Knjiga o Jobu 17

Biblija Hrvatski	EL LIBRO DEL PUEBLO DE DIOS
1 Daha mi nestaje, gasnu moji dani i za mene već se skupljaju grobari.	1 ¡Se me ha agotado el aliento, se han extinguido mis días, sólo me queda el sepulcro!
2 Rugači su evo mene dohvatili, od uvreda oka sklopiti ne mogu.	2 ¿No soy acaso el blanco de las burlas y no me desvelan sus provocaciones?
3 Stoga me zaštiti i budi mi jamcem kad mi nitko u dlan neće da udari.	3 Deposita junto a ti una fianza a mi favor: si no, ¿quién estrechará mi mano?
4 Jer, srca si njina lišio razuma i dopustiti im nećeš da opstanu.	4 Tú cerraste su corazón al discernimiento; por eso, no los dejarás triunfar.
5 K’o taj što imanje dijeli drugovima, a djeci njegovoj dotle oči gasnu,	5 ¡Se anuncia el reparto a los amigos, mientras los ojos de los hijos desfallecen!
6 narodima svim sam na ruglo postao, onaj kom u lice svatko pljunut’ može.	6 Me has convertido en burla de la gente, soy como alguien a quien se escupe en la cara.
7 Od tuge vid mi se muti u očima, poput sjene moji udovi postaju.	7 Mis ojos se debilitan por la tristeza y todos mis miembros son como la sombra.
8 Začudit će se zbog toga pravednici, na bezbožnika će planuti čestiti;	8 Los hombres rectos quedan consternados por esto, y el inocente se indigna contra el impío.
9 neporočni će na svom ustrajat’ putu, čovjek čistih ruku ojačat će još više.	9 Pero el justo se afianza en su camino y el de manos puras redobla su energía.
10 Hajde, svi vi, nećete li opet počet’, ta među vama ja mudra ne nalazim!	10 ¡Vengan todos ustedes, vengan otra vez: no encontraré un solo sabio entre ustedes!
11 Minuli su dani, propale zamisli, želje srca moga izjalovile se.	11 Han pasado mis días, se han deshecho mis planes y las aspiraciones de mi corazón.
12 ‘U noći najcrnjoj dan se približava; blizu je već svjetlo što tminu izgoni.’	12 Ellos cambian la noche en día: «La luz, dicen, está cerca de las tinieblas».
13 A meni je nada otići u šeol i prostrijeti sebi ležaj u mrklini.	13 ¿Qué puedo esperar? El Abismo es mi morada, en las tinieblas extendí mi lecho.
14 Dovikujem grobu: ‘Oče moj rođeni!’ a crve pozdravljam: ‘Mati moja, sestro!’	14 Yo grito a la Fosa: «¡Tú eres mi padre!», y los gusanos: «¡Mi madre y mis hermanos!».
15 Ali gdje za mene ima jošte nade? Sreću moju tko će ikada vidjeti?	15 ¿Dónde está entonces mi esperanza? Y mi felicidad, ¿quién la verá?
16 Hoće li u šeol ona sa mnom sići da u prahu zajedno otpočinemo?«	16 ¿Bajarán conmigo al Abismo? ¿Nos hundiremos juntos en el polvo?