ΙΩΒ - Giobbe - Job 4

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει	1 Élifaz de Téman prit alors la parole:
2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει	2 Si nous tentons de te parler, voudras-tu? Mais qui pourrait se taire?
3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας	3 Vois, tu as prêché à bien des gens, tu rendais la force à celui qui abandonne,
4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας	4 tes mots remettaient sur pied celui qui trébuche, tu affermissais les genoux qui fléchissent.
5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας	5 Et puis, quand vient ton tour, tu faiblis, lorsque c’est toi qui es frappé, tu t’effondres!
6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου	6 Ne dois-tu pas compter sur ton respect du droit, ta vie parfaite n’est-elle pas ta raison d’espérer?
7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο	7 Rappelle-toi: quand donc un innocent a-t-il péri? Où a-t-on vu des hommes droits disparaître?
8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις	8 J’ai observé ceux qui font le mal: ceux qui sèment le mal sont ceux qui le récoltent.
9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται	9 Le souffle de Dieu les balaie, le vent de sa colère les anéantit.
10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη	10 Le lion rugit, le léopard donne de la voix, mais au fauve on lui brise les dents.
11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους	11 Le lion périt faute de proie, et les petits de la lionne vont à l’aventure.
12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου	12 Une révélation secrète est venue jusqu’à moi, mon oreille a perçu son écho furtif.
13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους	13 Au milieu de fantasmes entrevus dans la nuit à l’heure où le sommeil s’empare des humains,
14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν	14 je fus pris de frayeur jusqu’à en trembler: tous mes os en ont été secoués.
15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες	15 Un souffle alors passa sur mon visage, qui fit se hérisser tous les poils de mon corps.
16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον	16 Quelqu’un était là, je n’ai rien reconnu; c’était une forme devant mes yeux. Un silence, puis j’entends une voix:
17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ	17 “Un humain sera-t-il juste devant Dieu? quel homme sera pur pour Celui qui l’a fait?
18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν	18 Si Dieu ne se fie pas à ses serviteurs, et même dans ses anges trouve l’erreur,
19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον	19 que dire de ceux qui vivent en demeures d’argile, dont les bases même ne sont que poussière et qu’on écrase tout net, comme un insecte?
20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο	20 Entre matin et soir on les a détruits, sans crier gare, ils disparaissent à jamais.
21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν	21 On leur a dépiqué leur tente, et ils sont morts avant d’avoir compris.”