Secondo libro di Samuele 22
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
DIODATI | NOVA VULGATA |
---|---|
1 E DAVIDE proferì al Signore le parole di questo cantico, al giorno che il Signore l’ebbe riscosso dalla mano di tutti i suoi nemici, e dalla mano di Saulle; | 1 Locutus est autem David Domino verba carminis huius in die, qua liberavit eum Dominus de manu omnium inimicorum suorum et de manu Saul, |
2 e disse: Il Signore è la mia rocca, e la mia fortezza, e il mio liberatore; | 2 et ait: “ Dominus petra mea et arx mea et salvator meus; |
3 Egli è l’Iddio della mia rupe, io spererò in lui; Egli è il mio scudo, e il corno della mia salute; Il mio alto ricetto, il mio rifugio; Il mio Salvatore, che mi salva di violenza. | 3 Deus meus, rupes mea, in quam confugiam, scutum meum et cornu salutis meae! Munimentum meum et refugium meum. Salvator meus, de violentia liberabis me. |
4 Io invocai il Signore, al quale appartiene ogni lode, E fui salvato da’ miei nemici. | 4 Laudabilem invocabo Dominum et ab inimicis meis salvus ero. |
5 Perciocchè onde di morte mi aveano intorniato, Torrenti di scellerati mi aveano spaventato. | 5 Quia circumdederunt me fluctus mortis, torrentes Belial terruerunt me; |
6 Legami di sepolcro, mi aveano circondato, Lacci di morte mi aveano incontrato. | 6 praeoccupaverunt me laquei mortis. |
7 Mentre io era distretto, io invocai il Signore, E gridai all’Iddio mio; Ed egli udì la mia voce dal suo Tempio, E il mio grido pervenne a’ suoi orecchi. | 7 In tribulatione mea invocavi Dominum et ad Deum meum clamavi; et exaudivit de templo suo vocem meam, et clamor meus venit ad aures eius. |
8 Allora la terra fu smossa, e tremò; I fondamenti de’ cieli furono crollati e scossi; Perciocchè egli era acceso nell’ira. | 8 Commota est et contremuit terra; fundamenta caelorum concussa sunt et conquassata, quoniam iratus est. |
9 Fumo gli saliva per le nari, E fuoco consumante per la bocca; Da lui procedevano brace accese. | 9 Ascendit fumus de naribus eius, et ignis de ore eius vorabat; carbones incensi sunt ab eo. |
10 Ed egli abbassò i cieli, e discese, Avendo una caligine sotto a’ suoi piedi. | 10 Et inclinavit caelos et descendit, et caligo sub pedibus eius. |
11 E cavalcava sopra Cherubini, e volava, Ed appariva sopra le ale del vento. | 11 Et ascendit super cherub et volavit et devolavit super pennas venti. |
12 Ed avea poste d’intorno a sè, per tabernacoli, tenebre, Viluppi d’acque, e nubi dell’aria, | 12 Posuit tenebras in circuitu suo tabernaculum suum, tenebrosas aquas, nubes densissimas. |
13 Dallo splendore che scoppiava davanti a lui, Procedevano brace accese. | 13 Prae fulgore in conspectu eius incensi sunt carbones ignis. |
14 Il Signore tonò dal cielo, E l’Altissimo mandò fuori la sua voce; | 14 Intonuit de caelo Dominus, et Excelsus dedit vocem suam. |
15 Ed avventò saette, e disperse coloro; Folgore, e li mise in rotta. | 15 Misit sagittas et dissipavit eos, fulguravit fulmina et conturbavit eos. |
16 E, per lo sgridare del Signore, E per lo soffiar dell’alito delle sue nari, I canali del mare furon veduti, I fondamenti del mondo furono scoperti. | 16 Et apparuerunt effusiones maris, et revelata sunt fundamenta orbis ab increpatione Domini, ab inspiratione spiritus furoris eius. |
17 Egli da alto distese la mano, Mi prese, mi trasse fuori di grandi acque. | 17 Misit de excelso et assumpsit me, traxit me de aquis multis; |
18 Egli mi riscosse dal mio potente nemico, Da quelli che mi odiavano; perciocchè erano più forti di me. | 18 liberavit me ab inimico meo potentissimo, ab his, qui oderant me, qui robustiores me erant. |
19 Essi mi erano venuti incontro al giorno della mia calamità; Ma il Signore fu il mio sostegno. | 19 Praevenerunt me in die afflictionis meae, et factus est Dominus firmamentum meum; |
20 E mi trasse fuori in luogo largo; Egli mi liberò; perciocchè egli mi gradisce. | 20 et eduxit me in latitudinem, liberavit me, quia complacui ei. |
21 Il Signore mi ha fatta la retribuzione secondo la mia giustizia; Egli mi ha renduto secondo la purità delle mie mani. | 21 Retribuit mihi Dominus secundum iustitiam meam et secundum munditiam manuum mearum reddit mihi, |
22 Perciocchè io ho osservate le vie del Signore, E non mi sono empiamente rivolto dall’Iddio mio. | 22 quia custodivi vias Domini et non egi impie a Deo meo. |
23 Perciocchè io ho tenute davanti agli occhi tutte le sue leggi, E non mi son rivolto da’ suoi statuti. | 23 Omnia enim iudicia eius in conspectu meo, et a praeceptis eius non recessi; |
24 E sono stato intiero inverso lui, E mi son guardato dalla mia iniquità. | 24 et fui immaculatus cum eo et custodivi me ab iniquitate mea. |
25 E il Signore mi ha fatta la retribuzione secondo la mia giustizia, Secondo la purità che io ho guardata davanti agli occhi suoi. | 25 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam et secundum munditiam meam in conspectu oculorum suorum. |
26 Tu ti mostri pietoso inverso il pio, Intiero inverso l’uomo intiero. | 26 Cum sancto sanctus eris et cum viro innocente innocens eris; |
27 Puro inverso il puro, E ritroso inverso il perverso; | 27 cum electo electus eris et cum perverso callidus eris. |
28 E salvi la gente afflitta, E bassi gli occhi in su gli altieri. | 28 Et populum pauperem salvum facies et oculos superborum humiliabis, |
29 Perciocchè tu sei la mia lampana, o Signore; E il Signore allumina le mie tenebre. | 29 quia tu lucerna mea, Domine, et Deus meus illuminat tenebras meas. |
30 Perciocchè per te io rompo tutta una schiera; Per l’Iddio mio io salgo sopra il muro. | 30 In te enim aggrediar hostium turmas, in Deo meo transiliam murum. |
31 La via di Dio è intiera; La parola del Signore è purgata col fuoco; Egli è scudo a tutti coloro che sperano in lui. | 31 Deus, immaculata via eius, eloquium Domini igne examinatum; scutum est omnium sperantium in se. |
32 Perciocchè, chi è Dio, fuor che il Signore? E chi è Rocca, fuor che l’Iddio nostro? | 32 Quoniam quis est Deus praeter Dominum? Et quae rupes praeter Deum nostrum? |
33 Iddio è la mia forza; e il mio valore; Ed ha renduta spedita e appianata la mia via. | 33 Deus, qui accinxit me fortitudine et complanavit perfectam viam meam, |
34 Egli rende i miei piedi simili a quelli delle cerve, E mi fa star ritto in su i miei alti luoghi. | 34 coaequans pedes meos cervis et super excelsa statuens me; |
35 Egli ammaestra le mie mani alla battaglia, E con le mie braccia un arco di rame è spezzato. | 35 docens manus meas ad proelium, et tendunt arcum aereum brachia mea. |
36 Tu mi hai ancora dato lo scudo della tua salvezza, E la tua benignità mi ha accresciuto. | 36 Dedisti mihi clipeum salutis tuae, et exauditio tua magnificavit me. |
37 Tu hai allargati i miei passi sotto me, E le mie calcagna non son vacillate. | 37 Dilatasti gressus meos subtus me, et non sunt infirmati tali mei. |
38 Io ho perseguiti i miei nemici, e li ho sterminati; E non me ne son tornato indietro, finchè non li avessi distrutti. | 38 Persequebar inimicos meos et conterebam et non convertebar, donec consumerem eos. |
39 Io li ho distrutti, e li ho trafitti, e non son potuti risorgere; E mi son caduti sotto a’ piedi. | 39 Consumpsi eos et confregi, ut non consurgerent: ceciderunt sub pedibus meis. |
40 E tu mi hai cinto di prodezza per la guerra; Tu hai abbassati sotto me quelli che si levavano contro a me. | 40 Accinxisti me fortitudine ad proelium, incurvasti insurgentes in me subtus me. |
41 Ed hai fatte voltar le spalle a’ miei nemici, Ed a coloro che mi odiavano, davanti a me; Ed io li ho sterminati. | 41 Inimicos meos dedisti mihi dorsum, odientes me, et disperdidi eos. |
42 Essi riguardavano in qua ed in là, ma non vi fu chi li salvasse; Riguardarono al Signore, ma egli non rispose loro. | 42 Clamaverunt, et non erat qui salvaret, ad Dominum, et non exaudivit eos. |
43 Ed io li ho stritolati minuto come polvere della terra; Io li ho calpestati, schiacciati, come il fango delle strade. | 43 Contrivi eos ut pulverem terrae, quasi lutum platearum comminui eos. |
44 Tu mi hai ancora scampato dalle brighe del mio popolo; Tu mi hai guardato per esser capo di genti; Il popolo che io non conosceva, mi è divenuto servo. | 44 Salvasti me a contradictionibus populi mei, constituisti me in caput gentium. Populus, quem ignorabam, servit mihi, |
45 Gli stranieri si sono infinti inverso me; Al solo udire degli orecchi, si son renduti ubbidienti a me. | 45 filii alieni blandiuntur mihi, auditu auris oboediunt mihi. |
46 Gli stranieri son divenuti fiacchi, Ed hanno tremato di paura fin dentro i lor ricetti chiusi. | 46 Filii alieni defluunt et contremiscunt ex arcibus suis. |
47 Viva il Signore, e benedetta sia la mia Rocca; E sia esaltato Iddio, ch’è la Rocca della mia salvezza. | 47 Vivit Dominus, et benedicta petra mea, et exaltetur Deus, petra salutis meae. |
48 Iddio è quel che mi dà modo di far le mie vendette, E che abbassa i popoli sotto me. | 48 Deus, qui das vindictas mihi et deicis populos sub me. |
49 Ed è quel che mi trae fuori da’ miei nemici; Tu mi levi ad alto d’infra coloro che mi assaltano, E mi riscuoti dagli uomini violenti. | 49 Qui educis me ab inimicis meis et ab insurgentibus in me elevas me; a viro iniquo liberas me. |
50 Perciò, o Signore, io ti celebrerò fra le nazioni, E salmeggerò al tuo Nome; | 50 Propterea confitebor tibi, Domine, in gentibus, et nomini tuo cantabo: |
51 Il quale rende magnifiche le vittorie del suo re, Ed usa benignità inverso Davide, suo Unto, E inverso la sua progenie, in sempiterno | 51 Magnificat salutes regis sui et facit misericordiam christo suo David et semini eius in sempiternum ”. |