1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει | 1 Sofar de Nahama prit alors la parole: |
2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω | 2 Ceci justifie mes réflexions: je veux répondre et dire tout ce que je sens. |
3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι | 3 Quand on me remet en place de façon humiliante, mes pensées m’inspirent une réponse. |
4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης | 4 Ne sais-tu pas que depuis toujours, depuis que l’homme a été mis sur terre, |
5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια | 5 le triomphe des méchants est de courte durée la joie de l’impie n’est que d’un instant. |
6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται | 6 Sa taille a beau s’élever jusqu’au ciel, et sa tête toucher les nuages, |
7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν | 7 comme un fantôme il disparaît pour toujours, et ceux qui le voyaient demandent: “Où est-il?” |
8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον | 8 C’est comme un rêve envolé: on ne le trouve plus, comme un fantasme de la nuit: il a fui. |
9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου | 9 On s’était habitué à le voir: c’est fini, les lieux qu’il fréquentait ne le reverront plus. |
10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας | 10 20:11 Sa carcasse était pleine de force juvénile, la voilà couchée avec lui dans la poussière! |
11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται | 11 20:12 Sa bouche savourait le mal, il le cachait sous sa langue, |
12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου | 12 20:13 il l’aimait tant qu’il ne le lâchait pas mais le gardait sous son palais… |
13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου | 13 20:14 Mais cette nourriture se change en ses entrailles, elle devient un poison dans son ventre: |
14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου | 14 20:15 le voici qui vomit les richesses dévorées, Dieu les fait ressortir de son ventre. |
15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος | 15 20:16 Il suçait du venin de serpent: c’est une morsure de vipère qui le tue! |
16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως | 16 20:17 Il ne reverra pas les ruisseaux d’huile fraîche, les torrents de miel et de crème. |
17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου | 17 20:18 Il lui faut rendre son gain: il n’a pu l’avaler; les fruits de son commerce ne seront pas pour lui. |
18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος | 18 20:19 C’est qu’il opprimait les pauvres, il volait la maison au lieu de la bâtir. |
19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν | 19 20:10 Ses fils rembourseront les pauvres, de ses mains, peut-être, il redonnera sa fortune. |
20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται | 20 Sa cupidité n’était jamais satisfaite, on ne se sauvait pas de son appétit: |
21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα | 21 il dévorait et nul n’y échappait. C’est pourquoi son bonheur n’a pas duré. |
22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται | 22 En pleine réussite, les problèmes l’assaillent, et le malheur le frappe à coups redoublés. |
23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας | 23 Alors qu’il est en train de se remplir le ventre, Dieu décharge sur lui sa colère et fait pleuvoir sur lui ses flèches. |
24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον | 24 Échappe-t-il à la lame de fer? l’arc de bronze le transperce! |
25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι | 25 La flèche est ressortie par son dos, la pointe a traversé son foie: le voilà sous le coup d’une angoisse de mort, |
26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον | 26 et son destin, ce sont les ténèbres. Un feu que nul n’a allumé le dévore et consume les survivants de sa tente. |
27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω | 27 Les cieux ont dévoilé ses crimes, et la terre se soulève contre lui. |
28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω | 28 L’inondation emporte sa maison: ce sont les eaux de la colère de Dieu. |
29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου | 29 Voilà le sort que Dieu réserve au méchant, l’héritage que Dieu lui promet. |