Cantique des cantiques 2

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Je suis comme les roses de Sharon, comme le lys des vallées.	1 εγω ανθος του πεδιου κρινον των κοιλαδων
2 Comme un lys parmi les broussailles, telle est ma compagne entre toutes les filles. ELLE:	2 ως κρινον εν μεσω ακανθων ουτως η πλησιον μου ανα μεσον των θυγατερων
3 Comme un pommier entre les arbustes, tel est mon aimé parmi les garçons. J’ai recherché son ombre et je m’y suis assise: son fruit était doux à mon palais.	3 ως μηλον εν τοις ξυλοις του δρυμου ουτως αδελφιδος μου ανα μεσον των υιων εν τη σκια αυτου επεθυμησα και εκαθισα και καρπος αυτου γλυκυς εν λαρυγγι μου
4 Il m’a menée à la cave des vins; là sa devise surplombait ma tête: Amour!	4 εισαγαγετε με εις οικον του οινου ταξατε επ' εμε αγαπην
5 Soutenez-moi avec des raisins secs, réconfortez-moi avec des pommes, car je défaille d’amour!	5 στηρισατε με εν αμοραις στοιβασατε με εν μηλοις οτι τετρωμενη αγαπης εγω
6 Son bras gauche s’est glissé sous ma tête, de sa main droite il me presse contre lui. LUI:	6 ευωνυμος αυτου υπο την κεφαλην μου και η δεξια αυτου περιλημψεται με
7 Je vous en prie, filles de Jérusalem, par les gazelles et les biches des champs: ne l’éveillez pas, ne réveillez pas son amour, avant qu’elle ne veuille! ELLE:	7 ωρκισα υμας θυγατερες ιερουσαλημ εν ταις δυναμεσιν και εν ταις ισχυσεσιν του αγρου εαν εγειρητε και εξεγειρητε την αγαπην εως ου θεληση
8 La voix de mon aimé! C’est lui! D’un saut il franchit les montagnes; il bondit de colline en colline,	8 φωνη αδελφιδου μου ιδου ουτος ηκει πηδων επι τα ορη διαλλομενος επι τους βουνους
9 semblable à la gazelle, mon aimé, ou aux petits des biches. Voici qu’il s’est arrêté! il est là derrière notre mur, cherchant à voir par la fenêtre, observant à travers le grillage.	9 ομοιος εστιν αδελφιδος μου τη δορκαδι η νεβρω ελαφων επι τα ορη βαιθηλ ιδου ουτος εστηκεν οπισω του τοιχου ημων παρακυπτων δια των θυριδων εκκυπτων δια των δικτυων
10 Mon aimé a répondu, il m’a dit: LUI: Lève-toi et viens, ma compagne, ma colombe:	10 αποκρινεται αδελφιδος μου και λεγει μοι αναστα ελθε η πλησιον μου καλη μου περιστερα μου
11 voici l’hiver passé, les pluies ont fait leur temps, s’en sont allées.	11 οτι ιδου ο χειμων παρηλθεν ο υετος απηλθεν επορευθη εαυτω
12 Sur la terre apparaissent les fleurs, l’heure des chansons est proche, la tourterelle s’est fait entendre sur notre terre.	12 τα ανθη ωφθη εν τη γη καιρος της τομης εφθακεν φωνη του τρυγονος ηκουσθη εν τη γη ημων
13 Le figuier a mûri ses premiers fruits, la vigne en fleur exhale son parfum. Lève-toi, ma compagne, belle colombe, viens!	13 η συκη εξηνεγκεν ολυνθους αυτης αι αμπελοι κυπριζουσιν εδωκαν οσμην αναστα ελθε η πλησιον μου καλη μου περιστερα μου
14 Ma colombe au creux des rochers, dans les retraites escarpées, montre-moi ton visage, et que j’entende ta voix, car ta voix est douce, et ton visage charmant. ELLE:	14 και ελθε συ περιστερα μου εν σκεπη της πετρας εχομενα του προτειχισματος δειξον μοι την οψιν σου και ακουτισον με την φωνην σου οτι η φωνη σου ηδεια και η οψις σου ωραια
15 Attrapez-nous les renards, les sales petits renards qui ravagent nos vignes; voyez que nos vignes sont en fleur!	15 πιασατε ημιν αλωπεκας μικρους αφανιζοντας αμπελωνας και αι αμπελοι ημων κυπριζουσιν
16 Mon aimé est à moi, et je suis à lui, berger qui fait paître parmi les lys.	16 αδελφιδος μου εμοι καγω αυτω ο ποιμαινων εν τοις κρινοις
17 Avant que ne souffle la brise du soir, et que déjà les ombres s’effacent, reviens! Imite, bien-aimé, la gazelle ou le petit de la biche, reparais sur les monts de l’alliance! ELLE:	17 εως ου διαπνευση η ημερα και κινηθωσιν αι σκιαι αποστρεψον ομοιωθητι συ αδελφιδε μου τω δορκωνι η νεβρω ελαφων επι ορη κοιλωματων