Knjiga o Jobu 20

Biblija Hrvatski	Biblia Tysiąclecia
1 Sofar iz Naama progovori tad i reče:	1 Wtedy zabrał głos Sofar z Naamy i rzekł:
2 »Misli me tjeraju da ti odgovorim, i zato u meni vri to uzbuđenje	2 Zaprawdę, odpowiedź moją dyktuje niepokój wywołany wewnętrznym wzburzeniem.
3 dok slušam ukore koji me sramote, al’ odgovor mudar um će moj već naći.	3 Słuchając łajań złośliwych, duch mądry gotuje odpowiedź.
4 Zar tebi nije od davnine poznato, otkad je čovjek na zemlju stavljen bio,	4 Czyż nie wiesz? Od dawien dawna, odkąd jest człowiek na ziemi,
5 da je kratka vijeka radost opakoga, da kao tren prođe sreća bezbožnička.	5 radość występnych jest krótka, szczęście niewiernego trwa chwilkę,
6 Pa ako stasom i do neba naraste, ako mu se glava dotakne oblaka,	6 choć w pysze chce sięgać po niebo i głową dotykać obłoków.
7 poput utvare on zauvijek nestaje; koji ga vidješe kažu: ‘Gdje je sad on?’	7 Na zawsze zaginie jak mierzwa, obecni powiedzą: A gdzież on?
8 Kao san bez traga on se rasplinjuje, nestaje ga kao priviđenja noćnog.	8 Jak sen przeminął, nie można go znaleźć - znikł niby nocne marzenie.
9 Nijedno ga oko više gledat neće, niti će ga mjesto njegovo vidjeti.	9 Choć goni go oko, nie sięgnie, to miejsce nie ujrzy go więcej.
10 Njegovu će djecu gonit’ siromasi: rukama će svojim vraćati oteto.	10 Synowie zwracają mienie ubogim, jego ręce oddają bogactwa.
11 Kosti su njegove bujale mladošću; gle, zajedno s njome pokošen je sada.	11 Jego kości tak pełne były krzepy: wraz z nim ją kładą do prochu.
12 Zlo bijaše slatko njegovim ustima te ga je pod svojim jezikom skrivao;	12 Słodkie zło w jego ustach, chętnie je miał pod językiem,
13 sladio se pazeć’ da ga ne proguta i pod nepcem svojim zadržavao ga.	13 trzymał i nie chciał wypuścić, język do niego przykleił.
14 Ali hrana ta mu trune u utrobi, otrovom zmijskim u crijevima postaje.	14 Pokarm spleśniał mu w trzewiach, żołądek zawiera truciznę;
15 Blago progutano mora izbljuvati. Bog će ga istjerat’ njemu iz utrobe.	15 dobra sam połknął i zwrócił: Bóg wyrzucił je z niego.
16 Iz zmijine glave otrov je sisao: sada umire od jezika gujina.	16 Wchłaniał on jad padalców, zabije go język żmijowy.
17 Potoke ulja on gledat’ više neće, ni vidjet’ gdje rijekom med i mlijeko teku.	17 Nie spojrzy na wody płynące, choć płyną miodem i śmietaną.
18 Vratit će dobitak ne okusivši ga, neće uživat’ u plodu trgovine.	18 Zwrócił swój zysk nie połknięty. Nie cieszy go złupione bogactwo.
19 Jer je sirotinju gnjeo i tlačio, otimao kuće koje ne sazida,	19 Skrzywdził, zasmucił ubogich, domy zagrabiał, nie stawiał;
20 jer ne bješe kraja požudi njegovoj, njegova ga blaga neće izbaviti.	20 nie zaznał spokoju w swym wnętrzu, nie uratował się swoim skarbem.
21 Jer mu proždrljivost ništa ne poštedi, ni sreća njegova dugo trajat neće.	21 Nic nie uszło jego chciwości, stąd jego dobra nietrwałe.
22 Sred izobilja u škripcu će se naći, svom će snagom na nj se oboriti bijeda.	22 Poczuje głód mimo obfitości, owładnie nim siła nieszczęścia.
23 I dok hranom bude trbuh svoj punio, Bog će na nj pustiti jarost svoga gnjeva, sasut’ dažd strelica na meso njegovo.	23 Gdy będzie czym wnętrze napełnić, Bóg ześle na niego żar swego gniewu, wyleje nań fale swej zapalczywości.
24 Ako i izmakne gvozdenom oružju, lûk će mjedeni njega prostrijeliti.	24 Uciekł przed bronią żelazną, przebije go łuk brązowy.
25 Strijelu bi izvuk’o, al’ mu probi leđa, a šiljak blistavi viri mu iz žuči. Kamo god krenuo, strepnje ga vrebaju,	25 Przeszyje go, wyjdzie mu z grzbietu, błysk ostrza - z wątroby, owładnie nim przerażenie.
26 na njega tmine sve tajom očekuju. Vatra ga ništi, ni od kog zapaljena, i proždire sve pod njegovim šatorom.	26 Ciemność jak skarb zachowana, nie wzniecony ogień go strawi, zniszczy, co skryte w namiocie.
27 Gle, nebo krivicu njegovu otkriva i čitava zemlja na njega se diže.	27 Niebo odsłoni przewiny, ziemia dlań wrogiem się stanie.
28 Njegovu će kuću raznijeti poplava, otplaviti je u dan Božje jarosti.	28 Rozdrapią mu skarby w jego domu, rozpłyną się w dzień Jego gniewu.
29 Takvu sudbinu Bog priprema zlikovcu i takvu baštinu on mu dosuđuje.«	29 To los odstępcy od Boga, dziedzictwo przez Boga przyznane.