A zsoltárok könyve 137

KÁLDI-NEOVULGÁTA	SMITH VAN DYKE
1 Ott ültünk Babilon folyóvizei mellett, és sírtunk, amikor Sionra gondoltunk.	1 على انهار بابل هناك جلسنا. بكينا ايضا عندما تذكرنا صهيون‎.
2 A fűzfákra akasztottuk ott hangszereinket,	2 ‎على الصفصاف في وسطها علقنا اعوادنا‎.
3 mert énekszót kívántak tőlünk, akik foglyul ejtettek minket: »Zengjetek dalt nekünk Sion dalaiból«, mondták, akik elhurcoltak minket.	3 ‎لانه هناك سألنا الذين سبونا كلام ترنيمة ومعذبونا سألونا فرحا قائلين رنموا لنا من ترنيمات صهيون
4 Hogyan énekelhetnénk az Úr énekét idegen földön?	4 كيف نرنم ترنيمة الرب في ارض غريبة‎.
5 Ha megfeledkezem rólad, Jeruzsálem, bénuljon meg a jobb kezem!	5 ‎ان نسيتك يا اورشليم تنسى يميني‎****
6 Ragadjon a torkomhoz a nyelvem, ha rólad meg nem emlékezem, ha nem tartom Jeruzsálemet legfőbb örömömnek!	6 ‎ليلتصق لساني بحنكي ان لم اذكرك ان لم افضل اورشليم على اعظم فرحي
7 Emlékezzél meg, Uram, Edom fiairól, Jeruzsálemnek arról a napjáról, amikor ők ezt mondták: »Rontsátok le! Rontsátok le, egészen az alapjáig!«	7 اذكر يا رب لبني ادوم يوم اورشليم القائلين هدوا هدوا حتى الى اساسها‎.
8 Babilon leánya, te nyomorult, boldog, aki megfizet neked rajtunk elkövetett tetteidért!	8 ‎يا بنت بابل المخربة طوبى لمن يجازيك جزاءك الذي جازيتنا‎.
9 Boldog, aki megragadja és sziklához vágja kisdedeidet!	9 ‎طوبى لمن يمسك اطفالك ويضرب بهم الصخرة