ΙΩΒ - Giobbe - Job 7

LXX	DOUAI-RHEIMS
1 ποτερον ουχι πειρατηριον εστιν ο βιος ανθρωπου επι της γης και ωσπερ μισθιου αυθημερινου η ζωη αυτου	1 The life of man upon earth is a warfare, and his days are like the days of a hireling.
2 η ωσπερ θεραπων δεδοικως τον κυριον αυτου και τετευχως σκιας η ωσπερ μισθωτος αναμενων τον μισθον αυτου	2 As a servant longeth for the shade, as the hireling looketh for the end of his work;
3 ουτως καγω υπεμεινα μηνας κενους νυκτες δε οδυνων δεδομεναι μοι εισιν	3 So I also have had empty months, and have numbered to myself wearisome nights.
4 εαν κοιμηθω λεγω ποτε ημερα ως δ' αν αναστω παλιν ποτε εσπερα πληρης δε γινομαι οδυνων απο εσπερας εως πρωι	4 If I lie down to sleep, I shall say: When shall arise? and again I shall look for the evening, and shall be filled with sorrows even till darkness.
5 φυρεται δε μου το σωμα εν σαπρια σκωληκων τηκω δε βωλακας γης απο ιχωρος ξυων	5 My flesh is clothed with rottenness and the filth of dust, my skin is withered and drawn together.
6 ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος λαλιας απολωλεν δε εν κενη ελπιδι	6 My days have passed more swiftly than the web is cut by the weaver, and are consumed without any hope.
7 μνησθητι ουν οτι πνευμα μου η ζωη και ουκετι επανελευσεται ο οφθαλμος μου ιδειν αγαθον	7 Remember that my life is but wind, and my eyes shall not return to see good things.
8 ου περιβλεψεται με οφθαλμος ορωντος με οι οφθαλμοι σου εν εμοι και ουκετι ειμι	8 Nor shall the sight of man behold me: thy eyes are upon me, and I shall be no more.
9 ωσπερ νεφος αποκαθαρθεν απ' ουρανου εαν γαρ ανθρωπος καταβη εις αδην ουκετι μη αναβη	9 As a cloud is consumed, and passeth away: so he that shall go down to hell shall not come up.
10 ουδ' ου μη επιστρεψη ετι εις τον ιδιον οικον ουδε μη επιγνω αυτον ετι ο τοπος αυτου	10 Nor shall he return my more into his house, neither shall his place know him any more.
11 αταρ ουν ουδε εγω φεισομαι τω στοματι μου λαλησω εν αναγκη ων ανοιξω πικριαν ψυχης μου συνεχομενος	11 Wherefore I will not spare my month, I will speak in the affliction of my spirit: I will talk with the bitterness of my soul.
12 ποτερον θαλασσα ειμι η δρακων οτι κατεταξας επ' εμε φυλακην	12 Am I a sea, or a whale, that thou hast enclosed me in a prison?
13 ειπα οτι παρακαλεσει με η κλινη μου ανοισω δε προς εμαυτον ιδια λογον τη κοιτη μου	13 If I say: My bed shall comfort me, and I shall be relieved speaking with myself on my couch:
14 εκφοβεις με ενυπνιοις και εν οραμασιν με καταπλησσεις	14 Thou wilt frighten me with dreams and terrify me with visions.
15 απαλλαξεις απο πνευματος μου την ψυχην μου απο δε θανατου τα οστα μου	15 So that my soul rather chooseth hanging, and my bones death.
16 ου γαρ εις τον αιωνα ζησομαι ινα μακροθυμησω αποστα απ' εμου κενος γαρ μου ο βιος	16 I have done with hope, I shall now live no longer: spare me, for my days are nothing.
17 τι γαρ εστιν ανθρωπος οτι εμεγαλυνας αυτον η οτι προσεχεις τον νουν εις αυτον	17 What is a man that thou shouldst magnify him? or why dost thou set thy heart upon him?
18 η επισκοπην αυτου ποιηση εως το πρωι και εις αναπαυσιν αυτον κρινεις	18 Thou visitest him early in the morning, and thou provest him suddenly.
19 εως τινος ουκ εας με ουδε προιη με εως αν καταπιω τον πτυελον μου εν οδυνη	19 How long wilt thou not spare me, nor suffer me to swallow down my spittle?
20 ει εγω ημαρτον τι δυναμαι σοι πραξαι ο επισταμενος τον νουν των ανθρωπων δια τι εθου με κατεντευκτην σου ειμι δε επι σοι φορτιον	20 I have sinned: what shall I do to thee, O keeper of men? why hast thou set me opposite to thee, and I am become burdensome to myself?
21 και δια τι ουκ εποιησω της ανομιας μου ληθην και καθαρισμον της αμαρτιας μου νυνι δε εις γην απελευσομαι ορθριζων δε ουκετι ειμι	21 Why dost thou not remove my sin, and why dost thou not take away my iniquity? Behold now I shall sleep in the dust: and if thou seek me in the morning, I shall not be.