1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει | 1 Sofar de Naamat tomó la palabra y dijo: |
2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω | 2 Por esto mis pensamientos a replicar me incitan: por la impaciencia que me urge. |
3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι | 3 Una lección que me ultraja he escuchado, mas el soplo de mi inteligencia me incita a responder. |
4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης | 4 ¿No sabes tú que desde siempre, desde que el hombre en la tierra fue puesto, |
5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια | 5 es breve la alegría del malvado, y de un instante el gozo del impío? |
6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται | 6 Aunque su talla se alzara hasta los cielos y las nubes tocara su cabeza, |
7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν | 7 como un fantasma desaparece para siempre, los que le veían dicen: «¿Dónde está?» |
8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον | 8 Se vuela como un sueño inaprensible, se le ahuyenta igual que a una visión nocturna. |
9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου | 9 El ojo que le observaba ya no le ve más, ni le divisa el lugar donde estaba. |
10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας | 10 A los pobres tendrán que indemnizar sus hijos, sus niños habrán de devolver sus bienes. |
11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται | 11 Sus huesos rebosaban de vigor juvenil: mas ya con él postrado está en el polvo. |
12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου | 12 Si el mal era dulce a su boca, si bajo su lengua lo albergaba, |
13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου | 13 si allí lo guardaba tenazmente y en medio del paladar lo retenía, |
14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου | 14 su alimento en sus entrañas se corrompe, en su interior se le hace hiel de áspid. |
15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος | 15 Vomita las riquezas que engulló, Dios se las arranca de su vientre. |
16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως | 16 Veneno de áspides chupaba: lengua de víbora le mata. |
17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου | 17 Ya no verá los arroyos de aceite, los torrentes de miel y de cuajada. |
18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος | 18 Devuelve su ganancia sin tragarla, no saborea el fruto de su negocio. |
19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν | 19 Porque estrujó las chozas de los pobres, robó casas en vez de construirlas; |
20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται | 20 porque su vientre se mostró insaciable, sus tesoros no le salvarán; |
21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα | 21 porque a su voracidad nada escapaba, por eso no dura su prosperidad. |
22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται | 22 En plena abundancia la estrechez le sorprende, la desgracia, en tromba, cae sobre él. |
23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας | 23 En el momento de llenar su vientre, suelta Dios contra él el ardor de su cólera y lanza sobre su carne una lluvia de saetas. |
24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον | 24 Si del arma de hierro logra huir, el arco de bronce le traspasa. |
25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι | 25 Sale una flecha por su espalda, una hoja fulgurante de su hígado. Los terrores se abalanzan sobre él, |
26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον | 26 total tiniebla aguarda a sus tesoros. Un fuego que nadie atiza le devora, y consume lo que en su tienda aún queda, |
27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω | 27 Los cielos ponen su culpa al descubierto, y la tierra se alza contra él. |
28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω | 28 La hacienda de su casa se derrama, como torrentes, en el día de la cólera. |
29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου | 29 Tal es la suerte que al malvado Dios reserva, la herencia de Dios para el maldito. |