1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει | 1 Elifaz de Temán tomó la palabra y dijo: |
2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει | 2 Si se intentara hablarte, ¿lo soportarías? Pero ¿quién puede contener sus palabras? |
3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας | 3 Mira, tú dabas lección a mucha gente, infundías vigor a las manos caídas; |
4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας | 4 tus razones sostenían al que vacilaba, robustecías las rodillas endebles. |
5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας | 5 Y ahora que otro tanto te toca, te deprimes, te alcanza el golpe a ti, y todo te turbas. |
6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου | 6 ¿No es tu confianza la piedad, y tu esperanza tu conducta intachable? |
7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο | 7 ¡Recuerda! ¿Qué inocente jamás ha perecido? ¿dónde han sido los justos extirpados? |
8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις | 8 Así lo he visto: los que labran maldad y siembran vejación, eso cosechan. |
9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται | 9 Bajo el aliento de Dios perecen éstos, desaparecen al soplo de su ira. |
10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη | 10 Ruge el león, brama la leona, mas los dientes de los leoncillos quedan rotos. |
11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους | 11 Perece el león falto de presa, y los cachorros de la leona se dispersan. |
12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου | 12 A mí se me ha dicho furtivamente una palabra, mi oído ha percibido su susurro. |
13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους | 13 En las pesadillas por las visiones de la noche, cuando a los hombres el letargo invade, |
14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν | 14 un temblor me entró, un escalofrío, que estremeció todos mis huesos... |
15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες | 15 Se escurre un soplo por mi rostro, eriza los pelos de mi carne. |
16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον | 16 Alguien surge... no puedo reconocer su cara; una imagen delante de mis ojos. Silencio..., después oigo una voz: |
17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ | 17 «¿Es justo ante Dios algún mortal? ¿ante su Hacedor es puro un hombre? |
18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν | 18 Si no se fía de sus mismos servidores, y aun a sus ángeles achaca desvarío, |
19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον | 19 ¡cuánto más a los que habitan estas casas de arcilla, ellas mismas hincadas en el polvo! Se les aplasta como a una polilla; |
20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο | 20 de la noche a la mañana quedan pulverizados. Para siempre perecen sin advertirlo nadie; |
21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν | 21 se les arranca la cuerda de su tienda, y mueren privados de sabiduría.» |