ΙΩΒ - Giobbe - Job 17

LXX	JERUSALEM
1 ολεκομαι πνευματι φερομενος δεομαι δε ταφης και ου τυγχανω	1 Mon souffle en moi s'épuise et les fossoyeurs pour moi s'assemblent.
2 λισσομαι καμνων και τι ποιησας	2 Je n'ai pour compagnons que des railleurs, dont la dureté obsède mes veilles.
3 εκλεψαν δε μου τα υπαρχοντα αλλοτριοι τις εστιν ουτος τη χειρι μου συνδεθητω	3 Place donc toi-même ma caution près de toi, car lequel voudrait toper dans ma main?
4 οτι καρδιαν αυτων εκρυψας απο φρονησεως δια τουτο ου μη υψωσης αυτους	4 Tu as fermé leur coeur à la raison, aussi aucune main ne se lève.
5 τη μεριδι αναγγελει κακιας οφθαλμοι δε μου εφ' υιοις ετακησαν	5 Tel celui qui invite des amis à un partage, quand les yeux de ses fils languissent,
6 εθου δε με θρυλημα εν εθνεσιν γελως δε αυτοις απεβην	6 je suis devenu la fable des gens, quelqu'un à qui l'on crache au visage.
7 πεπωρωνται γαρ απο οργης οι οφθαλμοι μου πεπολιορκημαι μεγαλως υπο παντων	7 Mes yeux s'éteignent de chagrin, mes membres s'évanouissent comme l'ombre.
8 θαυμα εσχεν αληθινους επι τουτω δικαιος δε επι παρανομω επανασταιη	8 A cette vue, les hommes droits restent stupéfaits, l'innocent s'indigne contre l'impie;
9 σχοιη δε πιστος την εαυτου οδον καθαρος δε χειρας αναλαβοι θαρσος	9 le juste s'affermit dans ses voies, l'homme aux mains pures redouble d'énergie.
10 ου μην δε αλλα παντες ερειδετε και δευτε δη ου γαρ ευρισκω εν υμιν αληθες	10 Allons, vous tous, revenez à la charge, et je ne trouverai pas un sage parmi vous!
11 αι ημεραι μου παρηλθον εν βρομω ερραγη δε τα αρθρα της καρδιας μου	11 Mes jours ont fui, avec mes projets, et les fibres de mon coeur sont rompues.
12 νυκτα εις ημεραν εθηκαν φως εγγυς απο προσωπου σκοτους	12 On veut faire de la nuit le jour; elle serait proche la lumière qui chasse les ténèbres.
13 εαν γαρ υπομεινω αδης μου ο οικος εν δε γνοφω εστρωται μου η στρωμνη	13 Or mon espoir, c'est d'habiter le shéol, d'étendre ma couche dans les ténèbres.
14 θανατον επεκαλεσαμην πατερα μου ειναι μητερα δε μου και αδελφην σαπριαν	14 Je crie au sépulcre: "Tu es mon père!" à la vermine: "C'est toi ma mère et ma soeur!"
15 που ουν μου ετι εστιν η ελπις η τα αγαθα μου οψομαι	15 Où donc est-elle, mon espérance? Et mon bonheur, qui l'aperçoit?
16 η μετ' εμου εις αδην καταβησονται η ομοθυμαδον επι χωματος καταβησομεθα	16 Vont-ils descendre à mes côtés au shéol, sombrer de même dans la poussière?