 εθεμελιωσεν την γην επι την ασφαλειαν αυτης ου κλιθησεται εις τον αιωνα του αιωνος |
6 L'oceano quasi veste la ricopriva [una volta], sulle montagne stavan le acque. | 6 αβυσσος ως ιματιον το περιβολαιον αυτου επι των ορεων στησονται υδατα |
7 Alla tua minaccia fuggirono, alla voce del tuo trono paventarono [e si ritrassero]. | 7 απο επιτιμησεως σου φευξονται απο φωνης βροντης σου δειλιασουσιν |
8 Emersero i monti e s'abbassaron le valligiù al posto stabilito per loro. | 8 αναβαινουσιν ορη και καταβαινουσιν πεδια εις τοπον ον εθεμελιωσας αυτοις |
9 Un limite segnasti [alle acque], che non oltrepasseranno, nè torneranno a ricoprir la terra. | 9 οριον εθου ο ου παρελευσονται ουδε επιστρεψουσιν καλυψαι την γην |
10 Tu che fai sgorgar le fonti [giù] nelle valli: attraverso alle montagne scorron via le acque. | 10 ο εξαποστελλων πηγας εν φαραγξιν ανα μεσον των ορεων διελευσονται υδατα |
11 [Ne] bevon tutte le bestie de' campi, [ad esse] sospiran gli onagri nella sete loro. | 11 ποτιουσιν παντα τα θηρια του αγρου προσδεξονται οναγροι εις διψαν αυτων |
12 Presso di quelle gli uccelli nidificano, di tra le pietre gorgheggiano. | 12 επ' αυτα τα πετεινα του ουρανου κατασκηνωσει εκ μεσου των πετρων δωσουσιν φωνην |
13 Tu che irrighi i monti dalla cima di tua casa: del frutto delle tue opere si sazia la terra. | 13 ποτιζων ορη εκ των υπερωων αυτου απο καρπου των εργων σου χορτασθησεται η γη |
14 Tu che produci il fieno per le bestie e gli erbaggi a servizio degli uomini; perchè traggano il pane dalla terra | 14 εξανατελλων χορτον τοις κτηνεσιν και χλοην τη δουλεια των ανθρωπων του εξαγαγειν αρτον εκ της γης |
15 e il vino rallegri il cuor dell'uomo; perchè egli esilari il volto con olioe il pane sostenti il cuor dell'uomo. | 15 και οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου του ιλαρυναι προσωπον εν ελαιω και αρτος καρδιαν ανθρωπου στηριζει |
16 Si sazian gli alberi del campoe i cedri del Libano, ch'egli ha piantato. | 16 χορτασθησεται τα ξυλα του πεδιου αι κεδροι του λιβανου ας εφυτευσεν |
17 Là gli uccelli fanno il nido, la cicogna ne' cipressi ha la sua casa: | 17 εκει στρουθια εννοσσευσουσιν του ερωδιου η οικια ηγειται αυτων |
18 le alte montagne [son] per i cervi, la roccia [è] rifugio agli scoiattoli. | 18 ορη τα υψηλα ταις ελαφοις πετρα καταφυγη τοις χοιρογρυλλιοις |
19 E' fece la luna per [segnare] i tempi : il sole conosce l'[ora del] suo tramonto. | 19 εποιησεν σεληνην εις καιρους ο ηλιος εγνω την δυσιν αυτου |
20 Distendi le tenebre e si fa notte, in essa sbucan fuori tutte le bestie della selva. | 20 εθου σκοτος και εγενετο νυξ εν αυτη διελευσονται παντα τα θηρια του δρυμου |
21 I leoncelli ruggiscono in cerca di predae per chiedere a Dio il pasto loro. | 21 σκυμνοι ωρυομενοι αρπασαι και ζητησαι παρα του θεου βρωσιν αυτοις |
22 [Ma] sorge il sole e si ritiranoe nelle lor tane s'accovacciano. | 22 ανετειλεν ο ηλιος και συνηχθησαν και εν ταις μανδραις αυτων κοιτασθησονται |
23 [Ed] esce [allora] l'uomo per le sue faccende e per il suo lavoro fino a sera. | 23 εξελευσεται ανθρωπος επι το εργον αυτου και επι την εργασιαν αυτου εως εσπερας |
24 Quanto magnifiche son le tue opere, o Signore!tutto hai tu fatto con sapienza. Piena è la terra di tua ricchezza: | 24 ως εμεγαλυνθη τα εργα σου κυριε παντα εν σοφια εποιησας επληρωθη η γη της κτησεως σου |
25 ecco là il mare grande, vasto, immenso. | 25 αυτη η θαλασσα η μεγαλη και ευρυχωρος εκει ερπετα ων ουκ εστιν αριθμος ζωα μικρα μετα μεγαλων |
26 Ivi bestie senza numero, animali piccoli e grandi: ivi corron le navi, [e] il mostro che tu hai creato per scherzar con esso. | 26 εκει πλοια διαπορευονται δρακων ουτος ον επλασας εμπαιζειν αυτω |
27 Tutti gli esseri aspettan da teche tu dia loro il cibo a suo tempo. | 27 παντα προς σε προσδοκωσιν δουναι την τροφην αυτοις ευκαιρον |
28 Quando lo dai loro, [lo] raccolgono: quando apri la tua mano, si sazian tutti del [desiato] bene. | 28 δοντος σου αυτοις συλλεξουσιν ανοιξαντος δε σου την χειρα τα συμπαντα πλησθησονται χρηστοτητος |
29 Ma se tu volgi altrove la tua faccia, si conturbano: togli tu ad essi il fiato, e vengon menoe alla lor polvere ritornano. | 29 αποστρεψαντος δε σου το προσωπον ταραχθησονται αντανελεις το πνευμα αυτων και εκλειψουσιν και εις τον χουν αυτων επιστρεψουσιν |
30 Mandi [invece] il tuo spirito, e son creati, e rinnovelli la faccia della terra. | 30 εξαποστελεις το πνευμα σου και κτισθησονται και ανακαινιεις το προσωπον της γης |
31 Sia la gloria del Signore in eterno, s'allieti il Signore nelle opere sue. | 31 ητω η δοξα κυριου εις τον αιωνα ευφρανθησεται κυριος επι τοις εργοις αυτου |
32 Egli che guarda la terra e la fa tremare, che tocca i monti e fumano! | 32 ο επιβλεπων επι την γην και ποιων αυτην τρεμειν ο απτομενος των ορεων και καπνιζονται |
33 Canterò al Signore per [tutta] la vita mia, inneggerò al mio Dio finch'io esisto. | 33 ασω τω κυριω εν τη ζωη μου ψαλω τω θεω μου εως υπαρχω |
34 Gradito sia a lui il mio canto: io certo mi diletterò nel Signore. | 34 ηδυνθειη αυτω η διαλογη μου εγω δε ευφρανθησομαι επι τω κυριω |
35 Spariscano i peccatori dalla terrae i malvagi, sì che più non esistano. Benedici, anima mia, il Signore! [Alleluia!] | 35 εκλιποισαν αμαρτωλοι απο της γης και ανομοι ωστε μη υπαρχειν αυτους ευλογει η ψυχη μου τον κυριον |