ΙΩΒ - Giobbe - Job 20

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει	1 Sofar de Nahama prit alors la parole:
2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω	2 Ceci justifie mes réflexions: je veux répondre et dire tout ce que je sens.
3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι	3 Quand on me remet en place de façon humiliante, mes pensées m’inspirent une réponse.
4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης	4 Ne sais-tu pas que depuis toujours, depuis que l’homme a été mis sur terre,
5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια	5 le triomphe des méchants est de courte durée la joie de l’impie n’est que d’un instant.
6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται	6 Sa taille a beau s’élever jusqu’au ciel, et sa tête toucher les nuages,
7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν	7 comme un fantôme il disparaît pour toujours, et ceux qui le voyaient demandent: “Où est-il?”
8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον	8 C’est comme un rêve envolé: on ne le trouve plus, comme un fantasme de la nuit: il a fui.
9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου	9 On s’était habitué à le voir: c’est fini, les lieux qu’il fréquentait ne le reverront plus.
10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας	10 20:11 Sa carcasse était pleine de force juvénile, la voilà couchée avec lui dans la poussière!
11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται	11 20:12 Sa bouche savourait le mal, il le cachait sous sa langue,
12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου	12 20:13 il l’aimait tant qu’il ne le lâchait pas mais le gardait sous son palais…
13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου	13 20:14 Mais cette nourriture se change en ses entrailles, elle devient un poison dans son ventre:
14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου	14 20:15 le voici qui vomit les richesses dévorées, Dieu les fait ressortir de son ventre.
15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος	15 20:16 Il suçait du venin de serpent: c’est une morsure de vipère qui le tue!
16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως	16 20:17 Il ne reverra pas les ruisseaux d’huile fraîche, les torrents de miel et de crème.
17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου	17 20:18 Il lui faut rendre son gain: il n’a pu l’avaler; les fruits de son commerce ne seront pas pour lui.
18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος	18 20:19 C’est qu’il opprimait les pauvres, il volait la maison au lieu de la bâtir.
19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν	19 20:10 Ses fils rembourseront les pauvres, de ses mains, peut-être, il redonnera sa fortune.
20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται	20 Sa cupidité n’était jamais satisfaite, on ne se sauvait pas de son appétit:
21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα	21 il dévorait et nul n’y échappait. C’est pourquoi son bonheur n’a pas duré.
22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται	22 En pleine réussite, les problèmes l’assaillent, et le malheur le frappe à coups redoublés.
23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας	23 Alors qu’il est en train de se remplir le ventre, Dieu décharge sur lui sa colère et fait pleuvoir sur lui ses flèches.
24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον	24 Échappe-t-il à la lame de fer? l’arc de bronze le transperce!
25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι	25 La flèche est ressortie par son dos, la pointe a traversé son foie: le voilà sous le coup d’une angoisse de mort,
26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον	26 et son destin, ce sont les ténèbres. Un feu que nul n’a allumé le dévore et consume les survivants de sa tente.
27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω	27 Les cieux ont dévoilé ses crimes, et la terre se soulève contre lui.
28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω	28 L’inondation emporte sa maison: ce sont les eaux de la colère de Dieu.
29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου	29 Voilà le sort que Dieu réserve au méchant, l’héritage que Dieu lui promet.