1 ποτερον ουχι πειρατηριον εστιν ο βιος ανθρωπου επι της γης και ωσπερ μισθιου αυθημερινου η ζωη αυτου | 1 Is not man's life on earth a drudgery? Are not his days those of a hireling? |
2 η ωσπερ θεραπων δεδοικως τον κυριον αυτου και τετευχως σκιας η ωσπερ μισθωτος αναμενων τον μισθον αυτου | 2 He is a slave who longs for the shade, a hireling who waits for his wages. |
3 ουτως καγω υπεμεινα μηνας κενους νυκτες δε οδυνων δεδομεναι μοι εισιν | 3 So I have been assigned months of misery, and troubled nights have been told off for me. |
4 εαν κοιμηθω λεγω ποτε ημερα ως δ' αν αναστω παλιν ποτε εσπερα πληρης δε γινομαι οδυνων απο εσπερας εως πρωι | 4 If in bed I say, "When shall I arise?" then the night drags on; I am filled with restlessness until the dawn. |
5 φυρεται δε μου το σωμα εν σαπρια σκωληκων τηκω δε βωλακας γης απο ιχωρος ξυων | 5 My flesh is clothed with worms and scabs; my skin cracks and festers; |
6 ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος λαλιας απολωλεν δε εν κενη ελπιδι | 6 My days are swifter than a weaver's shuttle; they come to an end without hope. |
7 μνησθητι ουν οτι πνευμα μου η ζωη και ουκετι επανελευσεται ο οφθαλμος μου ιδειν αγαθον | 7 Remember that my life is like the wind; I shall not see happiness again. |
8 ου περιβλεψεται με οφθαλμος ορωντος με οι οφθαλμοι σου εν εμοι και ουκετι ειμι | 8 The eye that now sees me shall no more behold me; as you look at me, I shall be gone. |
9 ωσπερ νεφος αποκαθαρθεν απ' ουρανου εαν γαρ ανθρωπος καταβη εις αδην ουκετι μη αναβη | 9 As a cloud dissolves and vanishes, so he who goes down to the nether world shall come up no more. |
10 ουδ' ου μη επιστρεψη ετι εις τον ιδιον οικον ουδε μη επιγνω αυτον ετι ο τοπος αυτου | 10 He shall not again return to his house; his place shall know him no more. |
11 αταρ ουν ουδε εγω φεισομαι τω στοματι μου λαλησω εν αναγκη ων ανοιξω πικριαν ψυχης μου συνεχομενος | 11 My own utterance I will not restrain; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul. |
12 ποτερον θαλασσα ειμι η δρακων οτι κατεταξας επ' εμε φυλακην | 12 Am I the sea, or a monster of the deep, that you place a watch over me? Why have you set me up as an object of attack; or why should I be a target for you? |
13 ειπα οτι παρακαλεσει με η κλινη μου ανοισω δε προς εμαυτον ιδια λογον τη κοιτη μου | 13 When I say, "My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint," |
14 εκφοβεις με ενυπνιοις και εν οραμασιν με καταπλησσεις | 14 Then you affright me with dreams and with visions terrify me, |
15 απαλλαξεις απο πνευματος μου την ψυχην μου απο δε θανατου τα οστα μου | 15 So that I should prefer choking and death rather than my pains. |
16 ου γαρ εις τον αιωνα ζησομαι ινα μακροθυμησω αποστα απ' εμου κενος γαρ μου ο βιος | 16 I waste away: I cannot live forever; let me alone, for my days are but a breath. |
17 τι γαρ εστιν ανθρωπος οτι εμεγαλυνας αυτον η οτι προσεχεις τον νουν εις αυτον | 17 What is man, that you make much of him, or pay him any heed? |
18 η επισκοπην αυτου ποιηση εως το πρωι και εις αναπαυσιν αυτον κρινεις | 18 You observe him with each new day and try him at every moment! |
19 εως τινος ουκ εας με ουδε προιη με εως αν καταπιω τον πτυελον μου εν οδυνη | 19 How long will it be before you look away from me, and let me alone long enough to swallow my spittle? |
20 ει εγω ημαρτον τι δυναμαι σοι πραξαι ο επισταμενος τον νουν των ανθρωπων δια τι εθου με κατεντευκτην σου ειμι δε επι σοι φορτιον | 20 Though I have sinned, what can I do to you, O watcher of men? |
21 και δια τι ουκ εποιησω της ανομιας μου ληθην και καθαρισμον της αμαρτιας μου νυνι δε εις γην απελευσομαι ορθριζων δε ουκετι ειμι | 21 Why do you not pardon my offense, or take away my guilt? For soon I shall lie down in the dust; and should you seek me I shall then be gone. |