Księga Przysłów 7

¹ Synu, przestrzegaj słów moich, moje nakazy przechowuj u siebie!

² Strzeż mych nakazów, byś żył, jak źrenicy oka - mych uwag.

³ Do palca je swego przymocuj, na tablicy serca je zapisz.

⁴ Mów do mądrości: Ma siostro! przyjaciółką nazywaj roztropność,

⁵ abyś się ustrzegł przed cudzą żoną, przed obcą, co mowę ma gładką.

⁶ Przez okno bowiem swego domu, przez kratę się przyglądałem,

⁷ ujrzałem wśród nieświadomych, poznałem pomiędzy chłopcami młodzieńca lekkomyślnego.

⁸ Przechodził ulicą obok narożnika, na drogę do domu jej wstąpił,

⁹ o zmroku, o późnej godzinie, pod osłoną nocnych ciemności.

¹⁰ Oto kobieta wychodzi naprzeciw - strój nierządnicy, a zamiar ukryty,

¹¹ wzburzona, nieopanowana, nie ustoi w domu jej noga:

¹² to na ulicy, to na placu, na każdym rogu czatuje.

¹³ Chwyciła go i obejmuje, z bezczelną miną doń rzekła:

¹⁴ Miałam złożyć ofiarę biesiadną, dziś dopełniłam swych ślubów,

¹⁵ wyszłam tobie naprzeciw, zaczęłam cię szukać, znalazłam.

¹⁶ Kilimem swe łoże wysłałam, kobiercem wzorzystym z Egiptu,

¹⁷ swą pościel mirrą skropiłam, aloesem i cynamonem.

¹⁸ Chodź, pijmy rozkosz do rana, miłością się cieszmy,

¹⁹ bo mąż poza domem przebywa, udał się w drogę daleką:

²⁰ wór pieniędzy zabrał ze sobą, ma wrócić na pełnię księżyca.

²¹ Omamiła go długą namową, pochlebstwem swych warg go uwiodła;

²² podążył tuż za nią niezwłocznie, jak wół, co idzie na rzeź, jak jeleń związany powrozem,

²³ aż strzała przeszyje wątrobę; jak wróbel, co wpada w sidło, nieświadom, że idzie o życie.

²⁴ Teraz, synowie, słuchajcie mnie, zważajcie na słowa ust moich:

²⁵ niechaj twe serce w jej stronę nie zbacza, po ścieżkach jej się nie błąkaj;

²⁶ bo wielu raniła, strąciła ich wielu - a wszystkich zabiła.

²⁷ Dom jej drogą jest do Szeolu: co w podwoje śmierci prowadzi.