ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 104
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150151
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
LXX | BIBBIA CEI 1974 |
---|---|
1 αλληλουια εξομολογεισθε τω κυριω και επικαλεισθε το ονομα αυτου απαγγειλατε εν τοις εθνεσιν τα εργα αυτου | 1 Benedici il Signore, anima mia, Signore, mio Dio, quanto sei grande! Rivestito di maestà e di splendore, |
2 ασατε αυτω και ψαλατε αυτω διηγησασθε παντα τα θαυμασια αυτου | 2 avvolto di luce come di un manto. Tu stendi il cielo come una tenda, |
3 επαινεισθε εν τω ονοματι τω αγιω αυτου ευφρανθητω καρδια ζητουντων τον κυριον | 3 costruisci sulle acque la tua dimora, fai delle nubi il tuo carro, cammini sulle ali del vento; |
4 ζητησατε τον κυριον και κραταιωθητε ζητησατε το προσωπον αυτου δια παντος | 4 fai dei venti i tuoi messaggeri, delle fiamme guizzanti i tuoi ministri. |
5 μνησθητε των θαυμασιων αυτου ων εποιησεν τα τερατα αυτου και τα κριματα του στοματος αυτου | 5 Hai fondato la terra sulle sue basi, mai potrà vacillare. |
6 σπερμα αβρααμ δουλοι αυτου υιοι ιακωβ εκλεκτοι αυτου | 6 L'oceano l'avvolgeva come un manto, le acque coprivano le montagne. |
7 αυτος κυριος ο θεος ημων εν παση τη γη τα κριματα αυτου | 7 Alla tua minaccia sono fuggite, al fragore del tuo tuono hanno tremato. |
8 εμνησθη εις τον αιωνα διαθηκης αυτου λογου ου ενετειλατο εις χιλιας γενεας | 8 Emergono i monti, scendono le valli al luogo che hai loro assegnato. |
9 ον διεθετο τω αβρααμ και του ορκου αυτου τω ισαακ | 9 Hai posto un limite alle acque: non lo passeranno, non torneranno a coprire la terra. |
10 και εστησεν αυτην τω ιακωβ εις προσταγμα και τω ισραηλ διαθηκην αιωνιον | 10 Fai scaturire le sorgenti nelle valli e scorrono tra i monti; |
11 λεγων σοι δωσω την γην χανααν σχοινισμα κληρονομιας υμων | 11 ne bevono tutte le bestie selvatiche e gli ònagri estinguono la loro sete. |
12 εν τω ειναι αυτους αριθμω βραχεις ολιγοστους και παροικους εν αυτη | 12 Al di sopra dimorano gli uccelli del cielo, cantano tra le fronde. |
13 και διηλθον εξ εθνους εις εθνος εκ βασιλειας εις λαον ετερον | 13 Dalle tue alte dimore irrighi i monti, con il frutto delle tue opere sazi la terra. |
14 ουκ αφηκεν ανθρωπον αδικησαι αυτους και ηλεγξεν υπερ αυτων βασιλεις | 14 Fai crescere il fieno per gli armenti e l'erba al servizio dell'uomo, perché tragga alimento dalla terra: |
15 μη απτεσθε των χριστων μου και εν τοις προφηταις μου μη πονηρευεσθε | 15 il vino che allieta il cuore dell'uomo; l'olio che fa brillare il suo volto e il pane che sostiene il suo vigore. |
16 και εκαλεσεν λιμον επι την γην παν στηριγμα αρτου συνετριψεν | 16 Si saziano gli alberi del Signore, i cedri del Libano da lui piantati. |
17 απεστειλεν εμπροσθεν αυτων ανθρωπον εις δουλον επραθη ιωσηφ | 17 Là gli uccelli fanno il loro nido e la cicogna sui cipressi ha la sua casa. |
18 εταπεινωσαν εν πεδαις τους ποδας αυτου σιδηρον διηλθεν η ψυχη αυτου | 18 Per i camosci sono le alte montagne, le rocce sono rifugio per gli iràci. |
19 μεχρι του ελθειν τον λογον αυτου το λογιον κυριου επυρωσεν αυτον | 19 Per segnare le stagioni hai fatto la luna e il sole che conosce il suo tramonto. |
20 απεστειλεν βασιλευς και ελυσεν αυτον αρχων λαων και αφηκεν αυτον | 20 Stendi le tenebre e viene la notte e vagano tutte le bestie della foresta; |
21 κατεστησεν αυτον κυριον του οικου αυτου και αρχοντα πασης της κτησεως αυτου | 21 ruggiscono i leoncelli in cerca di preda e chiedono a Dio il loro cibo. |
22 του παιδευσαι τους αρχοντας αυτου ως εαυτον και τους πρεσβυτερους αυτου σοφισαι | 22 Sorge il sole, si ritirano e si accovacciano nelle tane. |
23 και εισηλθεν ισραηλ εις αιγυπτον και ιακωβ παρωκησεν εν γη χαμ | 23 Allora l'uomo esce al suo lavoro, per la sua fatica fino a sera. |
24 και ηυξησεν τον λαον αυτου σφοδρα και εκραταιωσεν αυτον υπερ τους εχθρους αυτου | 24 Quanto sono grandi, Signore, le tue opere! Tutto hai fatto con saggezza, la terra è piena delle tue creature. |
25 μετεστρεψεν την καρδιαν αυτων του μισησαι τον λαον αυτου του δολιουσθαι εν τοις δουλοις αυτου | 25 Ecco il mare spazioso e vasto: lì guizzano senza numero animali piccoli e grandi. |
26 εξαπεστειλεν μωυσην τον δουλον αυτου ααρων ον εξελεξατο αυτον | 26 Lo solcano le navi, il Leviatàn che hai plasmato perché in esso si diverta. |
27 εθετο εν αυτοις τους λογους των σημειων αυτου και των τερατων εν γη χαμ | 27 Tutti da te aspettano che tu dia loro il cibo in tempo opportuno. |
28 εξαπεστειλεν σκοτος και εσκοτασεν και παρεπικραναν τους λογους αυτου | 28 Tu lo provvedi, essi lo raccolgono, tu apri la mano, si saziano di beni. |
29 μετεστρεψεν τα υδατα αυτων εις αιμα και απεκτεινεν τους ιχθυας αυτων | 29 Se nascondi il tuo volto, vengono meno, togli loro il respiro, muoiono e ritornano nella loro polvere. |
30 εξηρψεν η γη αυτων βατραχους εν τοις ταμιειοις των βασιλεων αυτων | 30 Mandi il tuo spirito, sono creati, e rinnovi la faccia della terra. |
31 ειπεν και ηλθεν κυνομυια και σκνιπες εν πασι τοις οριοις αυτων | 31 La gloria del Signore sia per sempre; gioisca il Signore delle sue opere. |
32 εθετο τας βροχας αυτων χαλαζαν πυρ καταφλεγον εν τη γη αυτων | 32 Egli guarda la terra e la fa sussultare, tocca i monti ed essi fumano. |
33 και επαταξεν τας αμπελους αυτων και τας συκας αυτων και συνετριψεν παν ξυλον οριου αυτων | 33 Voglio cantare al Signore finché ho vita, cantare al mio Dio finché esisto. |
34 ειπεν και ηλθεν ακρις και βρουχος ου ουκ ην αριθμος | 34 A lui sia gradito il mio canto; la mia gioia è nel Signore. |
35 και κατεφαγεν παντα τον χορτον εν τη γη αυτων και κατεφαγεν τον καρπον της γης αυτων | 35 Scompaiano i peccatori dalla terra e più non esistano gli empi. Benedici il Signore, anima mia. |
36 και επαταξεν παν πρωτοτοκον εν τη γη αυτων απαρχην παντος πονου αυτων | |
37 και εξηγαγεν αυτους εν αργυριω και χρυσιω και ουκ ην εν ταις φυλαις αυτων ασθενων | |
38 ευφρανθη αιγυπτος εν τη εξοδω αυτων οτι επεπεσεν ο φοβος αυτων επ' αυτους | |
39 διεπετασεν νεφελην εις σκεπην αυτοις και πυρ του φωτισαι αυτοις την νυκτα | |
40 ητησαν και ηλθεν ορτυγομητρα και αρτον ουρανου ενεπλησεν αυτους | |
41 διερρηξεν πετραν και ερρυησαν υδατα επορευθησαν εν ανυδροις ποταμοι | |
42 οτι εμνησθη του λογου του αγιου αυτου του προς αβρααμ τον δουλον αυτου | |
43 και εξηγαγεν τον λαον αυτου εν αγαλλιασει και τους εκλεκτους αυτου εν ευφροσυνη | |
44 και εδωκεν αυτοις χωρας εθνων και πονους λαων εκληρονομησαν | |
45 οπως αν φυλαξωσιν τα δικαιωματα αυτου και τον νομον αυτου εκζητησωσιν |